Ένα πέρασμα από τη Θεσσαλονίκη είναι πάντοτε γόνιμο και αναζωογονητικό, έστω και αν είναι σύντομο: μια πόλη ζωηρή και ζωντανή, με το μοναδικό παραλιακό μέτωπο (η νέα παραλία ίσως η πιο πετυχημένη αστική ανάπλαση της τελευταίας εικοσαετίας), το μεγαλύτερο σε φοιτητικό πληθυσμό πανεπιστήμιο στη χώρα, ξένες επιχειρήσεις που ήρθαν προσμετρώντας θετικά το διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό, από τα πλέον σύγχρονα και καλαίσθητα μετρό της Ευρώπης, σαφώς αναβαθμισμένο αεροδρόμιο, γαστριμαργική σκηνή που ανανεώνεται διαρκώς και πολλά πολλά ακόμα.
Μια πόλη βέβαια σαφώς αδικημένη. Και από τον ίδιο της τον εαυτό – αρκεί να δούμε με λίγη προσοχή ποιους εξέλεξε βουλευτές, δημάρχους και νομάρχες τις περασμένες δεκαετίες. Και από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Δεν συμμερίζομαι σε καμία περίπτωση τα περί «αθηνοκεντρικού κράτους», που χρησιμοποιούνται συχνά για να καλυφθούν άλλες αδυναμίες και παραλείψεις. Αν όμως έχει κανείς την υπομονή και παίξει σε επανάληψη τα βίντεο με τις ομιλίες όλων των πρωθυπουργών στα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, θα δει δυστυχώς ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Για μεγάλα έργα που εξαγγέλλονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα και δεν έγιναν ποτέ. Η υποθαλάσσια αρτηρία, που όχι απλώς δεν υλοποιήθηκε, αλλά κόστισε στο Δημόσιο 85.000.000 ευρώ που επιδικάστηκαν ως αποζημίωση στην ανάδοχο εταιρεία του αυτοκινητοδρόμου. Η ανάπλαση ή μετεγκατάσταση του χώρου της ΔΕΘ. Η αξιοποίηση των παλιών στρατοπέδων.
Η γραμμή του τρένου που θα έκανε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη μέσα σε 3 ώρες και 15 λεπτά. Η σύνδεση του λιμανιού με την εθνική οδό (ΠΑΘΕ). Το μετρό, όπου η πρώτη πινακίδα για το έργο είχε μπει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 – ένα έργο που στη βασική του γραμμή επιτέλους πέρυσι παραδόθηκε. Κάποιες φορές μπορεί να πέρναγαν ακόμα και δέκα χρόνια και ο πυρήνας των κυβερνητικών εξαγγελιών σε σχέση με τη Θεσσαλονίκη να παρέμενε ουσιαστικά ο ίδιος.
Όλα αυτά είναι εύλογο να έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα καχυποψίας απέναντι σε κάθε εξαγγελία και επιφυλακτικότητας σε οποιαδήποτε κυβερνητική δέσμευση. Υπάρχει όμως ο τρόπος αυτό να αλλάξει. Και μάλιστα μέσα στην επόμενη τριετία. Η Θεσσαλονίκη το 2028 μπορεί να είναι μια πολύ διαφορετική πόλη από αυτή που είναι σήμερα, πιο φιλική και λειτουργική για τους κατοίκους της και να προσελκύει σαφώς μεγαλύτερο αριθμό εγχώριων και ξένων τουριστών. Αρκεί επιτέλους τα έργα υποδομής να προχωρήσουν, να ολοκληρωθούν στην ώρα τους και να παραδοθούν χωρίς προβλήματα. Τα έργα αυτά είναι πολύ συγκεκριμένα. Η επέκταση του μετρό Θεσσαλονίκης με πέντε νέους σταθμούς, προς την Καλαμαριά, που θα δώσει την πραγματική δυναμική του μέσου με 18 συνολικά στάσεις και μεγάλο εύρος.
Η ολοκλήρωση της Ανατολικής Εσωτερικής Περιφερειακής Θεσσαλονίκης (Flyover), με θετικό δείγμα το γεγονός ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλά εργοτάξια σε διαφορετικά σημεία, που φαίνεται να λειτουργούν όλα καθημερινά. Το νέο κτίριο στο «Παπανικολάου», το νέο κτίριο για τα επείγοντα περιστατικά στο «Ιπποκράτειο» και -κυρίως- το πρώτο επιτέλους παιδιατρικό νοσοκομείο της πόλης (δωρεά Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος). Η λειτουργία του τεχνολογικού-επιχειρηματικού πάρκου τέταρτης γενιάς (Thess – Intec). Ο 6ος προβλήτας του λιμανιού της Θεσσαλονίκης και η ολοκλήρωση της οδικής σύνδεσης της ΠΑΘΕ και της Εγνατίας με τον νέο προβλήτα και συνεπώς απευθείας με το λιμάνι της πόλης. Και μεγάλα ιδιωτικά έργα όπως η ανάπλαση της πρώην Ζυθοποιίας Φιξ στη δυτική είσοδο της πόλης και άλλα. Και φυσικά η σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, με σύγχρονα τρένα που δεν θα θέλουν πάνω από τέσσερις ώρες για να κάνουν τη διαδρομή αυτή.
Όλα τα παραπάνω είναι απολύτως ρεαλιστικό να έχουν ολοκληρωθεί και παραδοθεί μέσα στην επόμενη τριετία, ίσως μάλιστα και αρκετά νωρίτερα. Είναι στο χέρι και του κράτους και των εταιρειών που τα τρέχουν. Μαζί με νέες ξενοδοχειακές μονάδες, καινούργιες επιχειρήσεις και επιχειρηματίες στην ευρύτερη περιοχή, μικρούς, μεσαίους και μεγάλους, που πρέπει να αποφασίσουν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να αναβαθμίσουν το όποιο προϊόν τους. Εφόσον όλα αυτά -ή έστω σχεδόν όλα- πραγματοποιηθούν, τότε το 2028 είναι βέβαιο πως θα μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό κοινωνικό, επιχειρηματικό και πολιτικό κλίμα στη Θεσσαλονίκη. Το στοίχημα είναι μεγάλο και πολύπλευρο.
ΥΓ.: Το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη έγινε με αφορμή τα εγκαίνια σε μια νέα μονάδα παραλαβής, αποθήκευσης και ξήρανσης ρυζιού ελληνικής εταιρείας (της Agrino) στην Ημαθία. Στο κοινό της εκδήλωσης πολλοί καλλιεργητές που ένιωθαν τίνι τρόπω συμμέτοχοι στο επιχειρηματικό αυτό εγχείρημα. Ένα σημείο-κλειδί για κάθε τέτοια προσπάθεια.
Εφημερίδα Απογευματινή
