Το αφήγημα περί διατήρησης της σταθερότητας και της πολιτικής και κοινωνικής ισορροπίας στην παρούσα συγκυρία, κατά την οποία ολόκληρος ο πλανήτης κλυδωνίζεται από διαδοχικά κρούσματα γενικότερης αστάθειας, συνιστά τον κεντρικό άξονα της ρητορικής του πρωθυπουργού και των κορυφαίων υπουργών έναντι του κύματος του λαϊκισμού, που εσχάτως χτυπάει πολυεπίπεδα και τη χώρα μας.
Η στρατηγική αυτή φαίνεται πως αποδίδει καρπούς, με φόντο την ανησυχία ενός σημαντικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας για την αποφυγή φαινομένων του πρόσφατου παρελθόντος, την απουσία σοβαρής εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, καθώς και τις θετικές παρεμβάσεις που ανακοίνωσε πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αποτέλεσμα της γενικής ομαλότητας που κυριαρχεί εντός συνόρων, παρά τους κλυδωνισμούς που δέχεται η κυβέρνηση σε αυτό το πρώτο μισό της δεύτερης θητείας της.
Ανεξαρτήτως της άποψης που μπορεί να έχει κανείς για τα κυβερνητικά πεπραγμένα, με τις ουκ ολίγες ανορθογραφίες αυτής της διετίας, είναι ξεκάθαρο πως η σταθερότητα συνιστά απόλυτη αναγκαιότητα, ειδικά βλέποντας τι συμβαίνει αλλού, με τελευταία παραδείγματα τη Γερμανία αλλά και τις νέες περιπέτειες της διακυβέρνησης Τραμπ. Μόνο που, για να συνεχίσει να πείθεται μια μεγάλη μερίδα πολιτών (και ακόμη μεγαλύτερη, με δεδομένη τη στόχευση άλλης μίας αυτοδυναμίας) ότι η σημερινή κυβερνώσα παράταξη μπορεί να διασφαλίσει αυτή την κομβική παράμετρο, θα πρέπει να υπάρχουν απτά αποτελέσματα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, πέραν του κορυφαίου διακυβεύματος της βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης των Ελλήνων.
Μία από τις πιο σημαντικές εξ αυτών, όπως διαχρονικά αποτυπώνεται σε όλες τις μετρήσεις, είναι εκείνη της ασφάλειας, πολλώ δε μάλλον για το λεγόμενο παραδοσιακό δεξιό κοινό, το οποίο το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί εδώ και καιρό να επαναπροσεγγίσει. Τα τελευταία γεγονότα, εν είδει εφιάλτη που επέστρεψε, στη Νομική και την Πολυτεχνειούπολη, έρχονται να μας θυμίσουν πως η βία στα πανεπιστήμια είναι και πάλι εδώ. Ναι, έχουν γίνεται βήματα στο μέτωπο της διάλυσης των καταλήψεων, ωστόσο σε ό,τι αφορά τον έλεγχο εκείνων που εισέρχονται στα ιδρύματα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, είτε χωρίς λόγο είτε έχοντας διάθεση να παρανομήσουν ή και να εγκληματήσουν, αποδεικνύεται περίτρανα πως βρισκόμαστε ακόμα στο σημείο μηδέν.
Και όλα αυτά, ενώ η κυβέρνηση έχει ψηφίσει από την προηγούμενη κιόλας τετραετία τον νόμο για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία και για τον έλεγχο εισόδου με ηλεκτρονικά συστήματα, που υφίστανται εδώ και δεκαετίες στο εξωτερικό. Από το 2019 και μετά, είναι σαφές ότι η ΝΔ είχε το μομέντουμ με το μέρος της στο κοινωνικό πεδίο, αφού πια το κορυφαίο ζητούμενο της ασφάλειας είχε υποσκελίσει στην πράξη και για τα καλά τις θεωρητικές προσεγγίσεις των προηγούμενων δεκαετιών που -δικαίως ή αδίκως σε κάποιες περιπτώσεις- μονοπωλούσαν τη σχετική κουβέντα, σε ιδιαίτερες πολιτικές συνθήκες μέσα στην «καρδιά» της Μεταπολίτευσης.
Πλέον, όμως, ένα κυβερνών κόμμα που βλέπει να δικαιώνονται οι πάγιες (και άλλοτε αντιδημοφιλείς) σχετικές του θέσεις από την ίδια την πραγματικότητα και τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής θα έπρεπε να επιδείξει πολύ μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και μεταρρυθμιστική ορμή σε αυτό το μέτωπο, αφού -εξάλλου- είχε μεσολαβήσει και το εμφατικό 41% της προηγούμενης εθνικής κάλπης. Αντ’ αυτού, και ενώ έγινε το αυτονόητο με τη θέσπιση των μη κρατικών πανεπιστημίων, το κομμάτι της ασφάλειας φοιτητών, διδασκόντων και εργαζομένων στα δημόσια ιδρύματα παραμένει ακόμη στον αέρα, δίχως να δίνει κανείς εξηγήσεις, και μάλιστα για ένα θέμα που συνιστούσε -τουλάχιστον επιχειρηματολογικά- ένα από τα κορυφαία στοιχήματα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Είναι σαφές όμως ότι αν γίνουν αισθητές ορισμένες δυναμικές παρεμβάσεις, ακόμη κι αν δεν απαντούν στο σύνολο του προβλήματος αλλά σε επιμέρους ζητήματα που αποτελούν κλειδί για την ηρεμία στο δημόσιο πανεπιστήμιο, θα καταγραφεί αφενός στα απολύτως θετικά μιας κυβέρνησης που δείχνει σημάδια ανάκαμψης και αφετέρου θα διαλύσει και πάλι τις θεωρίες συνωμοσίες που βρήκαν χώρο να αναπτυχθούν στον απόηχο των βιαιοτήτων.
Εφημερίδα Απογευματινή
