Τα αίτια της πτώσης της ΝΔ τους προηγούμενους μήνες ήταν ο οχαδερφισμός και η αλαζονεία κάποιων που νόμιζαν ότι ελλείψει αντιπάλου θα δίνει πάντα τις λύσεις ο Μητσοτάκης
Την ώρα που η Ελλάδα, με το σπαθί της και σίγουρα με τους κυβερνητικούς χειρισμούς, έχει καταφέρει -παρά τις διάφορες αστοχίες και τις γνωστές «παιδικές ασθένειες» που εμφανίζονται κατά καιρούς- να αναγνωρίζεται πλέον ως μια αξιόπιστη χώρα και αδιαμφισβήτητα ο πλέον σημαντικός σύμμαχος της Δύσης σε μία κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή του πλανήτη, φαινόμενα σαν και αυτά του ΟΠΕΚΕΠΕ έρχονται να παραπέμψουν σε άλλες εποχές, όταν η Ελλάδα ήταν το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης.
Ξέρετε, τότε που τα σκάνδαλα και οι σκοτεινές υποθέσεις σχετικά με τη διαχείριση των ευρωπαϊκών πόρων (την περίοδο των «πρασινοφρουρών», της φούσκας και των παχιών αγελάδων) από τη χώρα μας ήταν σχεδόν μια δυσάρεστη καθημερινότητα, τις συνέπειες των οποίων βιώσαμε για τα καλά κάποιες δεκαετίες αργότερα. Ανεξαρτήτως των πολιτικών και των υπηρεσιακών ευθυνών, οι ποινικές είναι κάτι άλλο πολύ πιο σοβαρό και σίγουρα δεν μπορεί να καθίσταται θέμα για τηλεπαράθυρα, όπως το έχουν αναγάγει ορισμένοι στις μέρες μας – και μάλιστα για το θέμα των Τεμπών, που πληγώνει όλους τους Έλληνες, είναι σαφές ότι πριν και πέρα από όλα θα πρέπει η ίδια η κυβέρνηση να κινήσει τις διαδικασίες για να βρεθεί επιτέλους ένας μηχανισμός που θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της πολιτείας στα μάτια των πολιτών αλλά και των ξένων.
Είναι θέμα τιμής, καθώς το μέτωπο αυτό «αγγίζει» τον ευαίσθητο τομέα της αγροτιάς αλλά και την ίδια την εικόνα της Ελλάδας. Η εμπλοκή της ΑΑΔΕ είναι μια αρχή που καταδεικνύει την επιθυμία να υπάρξει άμεση αντίδραση, από κει και πέρα όμως το αποτέλεσμα μένει να φανεί σε βάθος χρόνου. Και το δεύτερο βεβαίως σημαντικό κομμάτι έχει να κάνει με τη δρομολόγηση της διαδικασίας αναζήτησης ευθυνών, που θα συμφωνήσουμε με τους κυβερνώντες ότι δεν αφορά έναν ή δύο υπουργούς (με φόντο τη βιαστική -αν μη τι άλλο- ρήση ότι δεν προκύπτουν ευθύνες για αυτούς) και άλλους τόσους αποτυχημένους υπηρεσιακούς αλλά το σύνολο της λειτουργίας του κυβερνητικού σχήματος. Θεωρώ ότι τα ανακλαστικά που επέδειξε το Μαξίμου έστω σε αυτή τη συγκυρία μπορούν να αναδείξουν μια αίσθηση σοβαρότητας και κατανόησης των κακώς κειμένων.
Απομένουν όμως οι πλέον κομβικές παράμετροι της διαλεύκανσης του σκηνικού. Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος προκειμένου το φάντασμα των προσωπικών ή συλλογικών λαθών να μη στοιχειώσει και πάλι τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, σε μια στιγμή που όχι μόνο δείχνει να ανακάμπτει, αλλά φαίνεται να καλλιεργεί εκ νέου προσδοκίες (με προσωπικές πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού από την οικονομία μέχρι το μέτωπο των υποδομών), πείθοντας και πάλι μια σημαντική μερίδα των Ελλήνων ότι, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, η ΝΔ και η πολιτική σταθερότητα είναι έννοιες ταυτόσημες.
Διαφορετικά, η ήδη εύθραυστη και σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτη εμπιστοσύνη των πολιτών σε θεσμούς και πρόσωπα που τους εκπροσωπούν θα φουντώσει και πάλι, με οποιαδήποτε αφορμή και με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, όπως έδειξε το πρόσφατο παρελθόν. Αυτά άλλωστε τα γεγονότα είναι και εκείνα που δημιουργούν τα κινήματα του λαϊκισμού, είτε μικρότερης είτε μεγαλύτερης εμβέλειας, που όμως εκ προοιμίου και με δεδομένες τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν εντός και εκτός συνόρων θα μπορούσαν να επιφέρουν την -απευκταία και ίσως μοιραία για μια χώρα σαν την Ελλάδα- πολιτική αστάθεια.
Το 30%+ των δημοσκοπήσεων ήταν αναμφίβολα η αποτύπωση της ολικής επαναφοράς της κυβέρνησης στα μεγάλα μέτωπα της καθημερινότητας και της δρομολόγησης θετικών παρεμβάσεων. Τα αίτια της πτώσης των προηγούμενων μηνών ήταν ο οχαδερφισμός και η αλαζονεία κάποιων που νόμιζαν ότι ελλείψει αντιπάλου θα δίνει πάντα τις λύσεις ο Μητσοτάκης και οι ίδιοι θα χαίρονται τις καρέκλες τους. Είναι σαφές ποιο μονοπάτι θα πρέπει να ακολουθηθεί…
Εφημερίδα Απογευματινή
