Όταν ο πρώην πρωθυπουργός και ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς μιλούσε το βράδυ της Τρίτης στη 2η Διεθνή Διάσκεψη για τη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη του ινστιτούτου ιδεών που φέρει το όνομά του, τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας Opinion Poll έδειχνε ότι το 73,8% των συμμετεχόντων στην έρευνά της δήλωνε ότι θεωρούσε μη αναστρέψιμη μια τρίτη θητεία της Κεντροδεξιάς και του Κ. Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία της χώρας. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη σε κάθε περίπτωση δεν αιφνιδίαζε τον κ. Τσίπρα, αν τουλάχιστον παρακολουθήσουμε το σκεπτικό που ανέπτυξε στην παρέμβασή του στη συγκεκριμένη διάσκεψη. «Χρειάζεται ένα σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης με ορίζοντα πενταετίας. Χρειάζεται ένα όραμα που θα κινητοποιήσει τον κόσμο της εργασίας και της δημιουργίας», υπογράμμισε.
Ο πρώην πρωθυπουργός από την πλευρά της Αριστεράς – Κεντροαριστεράς, που πιέζεται εκ των συνθηκών αλλά και κέντρων επιρροής να αναλάβει όσο το δυνατόν πιο σύντομα ηγετικό ρόλο για την ανασύνταξη της αντιπολίτευσης, δεν δείχνει πλέον βιαστικός, αιθεροβάμων ή παρορμητικός. Επιθυμεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να μη βρεθεί απολογούμενος και έκθετος για επιπόλαιες ενέργειες ή άστοχες επιλογές. Η Ελλάδα διαθέτει διακυβέρνηση, δεν βρίσκεται εν κενώ ούτε σε αταξία στο επίπεδο αυτό. Αλλά έχει διαλυθεί το κομματικό της σύστημα μέσα σε μια πολυδιάσπαση και πολυμέρεια, που έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο πολιτικό κενό. Ο πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει αποφασισμένος, αν κρίνουμε από την πολύ μελετημένη και προσεκτική παρουσία του το βράδυ της Τρίτης, να μην πέσει θύμα της συγκυρίας και της ανυπομονησίας πολλών και διαφορετικών, «συντρόφων» του και μη, να χαραχθεί στην «πέτρα» μια νέα συνθήκη ή ένας συγκροτημένος πόλος απέναντι στη Νέα Δημοκρατία του Κ. Μητσοτάκη.
Σύμφωνα με τη λογική Τσίπρα, τουλάχιστον για όσους επιθυμούν να τον ακούσουν, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Δεν υπάρχει κάποιο «μαγικό κλειδί» που θα ανοίξει τον δρόμο για την αντιπολίτευση προς την ηγεσία της χώρας. Προϋποθέτει κάτι τέτοιο ιδέες, νέο όραμα και ηθική, συνάντηση δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων. Προπάντων, αν παρακολουθήσουμε την τοποθέτησή του, με την οποία έθεσε το ιδεολογικοπολιτικό και στρατηγικό σχέδιο για την Αριστερά, χρόνο και κινητοποίηση του «κόσμου της εργασίας». Ο κ. Τσίπρας εμφανίστηκε πολύ μακριά από την κομματική σύγχυση της ακραίας τοξικότητας και τυφλής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του φιλελευθερισμού και της Δεξιάς – Ακροδεξιάς, όπως οι ηγεσίες σωρείας μικρών και μεσαίων κομμάτων της αντιπολίτευσης επιχειρούν.
Αν δούμε την παρέμβασή του, δεν επετέθη καμία φορά προσωπικά στον πρωθυπουργό. Δεν έκρινε ως εκτροπή τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Δεν κλείσθηκε στην ασφυξία της ανάδειξης των ελληνικών δεδομένων ως διεθνών δεδομένων. Απέφυγε τις ανοησίες, για παράδειγμα για το δυστύχημα στα Τέμπη να υποστηριχθούν κατηγορίες για εθνική προδοσία σε Προανακριτική της Βουλής. Ως ένας πολιτικός που αναζητά τις προκλήσεις των καιρών για τη δημοκρατική συγκρότηση ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, τοποθετήθηκε με παρρησία σε έναν διπολισμό ανάμεσα στον αυταρχικό καπιταλισμό -που θεωρεί ότι θα υπηρετήσουν τα φιλελεύθερα και συντηρητικά κόμματα σε συνεργασία με την ανατέλλουσα Ακροδεξιά- και τον δημοκρατικό καπιταλισμό που θα πρέπει να αναδείξει μια παγκόσμια Αριστερά στη Δύση.
Ο κ. Τσίπρας μίλησε για «νέο πατριωτισμό» και είναι εμφανές ότι κομμάτι κομμάτι με τις παρεμβάσεις του θα θέτει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κληθούν να συντονισθούν κινήματα και κόμματα και στην Ελλάδα. Είναι πολύ μακριά από την Αριστερά της Κωνσταντοπούλου – Καρυστιανού, τη φλυαρία Κασσελάκη, τα παρωχημένα μοντέλα του ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία Ανδρουλάκη. Μιλά για την εποχή του 2030 στη βάση του πολιτικού ρεαλισμού και δεν δείχνει καθόλου πρόθυμος να επαναλάβει τα λάθη τακτικής του 2019 ή του 2023. Προσβλέπει σε μια αντιπολιτευτική περίοδο πενταετίας και μια επιστροφή στη διακυβέρνηση το 2030 με παγκόσμια δεδομένα σε ορίζοντα του 2035. Όταν οι ανατροπές και η εποχή των «τεράτων» στη φάση μετάβασης θα έχουν εκλείψει. Το Ινστιτούτο Τσίπρα προσομοιάζει τελικά με μια Λέσχη των Δημοκρατικών που επιθυμούν να μιλήσουν σοβαρά σε μια αντιπολίτευση όπου τόσο εντός Κοινοβουλίου όσο και εκτός περισσεύουν η γελοιότητα και η προχειρότητα.
Εφημερίδα Απογευματινή
