Στην Ελλάδα στην παρούσα φάση επικρατεί σχετική ηρεμία και πολιτική εσωστρέφεια. Αυτό είναι λογικό, γιατί οι παγκόσμιες αναταράξεις, οικονομικού και δημοσιονομικού χαρακτήρα, δεν την ακουμπούν. Η κατάρρευση της προηγούμενης δεκαετίας και όσα ακολούθησαν στη συνέχεια εν μέσω μνημονίων έχουν λειτουργήσει ως προπομπός και φάση προετοιμασίας για τη γενικευμένη παγκόσμια κρίση αναδιάταξης που τώρα μόλις άρχισε να εξελίσσεται. Το χρέος της είναι «κλειδωμένο» ως προς την εξυπηρέτησή του για την επόμενη 20ετία, ενώ η διακυβέρνηση Μητσοτάκη από το 2019 και μετά έχει αποδειχθεί «μαεστρική» στη διαμόρφωση των δεικτών -στη βάση της πραγματικότητας και όχι με greek statistics όπως άλλοτε- που παρακολουθούν και αξιολογούν οι διεθνείς οίκοι και οι ευρωπαϊκές γραφειοκρατικές δομές της Κομισιόν.
Ως αποτέλεσμα αυτών των παραμέτρων η πορεία των ελληνικών ομολόγων κρίνεται θετική, ενώ οι προβλέψεις για τον ρυθμό ανάπτυξης και για την επόμενη διετία όπως και οι επενδύσεις κρίνονται ικανοποιητικές, σε σύγκριση μάλιστα με κεντρικές δυνάμεις της Ευρωζώνης. Τα πλεονάσματα εξαιτίας των πολιτικών που ακολουθούνται αλλά και της αποτελεσματικής ανάσχεσης της φοροδιαφυγής είναι εντυπωσιακά και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού απολύτως ελεγχόμενα.
Οι θετικές ειδήσεις για την Ελλάδα αποτελούν εξαίρεση τόσο για το ευρωπαϊκό πεδίο όσο και για την κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών. Παρ’ όλα αυτά, στα επιτελικά κέντρα και εκείνα των αποφάσεων της ελληνικής ηγεσίας -όχι μόνο της πολιτικής- ή στην κυβέρνηση θα ήταν λάθος η Ελλάδα να νιώσει καθησυχασμένη ότι ο παγκόσμιος «Αρμαγεδδών» δεν θα την ακουμπήσει. Η όλη εμπλοκή δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αμιγώς οικονομική και αξιοπιστίας επενδυτικών οίκων ή τραπεζών, όπως η κρίση για παράδειγμα του 2008 ή η παλαιότερη του 2000, που στοίχισαν πολύ στη χώρα μας ως προς τις επιπτώσεις τους. Αλλά κυρίαρχα γεωπολιτική και δομική ως προς τη διάρθρωση του παγκόσμιου συσχετισμού και των «εργαλείων» που αξιοποιούνται από τις ανταγωνιστικές κεντρικές δυνάμεις και τους συνασπισμούς εθνικών κρατών.
Ουσιαστικά ο λόγος για το τέλος της παγκοσμιοποίησης και τη δημιουργία των προϋποθέσεων ενός νέου διπολισμού. Οι κεντρικοί πόλοι αυτής της νέας διχοτόμησης σε δύο ουσιαστικά κόσμους είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Ως προς τα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται στην άσκηση ισχύος και τη διεκδίκηση ζωνών επιρροής δεν είναι μόνον η «ήπια ισχύς» (soft power) αλλά και η «σκληρή ισχύς», ο πόλεμος δηλαδή και η κούρσα των στρατιωτικών εξοπλισμών, κλασικών και νέων. Από τα ισχύοντα ως κανονικότητα τα τελευταία τριάντα χρόνια ελάχιστα μπορούν να αξιολογηθούν ως «σταθερές» για το παρόν και το μέλλον. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα για χώρες όπως η Ελλάδα, οι εθνικές ελίτ της οποίας έχουν συνηθίσει στην καλύτερη έκφανσή τους μάλιστα να παρακολουθούν δεδομένα και πλαίσια που χαράσσουν άλλοι, χωρίς να απασχολούνται ή να μελετούν πώς εθνικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί θα επηρεάσουν τα σχέδια των άλλων και ειδικά μεγάλων δυνάμεων, με σύμπτωση των εθνικών με τα δικά τους διεθνή συμφέροντα και προτεραιότητες.
Αν επιχειρηθεί μια χρονική αντίστιξη στην ιστορία του 20ού αιώνα, η παρούσα περίοδος προσομοιάζει με εκείνη του Μεσοπολέμου. Και τότε εξελισσόταν ένα παγκόσμιο power game κυρίως ευρωπαϊκών αυτοκρατορικών δυνάμεων. Ο πόλεμος χαρακωμάτων, όπως έμεινε στην ιστορία, εξελίχθηκε σε μια περιορισμένη περιοχή όπως τα τελευταία χρόνια ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας, όπου οι συμμετέχοντες σε αυτόν είναι πολύ περισσότεροι από τους δύο δρώντες. Την επόμενη πενταετία οι συγκρούσεις -θερμές ή εμπορικές- θα πολλαπλασιασθούν ως προς τις εστίες και τα επίκεντρά τους προκειμένου μέχρι το 2031 να έχει διαμορφωθεί ένας νέος χάρτης ισχύος και επιρροών. Τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο για το πώς θα είναι ο κόσμος υπό «νέα τάξη» περί το 2035. Η Ελλάδα θα πρέπει να οργανωθεί επιπλέον για την επόμενη εξαετία της μεγάλης αστάθειας και αναταραχής…
Εφημερίδα Απογευματινή
