Η σοβαρότητα είναι πλεονέκτημα στην πολιτική. Το ίδιο και η έλλειψη φανατισμού. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια αρχίζουν να είναι είδη εν ανεπαρκεία στο πολιτικό σύστημα, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο να τον έχουν πολιτικοί που αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντες στον αριστερό χώρο. Αυτός τελικά ο χώρος είναι κάτι σαν την «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», όπου όσοι βουτούν θεωρούν ότι αυτομάτως η κοινωνία τούς αντικρίζει και τους αντιμετωπίζει ως άμωμους, καθώς, αφελώς, πιστεύουν πως έχουν διαγραφεί ακόμη και πολιτικά τους ατοπήματα του παρελθόντος. Προφανώς δεν είναι όλοι οι ανήκοντες στο πολιτικό σύστημα της ίδιας άποψης, διότι, διαφορετικά, οι λοιπές ιδεολογίες θα ήταν σε κάποιο Μουσείο Πολιτικής Ιστορίας.
Τώρα, γιατί αυτός ο μακρύς πρόλογος; Διότι άκουσα μία πολιτικό, της οποίας η συνεπής ιδεολογική ταυτότητα δεν την απέτρεψε από το να μεταπηδάει από το ένα κόμμα στο άλλο, να λέει σε μία έξαρση φανατισμού ότι η σημερινή κυβέρνηση που δεν έχει συναίσθηση «θα μας τελειώσει όλους»!
Λογικά, η προειδοποίηση αυτή της ολικής καταστροφής και του αφανισμού των Ελλήνων θα έπρεπε να έκανε τα γραφεία κηδειών να τρίβουν τα χέρια τους, αφού είναι βέβαιο ότι η σοφή Φύση και προφανώς ο Ύψιστος θα είχαν σκεφτεί να εμποδίσουν την κυβέρνηση να «τελειώσει» και τους νεκροπομπούς και τα γραφεία τους. Διαφορετικά, θα υπήρχε πρόβλημα ταφής των εκατομμυρίων τελειωμένων με κίνδυνο για τη δημόσια Υγεία, η οποία βεβαίως θα ήταν άχρηστη, καθώς δεν θα υπήρχε κανείς για να νοσήσει.
Η αλήθεια είναι ότι κάτι θα πρέπει να ξέρει για τα τελειώματα η συγκεκριμένη κυρία της σημερινής ελληνικής πολιτικής (σ.σ.: πρέπει να το τονίσουμε ιδιαίτερα το «σημερινής», διότι δεν φαντάζομαι λ.χ. τη Μελίνα να λέει για τους πολιτικούς της αντιπάλους αυτά που είπε η κυρία). Κι αυτό, διότι υπήρξε επιφανές στέλεχος μίας κυβέρνησης -στην οποία είχε μάλιστα διατελέσει και υφυπουργός-, που βαρύνεται με μερικές εκατοντάδες νεκρούς. Ο αριθμός των οποίων σε δύο μάλιστα ατυχή περιστατικά θα μπορούσε, με βάση τη λογική της κυρίας, να αποτελούσε ένδειξη τελειώματος, όχι απλώς των αυτοχθόνων αλλά σύμπαντος του Ελληνισμού.
Επιπλέον, η συγκεκριμένη πολιτικός πρέπει να πούμε ότι χαρακτήρισε χυδαία τη διακυβέρνηση, χαρακτηρισμός που εμένα τουλάχιστον με έκανε να σκεφτώ ότι λ.χ. στα υπουργικά συμβούλια λένε μόνο σόκιν -και βαριά σόκιν- ανέκδοτα. Ενώ όταν πρωθυπουργός και υπουργοί απευθύνονται στους πολίτες, μ@λ@κες τους ανεβάζουν και κ@λόπαιδα τους κατεβάζουν.
Βεβαίως, η απορία παραμένει για το βίτσιο της κοινωνίας. Που αντί να σκεφτεί ότι είναι με το ένα πόδι στον τάφο, συνεχίζει να προτιμάει τους νεκροθάφτες της και να δείχνει τα οπίσθιά της ακόμη και στα νεωτεριστικά κόμματα από τα οποία έχει περάσει η εν λόγω… Κασσάνδρα.
Εφημερίδα Απογευματινή
