Ας μεταφερθούμε υποθετικά σε μία άλλη χώρα που έχει τα χαρακτηριστικά της δικιάς μας. Ίσως και ως προς τον λαό της, μολονότι αυτό είναι μάλλον δύσκολο διότι, ως φυλή έχουμε μία παγκόσμια αποκλειστικότητα, η οποία επιβεβαιώνει εκείνη τη λαϊκή θυμοσοφία που μιλάει για την καρδάρα και το γάλα που χύνεται.
Προτίμησα την άλλη χώρα ως παράδειγμα, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Άλλωστε, και η χριστιανική διδασκαλία μέσω παραβολών έκανε τη δουλειά της… Λοιπόν, σε αυτήν τη χώρα υπάρχουν καμιά δεκαριά κόμματα που αγωνίζονται άλλα για να κυβερνήσουν και άλλα για να κατορθώσουν να μπουν στη Βουλή. Και η πολιτική επάγγελμα είναι και, όπως είχε πει και κάποιος συνάδελφος σε νεοεκλεγέντα βουλευτή που εφέρετο ταπεινοφρόνως όταν τον συνέχαιραν για την εκλογή του: Καλά, μην κάνει έτσι, το βουλευτιλίκι δεν είναι ντροπή!
Είναι φυσικό όλοι να έχουν φιλοδοξίες. Κυρίως για να κυβερνήσουν και έτσι να «κυνηγούν» τον πρωθυπουργό της χώρας αυτής. Γίνονται, λοιπόν, συνεχείς δημοσκοπήσεις για να φανεί πού πάνε τα πράγματα. Μία δε, από τις ερωτήσεις –που συνηθίζεται να διατυπώνεται στους ερωτώμενους και στα μέρη μας- είναι και το ποιον εμπιστεύονται περισσότερο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Μπορεί τελικώς εκεί πέρα να γκρινιάζει ο κόσμος με την κυβέρνηση και με τον πρωθυπουργό της, αλλά έλα που τον εμπιστεύεται περισσότερο για να τον κυβερνήσει! Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αλλά, μεταξύ του πρώτου που τον εμπιστεύεται ο κοσμάκης και των υπολοίπων η διαφορά είναι κολοσσιαία. Χώρια που σε μια τελευταία δημοσκόπηση -διευκρινίζω στη χώρα εκείνη- το ποσοστό της εμπιστοσύνης που συγκέντρωσε ο πρωθυπουργός της είναι υψηλότερο και από το ποσοστό που συγκέντρωσε ο ΚΑΝΕΝΑΣ, δεδομένου ότι είθισται καμιά φορά το πόπολο να μη γουστάρει κανέναν από αυτούς που τους ρωτούν και να εμπιστεύεται πράγματι τον ΚΑΝΕΝΑ. Που δεν ξέρει βεβαίως τι ακριβώς θέλει και απλώς παίζει σε πρόζα τη σκηνή του Οδυσσέα με τον Πολύφημο.
Το συμπέρασμα από τη χαώδη διαφορά εμπιστοσύνης μεταξύ των πρώτου και των υπολοίπων -θεμιτά φιλόδοξων κατά τα άλλα- συμπυκνώνεται στο γνωστό ανέκδοτο. Όπου επειδή έχει πεθάνει ο πατέρας κάποιου φαντάρου, ο λοχίας προσπαθεί να του το πει με ωραίο τρόπο. Καλεί τους φαντάρους και τους λέει να κάνουν ένα βήμα μπροστά όσοι έχουν πατέρα εν ζωή. Ο ένας μετά τον άλλο κάνουν το βήμα οπότε κάνει και ο Καραμήτρος. Και τότε ο λοχίας του λέει: Πού πα, ρε, Καραμήτρο!
Αυτή η κατάσταση στους άλλους αρχηγούς -εκείνης της χώρας που μοιάζει με τη δικιά μας- και κυρίως το ανέκδοτο θα πρέπει να τους προβληματίσει. Για να μην κάνουν άδικα το βήμα μπροστά!
Εφημερίδα Απογευματινή
