Η στήλη θα αφήσει για λίγο την πολιτική και θα ασχοληθεί εκτάκτως με το μπάσκετ. Κάτω από το βουητό των χιλιάδων Ελλήνων, Τούρκων (και κάποιων Γάλλων) οπαδών που πήγαν στο Άμπου Ντάμπι, δεν ακούστηκε το Παρασκευοσαββατοκύριακο που μας πέρασε ένα ηχηρό καμπανάκι για το άθλημα στην Ελλάδα. Παρόλο που οι δύο στις τέσσερις ομάδες που έφτασαν στο Final 4, της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής συλλογικής διοργάνωσης ήταν ελληνικές, στις αρχικές συνθέσεις στους κρίσιμους αγώνες των ημιτελικών μόλις ένας παίκτης στους δέκα που εμφανίστηκαν αθροιστικά στο παρκέ της Etihad Arena ήταν Έλληνας – ο 35χρονος Κώστας Παπανικολάου. Άλλος Έλληνας δεν υπήρχε καν στη δωδεκάδα του Ολυμπιακού.
Στον δε Παναθηναϊκό, στην πορεία του αγώνα έπαιξαν και ο Κώστας Σλούκας (35 ετών επίσης) και ο Ντίνος Μήτογλου (29 ετών).
Να ανοίξουμε λίγο περισσότερο τη ματιά μας: Στη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, το FIBA Europe Cup, ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στον τελικό με την Μπιλμπάο με πέντε στους πέντε ξένους στην αρχική του σύνθεση. Χρόνο συμμετοχής σημαντικό πήρε βέβαια και ο αρχηγός του Δημήτρης Κατσίβελης, 34 χρόνων πλέον. Στο Basketball Champions League, τη διοργάνωση της FIBA, η ΑΕΚ έφτασε στον ημιτελικό και κατέβηκε με έναν Έλληνα στην αρχική της πεντάδα, τον 23χρονο Όμηρο Νετζήπογλου. Να το ξαναπούμε: Στους 20 συνολικά παίκτες τους οποίους εμφάνισαν στο γήπεδο οι τέσσερις ελληνικές ομάδες που έφτασαν πολύ κοντά στην κορυφή των διοργανώσεων όπου συμμετείχαν, μόνο δύο ήταν Έλληνες – ο ένας δε, είναι κοντά στη δύση της καριέρας του.
Στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μεσουρανεί, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, τα ρόστερ των ομάδων του ΝΒΑ έχουν τον συνολικό αριθμό-ρεκόρ των 125 ξένων (μη Αμερικανών) παικτών. Οι Γάλλοι είναι 14, οι Γερμανοί 8, οι Σέρβοι 6, μέχρι και η Σουηδία και η Ελβετία έχουν από 2. Η Ελλάδα έναν, συν δύο που έχουν και την ελληνική υπηκοότητα και προσπαθούμε να τους πείσουμε να επιλέξουν την εθνική μας ομάδα (Τρίσταν Βούκσεβιτς και οσονούπω Αντρέι Στογιάκοβιτς). Συμπέρασμα; Στις πολύ «παραγωγικές» αθλητικά ηλικίες των 17-28 ετών, δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να αγωνίζεται βασικός σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρωλίγκας ή του ΝΒΑ ή έστω να παίρνει μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Αν αυτό δεν χτυπάει καμπανάκι για το σπορ, την εξέλιξή του και το μέλλον του στη χώρα μας, τότε τι θα χτυπήσει;
Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που όχι μόνο αγαπήθηκε και αγαπιέται πολύ στην Ελλάδα, αλλά ουσιαστικά επηρέασε ακόμα και την αρχιτεκτονική των πόλεων και των σπιτιών. Μετά τη φρενίτιδα που δημιούργησε η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987, τα πάντα άλλαξαν. Μέσα στις επόμενες τρεις δεκαετίες, σε όλες οι πόλεις και τα χωριά φτιάχτηκαν ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ, σε αρκετές και κλειστά. Τα σχολεία στα προαύλια τοποθέτησαν μπασκέτες και έκαναν διαγραμμίσεις, μικρές πλαστικές μπασκέτες μπήκαν στα σαλόνια. Ακόμα και στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών ή σε πιλοτές πολυκατοικιών έγιναν χωροθετήσεις για να μπορούν τα παιδιά -αλλά ενίοτε και οι μεγάλοι- να ρίχνουν κανά σουτ.
Οι επιτυχίες συνέχισαν να «γεννούν» καινούργιες γενιές φιλάθλων, αλλά και παιχτών – είτε σε ερασιτεχνικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο: Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ αρχικά, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός στη συνέχεια, η Εθνική Εφήβων με το χρυσό στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας το 1995, το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2005 – με προπονητή τον αρχηγό της ομάδας του ’87, Παναγιώτη Γιαννάκη. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Μετά το χάλκινο του 2009, η Εθνική μας δεν έχει ξαναφτάσει στο βάθρο σε οποιαδήποτε διοργάνωση, εδώ και 16 χρόνια δηλαδή. Σε συλλογικό επίπεδο, επί δέκα χρόνια, μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό το 2013, καμία ελληνική ομάδα δεν κατάφερνε να φτάσει στην κορυφή, μέχρι που το πέτυχε πέρυσι ο Παναθηναϊκός.
Καθώς τα μεγάλα αστέρια του ελληνικού μπάσκετ αποσύρονταν σταδιακά από την ενεργό δράση, κάποιοι αντάξιοι ή και καλύτεροι διάδοχοί τους δεν φαίνονταν στον ορίζοντα όλο αυτό το διάστημα. Οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν τη διάθεση ή την υπομονή να «επενδύσουν» στα ταλέντα: η δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες εκ του αποτελέσματος φαίνεται να μην είναι ικανοποιητική. Η διασύνδεση με αμερικανικά κολλέγια για να απορροφήσουν 18χρονους και 19χρονους Έλληνες στο NCAA αποδεικνύεται ελλειμματική. Απολύτως χαρακτηριστικό παράδειγμα η χρυσή στο Ευρωμπάσκετ του 2015 Εθνική Εφήβων, με τα μέλη της πλην ελαχίστων εξαιρέσεων να εξαφανίζονται από τον χάρτη της καλαθοσφαίρισης.
Πίσω από τον ντόρο που κάνουν και τη σκόνη που σηκώνουν τα Final 4 και ο σούπερ σταρ Γιάννης Αντετοκούνμπο, το ελληνικό μπάσκετ νοσεί. Όσοι είναι σε θέσεις ευθύνης και αγαπούν το άθλημα -και είναι πολλοί αυτοί- πρέπει να ασχοληθούν σοβαρά και με σχέδιο με το παρόν και το μέλλον του.
Εφημερίδα Απογευματινή
