Ο Ολυμπιακός και όποια άλλη ελληνική ομάδα παράγει «χρυσά ταλέντα» από τα σπλάχνα της πρέπει να εξοικειωθούν στο καθεστώς των γρήγορων πωλήσεων.
Τα ‘χει αυτά η παραγωγή ταλέντων στον αθλητισμό, ειδικά όταν αυτή προέρχεται από χώρες… δεύτερης ή τρίτης ταχύτητας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως η Ελλάδα.
Επενδύεις χρόνο, εκατομμύρια και τεχνογνωσία για να δημιουργήσεις έναν παίκτη των προδιαγραφών του Μπάμπη Κωστούλα… και δεν προλαβαίνεις να τον χαρείς να μεγαλουργεί στην ομάδα σου! Δεν είναι εύκολο να αποχωρίζεσαι κάποιο από τα «wonderkids» που εσύ ο ίδιος έχεις αναδείξει πριν καλά-καλά ενηλικιωθούν, αλλά ουσιαστικά και πρακτικά δεν έχεις επιλογή. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Καμιά ελληνική ομάδα δεν πρέπει να αρνείται προτάσεις άνω των 30 εκατομμυρίων ευρώ για παίκτη της. Όχι των 40 εκατ. ευρώ που μοιάζουν αυτή τη στιγμή ως το… μίνιμουμ δεδομένο ποσό το οποίο θα εισρεύσει στα ταμεία του Ολυμπιακού από ομάδες της Premier League (με την Μπράιτον να μοιάζει να βρίσκεται στην pole position εδώ και εβδομάδες παρά το «μπάσιμο» από οικονομικούς κολοσσούς όπως η Νιουκάστλ και η Τσέλσι).
Το πραγματικό δίλημμα δεν αφορά το κατά πόσο πρέπει μια ελληνική ομάδα να πουλά οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή της σε τέτοια αδιανόητη τιμή. Άλλες είναι οι παράμετροι που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη σε ανάλογες υποθέσεις.
Πρώτον, απαιτείται από σύλλογο και αθλητή η πολύ προσεκτική επιλογή του επόμενου σταθμού της καριέρας του με γνώμονα όχι μόνο τα εκατομμύρια που προσφέρονται, αλλά κυρίως τη διαρκή εξέλιξη του ταλέντου του. Αν ο Κωστούλας, για παράδειγμα, μετακομίσει στην Premier League και αρχίσει να γράφει ιστορία ως βασικός στα αγγλικά γήπεδα, τα οφέλη που θα αποκομίσει τόσο ο ίδιος όσο και ο Ολυμπιακός θα είναι ανεκτίμητα. Η διεθνής αναγνώριση των ακαδημιών του Ρέντη θα συμβάλλει στην ακόμη μεγαλύτερη ανάπτυξή τους, θα δώσει επιπλέον κίνητρο σε ολόκληρο τον Οργανισμό και κυρίως στα νέα παιδιά που θα θέλουν να φορέσουν την ερυθρόλευκη φανέλα από πολύ μικρή ηλικία και δεδομένα θα οδηγήσει στη μαζική παραγωγή έτοιμων παικτών για την πρώτη ομάδα.
Δεύτερον, ο σύλλογος που πουλά θα πρέπει να διατηρεί στο φουλ τις μηχανές… παραγωγής ταλέντων, προκειμένου για κάθε «wonderkid» που θα ανοίγει τα φτερά του για άλλες πολιτείες να ξεπηδούν από τη φωλιά της ακαδημίας οι αντικαταστάτες του. Για παράδειγμα, πουλάς τον Κωστούλα, παρουσιάζεις στο πάλκο τον Παπακανέλλο ή τον Πνευμονίδη. Δεν αναφέρουμε τυχαία τα συγκεκριμένα ονόματα, αφού είναι δύο από τα επόμενα μεγάλα projects του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ που είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα μας απασχολήσουν τους επόμενους μήνες.
Εννοείται ότι δεν στερείται επιχειρημάτων η άποψη «κρατάμε τον παίκτη 2-3 χρόνια να τον χαρούμε, να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε στο χορτάρι και μετά να τον πουλήσουμε σε ακόμη μεγαλύτερη τιμή», πλην όμως είναι και εξαιρετικά ριψοκίνδυνη. Είναιάλλωστε νωπά τα παραδείγματα των αρνήσεων Παναθηναϊκού και ΑΕΚ να απαντήσουν καταφατικά σε προτάσεις άνω των 25 εκατομμυρίων ευρώ για Ιωαννίδη και Λιβάι Γκαρσία και πως οι συγκεκριμένες αποφάσεις αποδείχτηκαν λανθασμένες.
Μέχρι στιγμής, βάσει του ρεπορτάζ, η διαχείριση της πώλησης Κωστούλα από την ΠΑΕ Ολυμπιακός, τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τους συνεργάτες του μοιάζει υποδειγματική, μακριά από δογματισμούς και με γνώμονα πάνω απ’ όλα το κοινό συμφέρον της ομάδας αλλά και του ίδιου του παιδιού. Και αυτό είναι, ίσως, το πιο σημαντικό!
Ακόμη και σε τόσο σοβαρές οικονομικές διαπραγματεύσεις ο Ολυμπιακός αποδεικνύει έμπρακτα στα ταλέντα της ακαδημίας του ότι τα αντιμετωπίζει σαν παιδιά της οικογένειάς του. Και προσπαθεί να λάβει τις κατάλληλες αποφάσεις όχι μόνο σκεπτόμενους τα δικά του ταμεία, αλλά και την εξέλιξη του ίδιου του ποδοσφαιριστή.
Εφημερίδα Απογευματινή
