Στην πολιτική έχει αξία το παράδειγμα. Για πολλές δεκαετίες και πριν από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σύμπασα η Αριστερά «έτρωγε» από την προσωπική στάση ζωής που είχαν ουκ ολίγα στελέχη της αλλά και πολλοί ανώνυμοι αγωνιστές. Με τις εξορίες, τις φυλακίσεις, τις διώξεις, το κυνηγητό, τη ζωή στην «παρανομία», τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και άλλα. Όλα αυτά είχαν τεράστιο κόστος ζωής για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Το θυσίαζαν, ωστόσο, στον βωμό της ιδεολογίας τους, της ουτοπίας τους για έναν καλύτερο κόσμο, για μια πιο δίκαιη κοινωνία.
Πολλά από αυτά γκρεμίστηκαν στα χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με το προσωπικό αντιπαράδειγμα αρκετών στελεχών. Η απαξίωση που βιώνει σήμερα ο χώρος έχει να κάνει και με την κατάρρευση του πολυσυζητημένου ηθικού πλεονεκτήματος, έστω και αν αυτό δεν αφορά προσωπικά τον κ. Τσίπρα. Το οποίο, πάντως, ηθικό πλεονέκτημα διατηρεί το ΚΚΕ. Ακόμα και όταν δέχεται κριτική από τους αντιπάλους του για τις θέσεις του, όλοι τού αναγνωρίζουν τη συνέπεια λόγων με τη στάση ζωής των στελεχών του, των απλών μελών του. Ακολουθούν έναν συγκεκριμένο κώδικα αξιών, που, αν τον καταπατήσει κάποιος/-α, οι πρώτοι που θα αντιδράσουν είναι οι σύντροφοί του/της.
Αφορμή για το εν λόγω σημείωμα είναι η αντιπαράθεση του υπουργού Δικαιοσύνης με την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας. Ο κ. Φλωρίδης επέλεξε στοχευμένα να θυμίσει τον τρόπο που η κυρία Κωνσταντοπούλου ως νομικός υπερασπίστηκε έναν βιαστή αλλά και πώς η ίδια αντιμετώπισε τα θύματά του. Φεύγοντας από το ουσιαστικό λάθος που έκανε ο Φλωρίδης με τη δημοσιοποίηση των ονομάτων των θυμάτων, υπάρχει η ουσία.
Και η ουσία είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια η κυρία Κωνσταντοπούλου «πολιτεύεται» στα δικαστήρια με έναν συγκεκριμένο τρόπο, που νομικά μπορεί να έχει αποτελέσματα, αλλά πολιτικά είναι αχαρακτήριστος και σίγουρα δεν συνάδει με τα λεγόμενά της εντός και εκτός Βουλής. Άλλωστε, οι παλαιότεροι θυμούνται τις αντιδράσεις του Τμήματος Φεμινισμού του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αγωνιστριών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν ανακοινώθηκε ότι η Κωνσταντοπούλου θα είναι στα ψηφοδέλτια του κόμματος. Ήταν, βεβαίως, οι ρομαντικές εποχές του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα χρόνια έχουν περάσει, οι πρακτικές είναι ίδιες. Δεν μπορεί, δηλαδή, ως πολιτικός να καταγγέλλεις την κωλυσιεργία της Δικαιοσύνης σε διάφορες υποθέσεις και ταυτόχρονα ως νομικός να μετέρχεσαι τις πιο άθλιες μεθόδους για να αναβάλλονται -επ’ αόριστον- οι δίκες για τους πελάτες σου. Έστω και αν οι καθυστερήσεις που κατά καιρούς παίζει η κυρία πρόεδρος είναι το λιγότερο που κάνει σε σχέση με τόσα άλλα εντός και εκτός των αιθουσών. Άλλα είπαμε εισαγωγικώς πως από τη μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γεννηθεί τόσα αντιπαραδείγματα. Και εν προκειμένω έχουμε το πιο χαρακτηριστικό!
Εφημερίδα Απογευματινή
