Η εξίσωση είναι παρά πολύ δύσκολη. Τα παιδάκια, εκεί στη Γάζα, -όπως άλλωστε και σε κάθε γωνιά της Γης- είναι τα πιο αθώα θύματα, που ήλθαν σε αυτόν τον κόσμο για να νιώσουν το απάνθρωπο πρόσωπό του. Ο Νετανάχιου είναι ανάλγητος. Όπως και η Χαμάς που είναι τρομοκρατική οργάνωση αφού στο όνομα, υποτίθεται, της ανεξαρτησίας της Παλαιστίνης θεωρεί υποχρέωσή της να σκοτώνει και αθώους λες και έτσι προωθούνται καλύτερα τα δίκαια ενός λαού που ζητάει πατρίδα. Οι Παλαιστίνιοι από την άλλη, ως λαός είναι μία από τις χειρότερες φάρες του κόσμου.
Γι΄ αυτό και κανείς Άραβας δεν τους θέλει στα εδάφη του. Βέβαια κανένας Άραβας δεν ανέχεται τον άλλον, αλλά στην περίπτωση των Παλαιστινίων, προφανώς αισθάνονται ότι έχουν κάτι το κοινό. Αν βάλεις στην εξίσωση αυτά τα δεδομένα, είναι δύσκολο να βγάλεις άκρη και να σταματήσει αυτό που γίνεται σε εκείνη την περιοχή, που παίρνει πλέον και τις διαστάσεις γενοκτονίας. Το ποιος ξεκίνησε -τουλάχιστον για τα τελευταία γεγονότα στην περιοχή- χειρών αδίκων είναι γνωστό και το ξεχνάμε από τη σφοδρότητα της αντεκδίκησης της άλλης πλευράς που και αυτή ζητάει να της αναγνωριστεί το δικαίωμα να ζει ειρηνικά στην πατρίδα της.
Χρόνια πριν αποδείχτηκε ότι για την πολύπαθη περιοχή -στα θλιβερά γεγονότα της οποίας πολλοί αποδίδουν και μεταφυσικό χαρακτήρα αναφερόμενοι στο Θείο Δράμα- η αδυναμία πολιτικής και διπλωματίας, διεθνούς αλλά και εθνικής (κυρίως του Ισραήλ), να δημιουργήσουν το αυτονόητο: Η εξεύρεση λύσης σε ένα πολύχρονο αδιέξοδο και, κατ΄ επέκταση η παγίωση μίας διαρκούς ειρήνης στην περιοχή.
Σημασία, τελικώς, έχουν τα αίτια που βρίσκονται όχι πίσω από τις διαχρονικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, αλλά πίσω από την αδυναμία της πολιτικής και της διπλωματίας των εμπλεκομένων κρατών της περιοχής και βεβαίως της Αμερικής που θέλει να διαδραματίζει τον ρόλο του διεθνούς χωροφύλακος.
Για παράδειγμα, το Ισραήλ περικυκλωμένο και βλέποντας, παντού τον κίνδυνο, δρα περισσότερο στρατιωτικά και λιγότερο διπλωματικά. Αυτοί που διαδέχθηκαν τον Μπεν Γκουριόν, την Γκόλντα Μέιρ, τον Μοσσέ Νταγιάν, τον Γιτζάκ Ράμπιν και τον Μεναχέμ Μπεγκίν έχουν απολύτως ξεπερασθεί από τις γεωπολιτικές αλλαγές, καθώς αυτές έχουν ως συνέπεια, οι ταπεινωμένοι λαοί της περιοχής να μην αναζητούν ως «νόμιμους εκπροσώπους και προστάτες τους» κράτη, όπως στο παρελθόν π.χ., την ΕΣΣΔ, την Αίγυπτο. Αλλά, κυρίως, παραστρατιωτικές ομάδες, εκτός νόμου «που μιλούν με τον Θεό». Έτσι σκληραίνει και η ισραηλινή τακτική η οποία, αιχμάλωτη μιας πολιτικής κοντόφθαλμης και χωρίς φαντασία, δρα με τον εξής απάνθρωπο και με πολλές παράπλευρες συνέπειες αυτοματισμό: Μου σκοτώνεις 5, σου σκοτώνω 40!
Απλά πράγματα σε ένα πολύπλοκο ζήτημα που δεν φαίνεται να έχει λύση διότι δεν μπορεί να θεωρηθεί σοβαρή λύση η ιδέα του Τραμπ να γίνει η Γάζα… Κυανή Ακτή!
Εφημερίδα Απογευματινή
