Η αλήθεια είναι ότι έχουμε… ξεχάσει ως Έλληνες τι θα πει να διοργανώνουμε Final Four της Euroleague. Παρότι διαθέτουμε δύο από τα πιο βαριά χαρτιά της λίγκας, τον Παναθηναϊκό AKTOR και τον Ολυμπιακό, η μέχρι πρότινος μη ύπαρξη σύγχρονων γηπέδων (την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη κατασκεύαζε αρχιτεκτονικά αριστουργήματα) μας έθεσε από το 2007 εκτός χάρτη των επίδοξων οικοδεσποτών του μεγάλου πάρτι του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Πλέον, όμως, το ΟΑΚΑ έχει μετατραπεί διά χειρός Δημήτρη Γιαννακόπουλου σε ένα γήπεδο-στολίδι που απλώς… το χαζεύεις. Ανάλογες είναι και οι προθέσεις των αδελφών Αγγελόπουλων για το νέο Ειρήνης και Φιλίας, μόλις υπογραφεί η αντίστοιχη παραχώρηση του ΣΕΦ από την ελληνική κυβέρνηση.
Άρα είναι θέμα χρόνου να αναθέσουν οι μέτοχοι της Euroleague τη διοργάνωση ενός Final Four τις προσεχείς σεζόν. Μην πούμε ότι είναι αυξημένες οι πιθανότητες σε βάθος δεκαετίας να φιλοξενηθεί ένα στο ΟΑΚΑ και ένα στο ΣΕΦ για να μην ανοίξει κι άλλο επιπλέον μέτωπο στον… εμφύλιο σπαραγμό των «αιωνίων».
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι για να μην μπερδεύεστε. Η ανάληψη της διοργάνωσης ενός Final Four της Euroleague δεν εξαρτάται από τη βούληση κάποιας ομάδας, αλλά από τη θέληση μιας χώρας να το χρηματοδοτήσει. Η ελληνική κυβέρνηση ήταν αυτή που αποφάσισε να καταθέσει πρόταση ύψους 9 εκατομμυρίων για το τουρνουά του 2026 – ούτε ο Παναθηναϊκός ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε οποιοσδήποτε άλλος φορέας.
Και η κυβέρνηση της Σερβίας ήταν εκείνη που αποφάσισε χθες να μετατρέψει την όλη διαδικασία σε… πλειστηριασμό ενημερώνοντας τη γενική συνέλευση των μετόχων της Euroleague ότι θα αυξήσει τη δική της πρόταση (που αρχικά κυμαινόταν στα 7,5 εκατομμύρια) για να διοργανώσει τρίτη φορά σε δέκα χρόνια το σπουδαίο event. Προφανώς οι γείτονές μας αξιολογούν ότι οι προηγούμενες επενδύσεις τους απέφεραν σημαντικά οφέλη στην πρωτεύουσα της Σερβίας κι ότι η διεξαγωγή του Final Four στο Βελιγράδι αποτελεί τεράστιο project για τον τουρισμό και την οικονομία της.
Στρατόπεδα με… ντεκόρ
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι η βούληση για να ζήσουμε ξανά τη μαγεία ενός Final Four στα μέρη μας υπάρχει. Με το χέρι στην καρδιά, όμως, πόσο έτοιμοι είμαστε ως κοινωνία να διοργανώσουμε ένα event στο οποίο θα συνυπάρχουν αρμονικά για ένα τριήμερο χιλιάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού; Αν είναι να μετατραπούν το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ σε… στρατόπεδα συγκέντρωσης, με μερικές χιλιάδες αστυνομικούς επί ποδός, διακόσιες κλούβες των ΜΑΤ και… συρματοπλέγματα ως ντεκόρ, ειλικρινά… να λείπει το βύσσινο! Μια χαρά περνάμε στο εξωτερικό, όπου οι Έλληνες ταξιδεύουμε πάντα λίγο πιο κουμπωμένοι σε σχέση με το τρόπο που συμπεριφερόμαστε εντός συνόρων στην καθημερινότητά μας.
Επιπλέον, πώς μπορούμε να συζητάμε για τη διοργάνωση ενός τόσο κολοσσιαίου event από τη στιγμή που στις εγχώριες διοργανώσεις… τρέμουμε να διεξαγάγουμε ντέρμπι παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων στις εξέδρες; Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε την ασφάλεια των θεατών σε παιχνίδια της Super League ή της Basket League και θα το πράξουμε σε ένα Final Four της Euroleague, στο οποίο ενδεχομένως να πρέπει να αστυνομεύσουμε στο ίδιο γήπεδο Έλληνες Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς και… Τούρκους;
Εκτός αν η ανάληψη ενός Final Four προϋποθέτει την προσομοίωσή μας σε συνθήκες αθλητικού πολιτισμού. Να αρχίσουμε, δηλαδή, να βλέπουμε σταδιακά να διεξάγονται με οπαδούς και των δύο ομάδων τα παραδοσιακά ντέρμπι στα λαοφιλέστερα αθλήματα. Σε μια τέτοια περίπτωση… Final Four με τα μπούνια!
Γιατί αν είναι να μετατρέψουμε τη μεγαλύτερη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε «πόλεμο», χίλιες φορές να ταξιδεύουμε κάθε χρόνο στην έρημο με τον καύσωνα του Άμπου Ντάμπι!
Εφημερίδα Απογευματινή
