Ο Ντέμης Νικολαΐδης ήταν ένας ποδοσφαιριστής που πολλοί λάτρευαν να μισούν. Είχε φανατικούς οπαδούς, αλλά και σκληρούς πολέμιους. Ως φέρελπις ποδοσφαιριστής, με τη στάση του ενίσχυσε το φαντασιακό του μέσου φιλάθλου, που είδε στο πρόσωπο του Ντέμη τον ρομαντισμό που δεν υπάρχει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ήταν αυτός που αρνήθηκε τα εκατομμύρια του Κόκκαλη για να πάει στην ομάδα που λάτρευε από πιτσιρικάς. Όσο έπαιζε στην ΑΕΚ, λοιπόν, ήταν είδωλο για τους οπαδούς της. Όταν μπλέχτηκε με τα διοικητικά, εκ των πραγμάτων επενδύθηκαν οι αντίστοιχες προσδοκίες. Εντέλει, από αγαπημένος της εξέδρας έγινε αποδιοπομπαίος τράγος, όταν έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφίες με οπαδούς της ΑΕΚ που είχαν κάνει φασαρίες. Η σχέση κλονίστηκε, ο ρομαντισμός εγκαταλείφθηκε και κάπως έτσι αποχώρησε ως αποτυχημένος που διαπίστωσε πως δεν αλλάζουν εύκολα τα πράγματα σε αυτό τον χώρο.
Τα τελευταία χρόνια ως σχολιαστής έχει μετριάσει τις οπαδικές απόψεις του, με αποτέλεσμα να αποκτήσει ακροατήρια (και) εκτός των τειχών της ΑΕΚ. Αυτό που έχει καταφέρει είναι κάθε του παρέμβαση να προκαλεί ενδιαφέρον, γι’ αυτό και είναι περιζήτητος στα ΜΜΕ.
Για κάποιο λόγο, ο Ντέμης μού θυμίζει κάπως τον Αλέξη Τσίπρα. Ήταν ο ρομαντικός αριστερός, που δεν έπαιζε στα μεγάλα κόμματα, ήτοι τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ που κυριαρχούσαν επί δεκαετίες, αλλά στον μικρό Συνασπισμό. Που ξεκίνησε από τα χαμηλά, χωρίς πλάτες, και έφτασε στα πιο υψηλά αξιώματα. Που πίστευε πως θα αλλάξει τη χώρα, πως αρκούσε η γοητεία του αυθάδους νέου για να πείσει το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Σαν άλλος Ντέμης που πίστευε πως θα αλλάξει το ποδόσφαιρο. Λατρεύτηκε όσο λίγοι πολιτικοί και αντιστοίχως μισήθηκε όσο λίγοι πολιτικοί. Στο κόμμα του, δε, έφτασε στα όρια της αγιοποίησης, και μετά σε αυτό της απαξίωσης, όταν συνθηκολόγησε με τους δανειστές. Επί έξι μήνες, όταν είχε τις περίφημες αυταπάτες, έκανε τις προσπάθειές του, έφτασε σε οριακό σημείο, ωστόσο και αυτός συμβιβάστηκε και ψήφισε τρίτο μνημόνιο. Ίσως και να απογοητεύτηκε, αν και ποτέ δεν έβγαλε προς τα έξω τέτοια συναισθήματα.
Μετά τις αλλεπάλληλες ήττες αποχώρησε, αλλά δεν έφυγε ποτέ. Το κόμμα του όχι απλώς δεν είδε χαΐρι, αλλά σχεδόν διαλύθηκε. Τους τελευταίους μήνες, ως άλλος Ντέμης, λειτουργεί και αυτός ως σχολιαστής. Και αντιστοίχως είναι περιζήτητος, έχει καταφέρει να είναι talk of the town.
Είναι εμφανώς πιο ώριμος και πιο ρεαλιστής, απευθύνεται σε ακροατήριο εκτός των τειχών της Αριστεράς, ενώ αρκετοί έχουν μετριάσει τις αντιδράσεις στο πρόσωπό του. Υπάρχει, ωστόσο, και μια ειδοποιός διαφορά από τον Ντέμη. Ο Αλέξης δεν θέλει να παραμείνει, απλώς, σχολιαστής. Θέλει να επιστρέψει στο γήπεδο της πολιτικής και μάλιστα ως πρωταγωνιστής. Και η πολιτική είναι σαν την μπάλα. Τα εισιτήρια είναι οι ψήφοι. Θα τις βρει;
Εφημερίδα Απογευματινή
