Η κοινότητα της Ανατολικής Μεσογείου δεν αποτελεί μόνον τη βάση του «περάσματος στην Ινδία» της Ευρώπης, αλλά και το κύριο πεδίο ανάσχεσης των οθωμανικών φιλοδοξιών της Τουρκίας να ελέγξει τις συνθήκες στο «τρίγωνο» που συνδέει γεωπολιτικά, ενεργειακά, στρατιωτικά και εμπορικά την Ευρώπη, την Αφρική και τη Δυτική Ασία. Η προϋπόθεση και η αφετηρία των περίφημων «συμφωνιών του Αβραάμ» που ανέπτυξαν κατά την πρώτη θητεία Τραμπ στον Λευκό Οίκο οι Αμερικανοί, δεν θα είχε καμία τύχη αν δεν είχε προηγηθεί η σύγκλιση Αιγύπτου – Ισραήλ μέσω Ελλάδας και Κύπρου.
Η Άγκυρα από την πλευρά της, όσο προβολή ισχύος και αν επιχειρεί σε Ανατολή και Δύση ή όσες αυθαιρεσίες και να διακηρύσσει όπως το τουρκολιβυκό μνημόνιο ή η στρατηγική της «γαλάζιας πατρίδας», δεν κατορθώνει να διασπάσει ή να ενταχθεί στην κοινότητα αυτή της Ανατολικής Μεσογείου. Πέραν του IMEC, το πρόβλημα για τους Τούρκους είναι ότι οι τέσσερις βασικές χώρες διατηρούν τη συνοχή τους και τη διάθεσή τους για αναβάθμιση της συνεργασίας στη μεταξύ τους σχέση, παρά τις δύσκολες συνθήκες που προκάλεσε το «ενεργούμενο» Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 με τη σφαγή αμάχων στα εδάφη του Ισραήλ. Πέραν αυτού, ο πυρήνας αυτός στην Ανατολική Μεσόγειο δείχνει ισχυρός στο σχήμα Ισραήλ με ΗΠΑ και στο σχήμα Αίγυπτο με Γαλλία, υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ.
Η Τουρκία αντέδρασε επιτυχημένα για τα συμφέροντά της με την «ήσυχη εισβολή» στη Δαμασκό με ορίζοντα την Ιερουσαλήμ, αλλά στη Συρία έχει να αντιμετωπίσει τη στρατιωτική εποπτεία του Ισραήλ, κάτι καθόλου εύκολο όπως ήδη διαφαίνεται. Ταυτόχρονα, ενώ διατηρεί θετικές ισορροπίες με την Ουάσινγκτον του Τραμπ, έστω και αν δεν έχουν αρθεί κυρώσεις όπως αυτή με τα F-35, δοκιμάζει εισοδισμό στην Ευρώπη στηριζόμενη στους συμμάχους της όπως τη Βρετανία, την Ισπανία, την Ουγγαρία, προσβλέποντας και στην παραδοσιακή σχέση με τη διστακτική έως ανταγωνιστική στην πολεμική βιομηχανία, πλέον, Γερμανία. Στην Ανατολική Μεσόγειο η Τουρκία υπολογίζει σε ορισμένες «νάρκες» της τζιχάντ που ενθαρρύνει στη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ και τη Λιβύη. Ταυτόχρονα, μιλά για δύο κράτη στην Κύπρο, περικυκλώνει μέσω Σομαλίας και Ερυθράς την Αίγυπτο, επενδύει στη σύγκρουση Ινδίας – Πακιστάν, «κλείνοντας το μάτι» ως ισλαμικό μέτωπο στην Κίνα.
Το κρίσιμο για την Τουρκία παραμένει στο πεδίο της Ανατολικής Μεσογείου η ανατροπή των συνθηκών στην Αίγυπτο και η αποσταθεροποίηση της διοίκησης Σίσι ή στην αντίθετη περίπτωση μια νέα στρατηγική συμμαχία με το Κάιρο, που να διασπάσει την ενότητα της κοινότητας στη Μεσόγειο. Επειδή οι επιδιώξεις αυτές δεν της έχουν προκύψει, τουλάχιστον στον βαθμό που θα ήθελε το επιτελείο Ερντογάν (Φιντάν, Καλίν κ.λπ.) προσπαθεί να προκαλέσει εναλλακτικά μια κρίση αξιοπιστίας μέσω Ελλάδας.
Με δεδομένο ότι η Αθήνα είναι η πιο διστακτική δύναμη στο «κουαρτέτο» της Ανατολικής Μεσογείου προσπαθώντας να διατηρήσει αποστάσεις από την κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας και πολύ αγαπητός ο υπουργός Εξωτερικών ως πολύ δεκτικός συνομιλητής, η Τουρκία εκτιμά πλέον ως «αδύναμο κρίκο» την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός, όμως, κ. Μητσοτάκης θέλοντας να προκαταλάβει «ρήγματα εμπιστοσύνης» με τους συμμάχους στη Μεσόγειο, προσπαθεί να κλείσει τα παράθυρα «παρεξηγήσεων», χωρίς την ανάληψη ρίσκου έντασης με την Τουρκία. Υποδέχεται μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Τασούλα τον πρόεδρο της Αιγύπτου με κάθε επισημότητα και θετικά μηνύματα για το καλώδιο ηλεκτρικής ενέργειας (GREGY) και στρατηγική συμφωνία με πρόσβαση στην Ευρώπη, ενώ αφήνει τον υπουργό Ενέργειας να μιλά με τον υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ, αλλά και τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες. Ταυτόχρονα προεξοφλεί νέα τριμερή με την Κύπρο και το Ισραήλ, ενώ ισορροπεί με την πιο σκληρή τακτική της ηγεσίας του υπουργείου των Στρατιωτικών απέναντι στην Τουρκία. Θωρακίζει δηλαδή το περιβάλλον πριν από τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Ερντογάν.
Εφημερίδα Απογευματινή
