Κάποτε ο Βλαντίµιρ Λένιν είχε γράψει ξεχωριστό βιβλίο µε τίτλο «Το δικαίωµα των λαών για αυτοδιάθεση». Με απλά λόγια, αν στο πολυεθνικό κράτος, που οραµατιζόταν προεπαναστατικά, κάποιο έθνος ήθελε να αποχωρήσει από αυτό, µε γεια του, µε χαρά του. Βέβαια ο Λένιν έχει αποδηµήσει δεκαετίες τώρα, το σοβιετικό πείραµα απέτυχε παταγωδώς και οι σηµερινοί ηγέτες του Κρεµλίνου θα διαβάζουν τα περί αυτοδιάθεσης των λαών και θα καγχάζουν, πριν εκπονήσουν την επόµενη φάση για την άλωση της Ουκρανίας. ∆εν είναι µυστικό ότι ο άλλος Βλαντίµιρ -ο Πούτιν- θέλει να νεκραναστήσει τη ρωσική επικυριαρχία στις χώρες που κάποτε ανήκαν στη Σοβιετική Ενωση και είχαν το θράσος να αποσκιρτήσουν.
Η Ουκρανία είναι στην ουσία εδώ και µια δεκαετία το πειραµατικό πεδίο για την αναστήλωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Η πρώτη φάση ήταν η κατάληψη της Κριµαίας. Οµως το colpo grosso επιχειρήθηκε τρία χρόνια πριν, µε την έφοδο των επίλεκτων ρωσικών µονάδων στο Κίεβο για µια αστραπιαία κατάληψη της γειτονικής χώρας – συγγνώµη, της επαρχίας της ρωσικής επικράτειας, όπως την ορίζει το καθεστώς Πούτιν. Γιατί η Ουκρανία είναι ένα «οικόπεδο», πολύτιµο όµως.
Ο µεγαλύτερος σιτοβολώνας της Ευρώπης, µε ενεργειακά αποθέµατα, µε σπάνιες γαίες (αυτό το αντιλήφθηκε και ο Τραµπ, που έσπευσε να βάλει χέρι…). Η εισβολή, τότε, απέτυχε. Ο Ζελένσκι δεν έφυγε µε αεροπλάνο στη ∆ύση, οι Ουκρανοί αντιστάθηκαν. Εκτοτε ο πόλεµος πήρε δραµατικές διαστάσεις και είχε παγκόσµιες επιπτώσεις. Πριν απ’ όλα όµως είχε θύµατα ανθρώπινες ζωές. Ο Πούτιν όµως δεν το έβαλε κάτω. Εχει καταλάβει το 18% των εδαφών της Ουκρανίας και την περασµένη ∆ευτέρα στις διαπραγµατεύσεις στην Κωνσταντινούπολη απαίτησε την ενσωµάτωσή τους στη Ρωσία. Μέχρι που άρχισαν να συµβαίνουν απρόοπτες εξελίξεις, που αιφνιδίασαν τη Μόσχα, την Ουάσινγκτον κι εµάς, στον καναπέ µας, βλέποντας τηλεόραση.
Γιατί, µην πείτε ότι µέχρι το περασµένο Σαββατοκύριακο δεν κυριαρχούσε η αίσθηση ότι η ζυγαριά του πολέµου έγερνε υπέρ της Μόσχας… Οτι όλοι προεξοφλούσαν το αναπόφευκτο τέλος µιας αναµέτρησης µε χαµένη την ουκρανική πλευρά… Οτι η κόπωση, οι αλλοπρόσαλλες τακτικές του Τραµπ, η αδιαλλαξία του Πούτιν στις διαπραγµατεύσεις έδιναν µια πρόγευση περίπου παράδοσης µε ταπεινωτικούς όρους. Οτι όλοι εµείς εξοικειωνόµασταν µε την ιδέα του αναπόφευκτου. Μην πείτε επίσης ότι δεν βλέπατε τις θριαµβολογίες των απανταχού πιστών της ρωσικής υπεροχής, τις ειρωνείες για όλους όσοι θεωρούσαν πως η συµπαράσταση στην Ουκρανία -που δέχτηκε την εισβολή- ήταν µια απερίσκεπτη στάση.
