Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι η Ελλάδα στην παρούσα φάση της διεθνούς αταξίας επιχειρεί να βρει βάση στη διεθνή αλλά και την εξωτερική πολιτική τού «πυρήνα» στα ενεργειακά πεδία. Αν πάρουμε για παράδειγμα τις συζητήσεις που είχε ο κ. Μητσοτάκης, ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που επισκέπτεται ιστορικά τη χώρα, στη Μολδαβία, με την πρόεδρο της χώρας, Μάγια Σάντου, και τον πρωθυπουργό, Ντόριν Ρετσεάν, θα δούμε ότι επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Κύριο πεδίο συνεργασίας, σε πρακτικό επίπεδο, είναι το ότι η Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ενεργειακής ασφάλειας στη Μολδαβία μέσω του φυσικού αερίου, που θα διοχετεύεται εκεί από τον Νότιο Διάδρομο, τη Ρεβυθούσα, και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης (FSRU).
Η Ελλάδα γεωπολιτικά ακολουθεί προς Βορρά, παρακάμπτοντας επί του παρόντος τα Δυτικά Βαλκάνια, τη διαδρομή Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία με τελικό προορισμό όχι την Ουκρανία ολόκληρη αλλά την Οδησσό.
Πέραν του φυσικού αερίου ο πρωθυπουργός στις σχετικές δηλώσεις του, όπου βρεθεί, κάνει αναφορά στο επίτευγμα της Ελλάδας σε σχέση με την ανάπτυξη των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, που επίσης έχουν σπουδαίο ρόλο ως προς τη διαθεσιμότητα πράσινου ηλεκτρισμού. Η επικέντρωση της εξωτερικής πολιτικής στον ενεργειακό τομέα δεν αφορά μόνον τις προς Βορρά διαδρομές. Αλλά και τις νότιες διαδρομές, τις θαλάσσιες μέσω της Ανατολικής Μεσογείου. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα των καλωδίων που με προβλήματα και καθυστερήσεις προωθούνται προς Ισραήλ και Αίγυπτο. Ακόμη και στις συζητήσεις με τη Σαουδική Αραβία προβάλλεται η συνεργασία με καλώδια ηλεκτρισμού αλλά και μεταφοράς δεδομένων.
Αν πάμε μάλιστα ακόμη και στον σκληρό πυρήνα των διαφορών με την Τουρκία σχετικά με την οριοθέτηση των ζωνών οικονομικής εκμετάλλευσης, πάλι πολλά επενδύονται στην παρουσία αμερικανικών ενεργειακών κολοσσών και των πλάνων τους. Της Chevron και της Exxon Mobil.
Από τη στιγμή που η Αθήνα επιλέγει τις ενεργειακές διαδρομές για την άσκηση διεθνούς πολιτικής είναι προφανές ότι το υπουργείο Ενέργειας και τα οικονομικά κεντρικά υπουργεία αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες έναντι των κλασικών εμπλεκόμενων δομών διεθνούς πολιτικής ή ασφάλειας και γεωπολιτικής στρατηγικής της χώρας. Ουσιαστικά, το υπουργείο Εξωτερικών, η ΕΥΠ, πολύ περισσότερο η Γραμματεία, πλέον, του Συμβούλου Ασφαλείας περιθωριοποιούνται και παρακμάζουν. Η εξέλιξη αυτή δεν θα πρέπει να θεωρείται συμπτωματική ή σχετιζόμενη με πρόσωπα και ενδοκυβερνητικές ισορροπίες. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει επιλέξει αυτή τη στρατηγική πιστεύοντας προφανώς ότι έχει καλύτερη βάση σε πρακτικό, επιχειρηματικό επίπεδο και μεγαλύτερη γεωπολιτική ασφάλεια σε ένα τοπίο γεμάτο απρόβλεπτες εκπλήξεις.
Ακόμη και σε επαφές στην Ουάσινγκτον, αυτές τουλάχιστον που έχουν καταγραφεί τους πρώτους μήνες της προεδρίας Τραμπ, αν αφαιρέσουμε τις ατζέντες του υπουργείου Άμυνας, της στρατιωτικής συνεργασίας δηλαδή και των εξοπλισμών, οι πλέον σημαντικές διαβουλεύσεις αφορούν τον ενεργειακό τομέα ή τη γεωπολιτική των ενεργειακών διαδρομών. Το γεγονός μάλιστα ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε τον κ. Παπασταύρου για επικεφαλής του υπουργείου Ενέργειας, έναν πολιτικό με γρήγορα αντανακλαστικά και εμπειρία στις διεθνείς συμφωνίες, σε συνδυασμό με την επιλογή του ταλαντούχου κ. Πιερρακάκη για την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, υπό την ομπρέλα την προσωπική του αλλά και του πολιτικά και ευρωπαϊκά ιδιαίτερα έμπειρου, αλλά όχι γεωπολιτικού, αντιπροέδρου κ. Χατζηδάκη, δείχνει ότι ο κ. Μητσοτάκης είχε προεπιλέξει αυτή τη στρατηγική που θα ακολουθούσε τη διετία μέχρι το 2027.
Και πράγματι, στην πορεία αυτή που ο ίδιος πιστεύει όλα δείχνουν ότι κινούνται παραγωγικά και επιτυχημένα. Αλλά τελικά στις παρούσες συνθήκες δεν είναι περιοριστικός ο χώρος όπου επιλέγει να κινηθεί η Ελλάδα, η οποία μάλιστα με την παραμένουσα σύνθεση στην ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών -πλην της οικονομικής διπλωματίας και των ομογενών- δεν δείχνει ότι διαθέτει συνοχή και επάρκεια ακόμη και στα διπλωματικά «τρίγωνα» της Μεσογείου;
Εφημερίδα Απογευματινή
