Το σύνολο της ελληνικής κοινής γνώμης παρακολουθεί με τεράστιο ενδιαφέρον το τελευταίο διάστημα τις ζυμώσεις στις οποίες προχωρούν ένας πρώην κι ένας… πολύ πρώην προκειμένου να ιχνηλατήσουν το πολιτικό πεδίο, προχωρώντας κατά καιρούς σε παρεμβάσεις που αλλάζουν τα δεδομένα στη χώρα. Και αν κρίνουν ότι η Ελλάδα τούς χρειάζεται, να προχωρήσουν στη σύσταση νέου πολιτικού φορέα που θα δώσει απάντηση στην έλλειψη εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αυτός θα ήταν ένας ωραίος πρόλογος ενός ρεπορτάζ που θα περιέγραφε σε μια ιδεατή πραγματικότητα τα σχέδια και την πολιτική παρουσία του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα, αναλόγως φυσικά των οραματικών τους αναζητήσεων. Ωστόσο άπαντες αντιλαμβάνονται, προφανώς και οι δύο άλλοτε ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου, ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Σε ό,τι αφορά το πρόσωπο του Μεσσήνιου, η όποια πιθανότητα να επαναληφθεί η ιστορία ως φάρσα, γιατί μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός αρμόζει στο σενάριο να ιδρύσει ο ίδιος μια νέας κοπής Πολιτική Άνοιξη αφού μεσολάβησε η περίοδος της πρωθυπουργίας του με τη σημαία της ΝΔ (την οποία κάποτε είχε ανατρέψει ως γνωστόν από την κυβέρνηση), θα ισοδυναμούσε μ’ ένα ακόμη βαρύ πλήγμα της ταλαιπωρημένης, ειδικά στους κόλπους των νεοδημοκρατών, υστεροφημίας του.
Και μάλιστα σε μια ηλικία, πολιτική και βιολογική, που θα έπρεπε να λειτουργεί ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Βλέπετε, το πριόνισμα ενός ακόμη Μητσοτάκη από τον ίδιο άνθρωπο, όχι μόνο δεν συνάδει με τα χαρακτηριστικά της εποχής του ’90, αλλά μας φέρνει προ μια συνθήκης, όπου ο πολιτικός άνδρας που έφερε το χαμηλότερο αποτέλεσμα στην ιστορία της Μεταπολίτευσης για τη ΝΔ, τα βάζει, για λόγους που παραπέμπουν εμφανώς σε ξεπερασμένους προσωπικούς εγωισμούς, με τον διάδοχό του στην αρχηγία του κυβερνώντος κόμματος, που τυγχάνει να συνιστά ήδη τον μακροβιότερο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης από τα σπλάχνα της παράταξης.
Εφημερίδα Απογευματινή
