Η αλήθεια είναι ότι είχαμε χρόνια να ακούσουμε τη λέξη «αναδιάρθρωση» σε συζητήσεις που αφορούν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και είναι επίσης αλήθεια ότι είναι από τις σπάνιες φορές που οι όποιες κουβέντες δείχνουν να ξεκινούν με υπόβαθρο την ανάπτυξη του αθλήματος και όχι πάσης φύσεως… βολέματα και ρουσφέτια.
Τι αναφέρει το αρχικό πλάνο που επεξεργάζεται η ΕΠΟ σε συνεργασία με τους υπεύθυνους των επαγγελματικών λιγκών; Τη δημιουργία δύο επαγγελματικών κατηγοριών, στις οποίες θα συμμετέχουν από 28 έως 32 ομάδες σε πρωταθλήματα 14 ή 16 ομάδων και τη σύσταση ημιεπαγγελματικής Γ΄ Εθνικής προκειμένου να καταστεί πιο αρμονική η σύνδεση του επαγγελματικού με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, θα υπάρξουν αντιδράσεις, φωνές, συμφωνίες, διαφωνίες (ήδη πολλές ομάδες υποστηρίζουν ότι το μοντέλο μιας ημιεπαγγελματικής Γ΄ Εθνικής είναι οικονομικά μη βιώσιμο), αλλά είναι σίγουρο ότι οι σκέψεις των ανθρώπων της ελληνικής ομοσπονδίας βρίσκονται στη σωστή κατεύθυνση.
Ας εξετάσουμε την πυραμίδα των κατηγοριών από χαμηλά προς ψηλά, γιατί αυτός είναι ο πιο υγιής τρόπος για να χτίσεις ένα σύγχρονο και ευέλικτο μοντέλο ανάπτυξης οποιουδήποτε αθλήματος. Η δημιουργία ημιεπαγγελματικής Γ΄ Εθνικής είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Δεδομένα η είσοδος μιας ομάδας στις επαγγελματικές κατηγορίες δεν θα πρέπει να στηρίζεται μόνο σε αγωνιστικά κριτήρια.
Πρέπει κάποια στιγμή να μπει ένα τέλος στις ομάδες-ασανσέρ ή στις ομάδες-κομήτες, που εμφανίζονται ξαφνικά στα «μεγάλα σαλόνια», χωρίς κόσμο, χωρίς ιστορία, χωρίς γήπεδο, χωρίς δυναμική, χωρίς υποδομές, μόνο και μόνο επειδή είναι δεμένες στο άρμα ενός ισχυρού ή επειδή ο πρόεδρός τους έχει «άκρες στο σύστημα». Η νέα μορφή διεξαγωγής των πρωταθλημάτων θα πρέπει να βοηθήσει στο ξύπνημα «γιγάντων» της ελληνικής περιφέρειας. Θα πρέπει να επαναφέρει στον χάρτη «ποδοσφαιρομάνες» πόλεις, με τις οποίες μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’80 και του ’90.
Με ή χωρίς;
Για να προσελκυστεί λοιπόν το ενδιαφέρον υγιών επενδυτών, θα πρέπει να θεσπιστούν συγκεκριμένα κριτήρια συμμετοχής στις επαγγελματικές λίγκες. Για αυτό ακριβώς μια ημιεπαγγελματική Γ΄ Εθνική (με κανόνες που θα τηρούνται αυστηρά και δεν θα… μεταλλάσσονται σαν πλαστελίνη) θα βοηθήσει να ξεχωρίσει η ήρα από τo σιτάρι.
Σε ό,τι αφορά τις δύο επαγγελματικές λίγκες, αυτές δεν γίνεται να απαριθμούν περισσότερες από 28-30 ΠΑΕ. Αν δεχθούμε λοιπόν ότι είναι χρήσιμη η παρουσία β΄ ομάδων στη Super League 2, ο μάξιμουμ αριθμός των ομάδων που θα συμμετέχουν στις δύο κατηγορίες δεν γίνεται να υπερβαίνει τις 30-34 (28-30 ΠΑΕ και 2-4 β΄ ομάδες). Εννοείται πως η Super League 2 πρέπει να επιστρέψει στην παλιά μορφή της ενιαίας βαθμολογίας για να ανακτήσει ακόμη μεγαλύτερη αίγλη και δυναμική. Επιβάλλεται επίσης να θεσμοθετηθεί μια μεγαλύτερη σύνδεση των δύο επαγγελματικών λιγκών της χώρας, προκειμένου οι ομάδες που θα ανεβαίνουν από τη δεύτερη στην πρώτη κατηγορία να αποκτούν εφόδια που θα τις καθιστούν άμεσα ανταγωνιστικές στην ελίτ του ποδοσφαίρου μας.
Αν πρέπει να υπάρχουν playoffs ή όχι στη Super League (γιατί playoffs ανόδου… α λα Championship επιβάλλεται να ενταχθούν στο καλεντάρι της δεύτερης κατηγορίας) είναι μία ερώτηση που εξαρτάται από τη δυναμική που μπορούν να αποκτήσουν οι μικρομεσαίες ομάδες της χώρας. Όσο πιο ανταγωνιστικούς μικρούς διαθέτει μια λίγκα τόσο λιγότερο χρειάζεται τα playoffs. Άλλωστε, τα playoffs δεν εγγυώνται το σασπένς. Φέτος, για παράδειγμα, δεν υπήρξε η παραμικρή αγωνία στο πρωτάθλημα παρά το συγκεκριμένο format. Σε κάθε περίπτωση, η τωρινή κουβέντα περί αναδιάρθρωσης των κατηγοριών μοιάζει να έχει ξεκινήσει σε σοβαρές βάσεις. Και αυτό είναι κάτι ελπιδοφόρο!
Εφημερίδα Απογευματινή