Η θέση για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» λοιδορήθηκε όσο καµία άλλη το τελευταίο διάστηµα, καθώς διαφαινόταν η κατά κράτος επικράτηση της Ρωσίας. Να όµως που ο Θεός αγαπά και τον νοικοκύρη! Η υπεροψία και η δήθεν υπεροπλία του Πούτιν δέχτηκε όχι ένα, αλλά δύο απρόσµενα πλήγµατα, που άφησαν ενεούς όλους εµάς.
Την 1η Ιουνίου εκδηλώθηκε η επιχείρηση «Ιστός της αράχνης». Επίθεση µε drones σε τέσσερις ρωσικές στρατιωτικές βάσεις, ακόµη και στην απόµακρη Σιβηρία, είχε αποτέλεσµα την απώλεια 41 στρατηγικών αεροσκαφών, που είχαν άµεση εµπλοκή στις από αέρος επιθέσεις κατά της Ουκρανίας. Και στις 3 Ιουνίου ανατινάχτηκε, για τρίτη φορά, η γέφυρα που συνδέει την κατεχόµενη Κριµαία µε τη Ρωσία.
Είναι αλήθεια -και σε σηµαντικό βαθµό έχει βάση- πως η επιτυχία της επιχείρησης αυτής έχει να κάνει µε την αξιοποίηση νέων τεχνολογιών στα θέατρα του πολέµου, ιδιαίτερα µε τη χρήση των drones. Η Ουκρανία στο διάστηµα του πολέµου έγινε, από εισαγωγέας, παραγωγός drones µε ρυθµό 2.500 µονάδες ηµερησίως! Ο υπουργός Αµυνας της Ουκρανίας, Αλεξάντρ Κοζένκο, δήλωσε σε συνέδριο στη Σιγκαπούρη πως η χώρα του θα προχωρήσει στην παραγωγή 10 εκατοµµυρίων drones ετησίως.
Η στροφή αυτή σε σύγχρονες και εξαιρετικά αποδοτικές πολεµικές µηχανές είναι ένας βασικός λόγος επιτυχίας του αιφνιδιασµού, για τον οποίο αναλυτές θεωρούν ότι πρέπει πλέον να διδάσκεται ως case study στις στρατιωτικές σχολές. Αλλά, µισό λεπτό… Μήπως τελικά αυτό που µετρά πάνω απ’ όλα είναι η θέληση του ουκρανικού λαού να µην ενδώσει στις επεκτατικές διαθέσεις του γείτονά της; Μήπως τελικά δεν λύγισε η Ουκρανία από το µπαράζ φονικών επιθέσεων της ρωσικής πλευράς εδώ και τρία χρόνια; Μήπως η θέληση για ανεξαρτησία είναι πιο ισχυρή τόσο από τις µοιρολατρικές τάσεις για παράδοση άνευ όρων όσο και από τους υπολογισµούς επί χάρτου για την επόµενη µέρα που σχεδιάζουν ο Τραµπ, ο Πούτιν (και στοβάθος ο Σι Τζιπίνγκ);
Οταν τα Σοβιέτ επικράτησαν στη Ρωσία, η Ουκρανία ενσωµατώθηκε στο νέο σοβιετικό κράτος διά πυρός και σιδήρου. Σε αντίθεση µε τα περί αυτοδιάθεσης, είχαµε τη βίαιη ενσωµάτωση της Ουκρανίας και την τροµερή δοκιµασία το λιµού στην περίοδο της σταλινικής κολεκτιβοποίησης. Παρ’ όλ’ αυτά υπήρχε στον χάρτη της ΕΣΣ∆ η «Σοβιετική ∆ηµοκρατία της Ουκρανίας». Κι αυτό ακόµα ήταν πολύ βαρύ για τον Πούτιν, που θεώρησε την Ουκρανία κατασκεύασµα των µπολσεβίκων, δηλαδή µη κράτος, και δικαιολόγησε την εισβολή του 2021 στο όνοµα του ενός και αδιαίρετου λαού. Στην εποχή των drones, όµως, όλες οι ιδεοληψίες µπορούν να ανατιναχτούν στο λεπτό, εκεί που δεν το περιµένεις…
Κυριακάτικη Απογευματινή
