Η Eurovision είναι ένας θεσμός που υποτίθεται ότι ανήκει στον χώρο του πολιτισμού. Έτσι τουλάχιστον ξεκίνησε. Πού έχει καταλήξει είναι ένα άλλο θέμα. Έχει καταλήξει ή έχει καταντήσει; Το δεύτερο ρήμα αντιστοιχεί σε όσα έχουν συμβεί στον θεσμό αυτόν τα τελευταία χρόνια και κυρίως πέρυσι, όταν στο όνομα μιας πολιτικής ορθότητας και της woke ατζέντας -όπως έχει κωδικοποιηθεί να λέγεται κάθε παραδοξότητα που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί την ισότητα και άλλες κουταμάρες- είδαμε το ενδυματολογικό, εμφανισιακό και φυλετικό κιτσαριό να κυριαρχεί επί σκηνής. Απροσδιορίστου φύλου εκπρόσωποι σκοπίμως, ακρότητες σε εμφάνιση και παράσταση επιχειρούσαν να δώσουν το στίγμα μιας νέας εποχής. Εποχής παρακμής, χωρίς όραμα και με στόχο έναν μηδενισμό, ως νέα κοινωνική φιλοσοφία.
Φέτος συμμετείχαμε με ένα τραγούδι που σε άλλους αρέσει και άλλοι το απορρίπτουν. Θέμα γούστου. Κανένας όμως δεν απέρριψε την εκπρόσωπό μας τραγουδίστρια, η οποία, πέραν της εξαιρετικής φωνής της, που της υπόσχεται ένα λαμπρό μέλλον στη μουσική βιομηχανία, ανέδειξε ένα πρότυπο που αποτελούσε αντίθεση στη λοιπή ευρωπαϊκή σκηνική ασχήμια των συμμετεχόντων. Των περισσοτέρων τουλάχιστον.
Ήταν μία σεμνή εμφάνιση σε ντύσιμο και παρουσίαση, χωρίς γυμνά και άλλες προκλητικές υπερβολές, από μία νέα κοπέλα, η οποία μας απέδειξε ότι υπάρχουν και κάτι άλλα νέα παιδιά στην ελληνική κοινωνία, που έχουν στόχους, σεμνότητα, καθαρή ψυχή, που δεν τα σπάνε ως μέλη μπαχαλάκηδων, δεν κοπανάνε ενέσεις, δεν αμαυρώνουν την κοινωνία με τη συμπεριφορά τους ούτε σκοτεινιάζουν το μέλλον της, δεν ανήκουν σε συμμορίες, δεν κάνουν καταλήψεις, δεν συγκροτούν άντρα διακίνησης ουσιών. Προέρχεται η κοπέλα αυτή από μία λαϊκή περιοχή και δεν ανήκει στα πλουσιόπαιδα εκείνα που σε προηγούμενα περιστατικά είδαμε να τα σπάνε και να προβαίνουν σε βιαιότητες, επειδή προφανώς πλήττουν και οι γονείς τους αντί να ασχοληθούν με αυτά τα παιδιά είναι απασχολημένοι με το κυνήγι του χρήματος, της καλοπέρασης, της επίδειξης και της αφ’ υψηλού ανατροφής μελλοντικών παραβατικών.
Η Κλαυδία ανέδειξε ένα πρότυπο που υπήρχε σε άλλες εποχές και που στο όνομα κάθε ξενόφερτου νεωτερισμού έχουμε αλλάξει, στο όνομα μιας «προόδου» που οδηγεί, βεβαίως, στην ηθική σήψη και στην ακύρωση κάθε συναισθήματος.
Και όμως. Φαίνεται ότι υπάρχει και μία άλλη νεολαία, αφανής, παιδιά νοικοκυραίων και βιοπαλαιστών, που ακολουθεί αρχές που έχουμε ξεχάσει ή προσαρμόσει σε ό,τι μας βολεύει προκειμένου να ταυτιστούμε με το κλίμα μιας εποχής που συνεχώς παρακμάζει και δεν δείχνει, προσώρας τουλάχιστον, να έχει τέλος.
Η εκπρόσωπός μας στον ευρωπαϊκό αυτό διαγωνισμό είναι ένα σεμνό πρότυπο που είναι βέβαιο ότι θα το μιμηθούν και άλλα παιδιά. Όχι για να γίνουν τραγουδιστές κατ’ ανάγκην, αλλά για να αναδείξουν τις προοπτικές για μια άλλη κοινωνία, διαφορετική από εκείνη που ευαγγελίζονται μαυροντυμένοι κουκουλοφόροι και κάθε άλλου είδους κοινωνικά παράσιτα…
Εφημερίδα Απογευματινή
