Παρά την προσπάθεια, το υπουργείο Εξωτερικών, και ειδικά η ηγεσία του, δεν διαθέτουν ούτε την εμπειρία ούτε την αποφασιστικότητα για τέτοιου είδους σκληρές ισορροπίες στη διεθνή πολιτική, όπου όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται.
Η Ελλάδα έχει στρατηγική σχέση με το Ισραήλ. Υψίστης σημασίας, τόσο για τα εθνικά της συμφέροντα όσο και για τις προτεραιότητες στη γεωπολιτική περιοχή. Οι σκληρές τακτικές που χρησιμοποιεί το Ισραήλ στη Γάζα δημιουργούν προκλήσεις ισορροπίας στην Ελλάδα, ειδικά στο ζήτημα της ανθρωπιστικής βοήθειας, αφού -στη βάση των αρχών του πολέμου- δεν μπορεί η λιμοκτονία να αποτελεί επιλογή.
Για μία ακόμη φορά το Ισραήλ χάνει τον επικοινωνιακό πόλεμο απέναντι στους τρομοκράτες της Χαμάς και τα διεθνή δίκτυα της Τζιχάντ.
Ευρωπαϊκές δυνάμεις, με πρώτη τη Μ. Βρετανία (που είναι γνωστό ότι διατηρεί ιστορικά στρατηγική σχέση με την Τουρκία και οι μυστικές υπηρεσίες της οποίας εμπλέκονται στα δίκτυα της Τζιχάντ, προκειμένου να έχει επιρροή στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή με τη διαιώνιση των συγκρούσεων) και συνακόλουθες τη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ισπανία, ακόμη και τον μακρινό Καναδά, προώθησαν πλαίσιο κυρώσεων σε βάρος του Ισραήλ για τις πρακτικές του στη Γάζα. Οι κυρώσεις επικεντρώνονται στη διακοπή των εμπορικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ Ευρώπης και Ισραήλ. Υπέρ των κυρώσεων αυτών τάχθηκαν 19 χώρες από τις «27». Ενάντια 7, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος.
Η εσπευσμένη διακοπή των οικονομικών σχέσεων Ευρώπης – Ισραήλ συμπίπτει χρονικά με την προσπάθεια συμπερίληψης της Τουρκίας στα κονδύλια επανεξοπλισμού της Ευρώπης. Η επιλογή της Ιερουσαλήμ και της κυβέρνησης Νετανιάχου να υπάρξει κλιμάκωση των επιχειρήσεων στη Λωρίδα της Γάζας και να γίνει ό,τι είναι δυνατόν, ώστε η διαχείριση της ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους να είναι απολύτως ελεγχόμενη, προσάπτει μεγάλο κόστος στο Ισραήλ. Εκτός από το ισχυρό πλήγμα στο διεθνές προφίλ του, η δολοφονία δύο στελεχών της πρεσβείας του στις ΗΠΑ, του Γιάρον Λεσίνκι και της Σάρα Μίλγκραμ, στο κέντρο της Ουάσινγκτον από «μοναχικό λύκο» από το Σικάγο με το αίτημα «ελευθερώστε την Παλαιστίνη», δείχνει τις όλο και πιο σύνθετες περιπλοκές που δημιουργούνται.
Η βάση της στρατηγικής του Ισραήλ είναι η εκ νέου πλήρης κατάληψη και έλεγχος των εδαφών της Γάζας. Το όραμα Τραμπ για αποχώρηση των Παλαιστινίων από την -κατεστραμμένη στις στρατιωτικού τύπου συγκρούσεις των τελευταίων δύο ετών- περιοχή υλοποιείται από το Ισραήλ με τον πιο σκληρό τρόπο. Η πάγια διπλωματική θέση της Ελλάδας ευθυγραμμίζεται με τις αποφάσεις του ΟΗΕ περί δύο κρατών στην περιοχή, ως μοντέλο επίλυσης του Παλαιστινιακού. Στην παρούσα φάση, η Ελλάδα δυσκολεύεται επιπλέον επειδή είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, και μάλιστα τον Μάιο ασκεί την προεδρία του Συμβουλίου. Προσπαθεί, λοιπόν, να κινηθεί θεσμικά εντός του ΟΗΕ, διατηρώντας τη στενή σχέση με το Ισραήλ, χωρίς να διαταράξει τις ισορροπίες με τις αραβικές ηγεσίες ή την Αίγυπτο.
Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, και ειδικά η ηγεσία του, δεν διαθέτουν ούτε την εμπειρία ούτε την αποφασιστικότητα για τέτοιου είδους σκληρές ισορροπίες στη διεθνή πολιτική, όπου όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται. Παρά ταύτα, υπάρχει προσπάθεια. Η ελληνική τακτική θα πρέπει να αποκτήσει σχήμα και δυναμισμό. Για παράδειγμα, το Ισραήλ δεν εμπιστεύεται την UNRWA του ΟΗΕ -και δικαιολογημένα- για τη διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα πρέπει να προτείνουν εναλλακτικές ασφαλείας που θα αποδεχθεί το Ισραήλ και εν ανάγκη να εμπλακούν στη διανομή μαζί με δυνάμεις και ΜΚΟ από τα Εμιράτα.
Η Ελλάδα θα πρέπει να δηλώνει την προσήλωσή της στη σημασία των «συμφωνιών του Αβραάμ» και να θέσει σε όλα τα fora ως κύρια προϋπόθεση, για να υπάρξει επόμενη ημέρα στη Γάζα, τον αφοπλισμό και τη διάλυση της Χαμάς, στο μοντέλο PKK και Χεζμπολάχ. Το ανιαρό αναμάσημα των αρχών του ΟΗΕ περί ανθρωπισμού και ειρηνικής συνύπαρξης δεν δίνει λύσεις. Θυμίζει από πού ξεκίνησε η εμπλοκή…
Εφημερίδα Απογευματινή
