Η Ελλάδα δεν είναι συνηθισμένη να λειτουργεί σε ασταθείς, σχεδόν χαοτικές συνθήκες στη γεωπολιτική και τις διεθνείς σχέσεις όπως οι σημερινές. Υπάρχουν πολύ σημαντικοί και σταθεροί παράγοντες πολιτικοί, διπλωματικοί, πανεπιστημιακοί, ακόμη και οικονομικοί, που όλα τα τελευταία χρόνια μετέδιδαν στα κέντρα αποφάσεων και χάραξης πολιτικής στην Αθήνα ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν θα συνέβαιναν.
Δεν θα εκλεγόταν ο Ντ. Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, δεν θα υπήρχαν πλήγματα στις διαδικασίες εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης, δεν θα προέκυπτε ανάγκη ραγδαίας εθνικοποίησης στην Ευρώπη, δεν θα εξελισσόταν η ένωση από εταιρική σε διακυβερνητική, δεν θα υπήρχαν νέα μέτωπα πολέμου στην Ανατολή, δεν θα πιεζόταν σε διαπραγμάτευση στη βάση των τετελεσμένων στο πεδίο η Ουκρανία, θα κλονιζόταν η ηγεσία Νετανιάχου στο Ισραήλ. Τίποτα από όλες αυτές τις προβλέψεις και εκτιμήσεις δεν επιβεβαιώθηκε. Ούτε φυσικά η σημασία που διδόταν στα «ήρεμα νερά» με την Τουρκία ως προς τη λύση των σημαντικών διαφορών, πέραν της οικονομικής και εμπορικής «θετικής ατζέντας».
Στην παρούσα φάση δομικών εξελίξεων ταυτόχρονα σε πολλά μέτωπα υπάρχει ένα κλίμα νευρικότητας, αμηχανίας και απογοήτευσης στους ηγετικούς κύκλους της ελληνικής διπλωματίας, που εξαπλώνεται και δημοσιοποιείται μέσω των συζητήσεων με τους δημοσιογράφους. Ταυτόχρονα η Ελλάδα δείχνει απολύτως ανοχύρωτη σε ασκήσεις προπαγάνδας και διαμόρφωσης της ειδησεογραφίας και των εντυπώσεων στο πεδίο των ψυχολογικών επιχειρήσεων από ανταγωνιστικές της χώρες και ειδικά από τα δίκτυα των υπηρεσιών της Τουρκίας.
Φυσικά τίποτα δεν βρίσκεται διεθνώς σε κατάσταση ευστάθειας, όπως είχε συνηθίσει η Αθήνα, ορίζοντας ως κανονικότητα τα δεδομένα των τελευταίων είκοσι ετών διεθνώς και της δεκαετίας περιφερειακά. Είναι πολλοί οι σχολιαστές και οι θεωρητικοί που σπεύδουν να αποδομήσουν τη σημασία της αναβάθμισης των σχέσεων με τις ΗΠΑ, τη λογική της συγκρότησης κοινότητας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, τη στάση αποφασιστικότητας που κράτησε η διακυβέρνηση Μητσοτάκη στο Ουκρανικό. Υπάρχουν πολλοί που προκαλούν κλίμα καταστροφολογίας, είτε γιατί είναι αριστεροί ή ακραία φιλελεύθεροι, ενδεχομένως ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν και να διαχειρισθούν την παρούσα συγκυρία ή και απλώς «Ρωμιοί» που νομίζουν ότι η μόνη διέξοδος είναι η Ελλάδα να υποβάλει τα σέβη της στην Υψηλή Πύλη του Σουλτανάτου του Ερντογάν.
Κι όμως τα λάθη που έχουν γίνει δεν είναι δομικά. Στρατηγικά η Ελλάδα θα έχει ρόλο όχι μόνον εκ της θέσης της αλλά και της πολιτικής της στην επόμενη μέρα. Δεν θα πρέπει να απογοητεύει -να προβληματίζει ναι, να πανικοβάλλει όχι- η αστοχία με τα περιουσιακά στοιχεία της Μονής του Σινά. Είχε υποτιμηθεί το θέμα και αυτό θα πρέπει να απασχολήσει. Ακόμη και στη σχέση με τον στρατηγό Χαφτάρ στη Βεγγάζη δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά το θέμα. Η Αθήνα δεν ήταν αυτή που τα τελευταία χρόνια υπεστήριζε τη μη αλλαγή συνόρων στη Λιβύη; Δεν θεωρούσαν οι επίσημοι κύκλοι της εξτρεμισμό τη διχοτόμηση της χώρας και τη σύνδεση της ανατολικής Λιβύης με την Αίγυπτο; Γιατί τώρα δηλώνουν αιφνιδιασμένοι από τις εξελίξεις;
Την ελληνική ηγεσία αγχώνει στην παρούσα φάση η αναβάθμιση του ρόλου και της επιρροής της Τουρκίας. Η Άγκυρα όμως έχει ποντάρει στο παζλ της αστάθειας και της σύγκρουσης. Η Ελλάδα επιμένει ότι είναι μια καθαρά δυτική δύναμη σταθερότητας και ειρήνης. Άρα θα προετοιμασθεί να έχει καλύτερο ρόλο όταν οι καπνοί των πολέμων θα αραιώσουν και η επόμενη μέρα θα ανατέλλει. Η Ελλάδα είναι μέρος της αμερικανοκίνητης διαδρομής από την Ευρώπη στην Ινδία μέσω Μέσης Ανατολής. Η διαδρομή προϋποθέτει μία άλλη μέση Ανατολή. Ο τοκετός είναι επώδυνος. Ο πρωθυπουργός ήδη κινείται στη διαδρομή προς βορρά που μας αφορά και έχει κατάληξη το λιμάνι της Οδησσού. Επίσης η Αθήνα είναι δεσμευμένη στη σταθεροποίηση του Λιβάνου. Τα υπόλοιπα θα προκύψουν από τις μάχες του Ισραήλ, την πιθανότητα μίας νέας Περσίας και την επίμονη σχέση με τις ηγεσίες των Αράβων στην προοπτική.
Εφημερίδα Απογευματινή
