Η κλιµάκωση των εχθροπραξιών στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής (Μέση… Αµαρτωλή θα έπρεπε να ονοµαζόταν) αλλά και κάθε είδους, µικρή ή µεγάλη, συµπλοκή στους εκεί τόπους έχει αποκλειστικό θύµα τους λαούς που δεν φταίνε σε τίποτε. Κι αυτό διότι οι ηγεσίες τους είναι που αποφασίζουν. Αποφασίζουν ακόµη και αν τα θύµατα θα είναι τελικώς και οι συµπατριώτες τους.
Οι ηγεσίες στις µεν δηµοκρατικές χώρες εκλέγονται. Στα δε αυταρχικά καθεστώτα υπάρχουν περιπτώσεις, όπως στον Ιράν, που ο λαός το 1979 είχε επιλέξει να πέσει ο σάχης και να έλθουν οι µουλάδες. Οι περιπτώσεις αυτές και στο ένα παράδειγµα και στο άλλο είναι φυσικό να προκαλούν την πατροπαράδοτη λαϊκή απορία, αν η κότα γέννησε το αβγό ή το αβγό την κότα, µια και οι ηγεσίες των λαών προέρχονται από τα σπλάχνα του. Και εποµένως είναι φυσικό να αποτελούν µία αντανάκλασή του. Και µπορεί τελικώς να «πληρώνουν και τη νύφη» για τις επιλογές τους.
Τόσο στο Ιράν όσο και στο Ισραήλ παρατηρούνται φαινόµενα έντονων λαϊκών αντιδράσεων κατά των κυβερνήσεών τους. Στο θεοκρατικό Ιράν ο λαός έχει απαυδήσει από την αυταρχικότητα του θεοκρατικού καθεστώτος, τη συνεχή καταπίεση και, τώρα, από τα πλήγµατα τελικά που δέχεται ο λαός αυτός που έχει συρθεί σε έναν πόλεµο που µε πράξεις, άµεσες ή έµµεσες, έχει προκαλέσει η κυβέρνησή του. Στο Ισραήλ η λαϊκή κόπωση, από τη συνεχή ένταση και πολεµική εγρήγορση στην οποία βρίσκεται επί σειρά ετών ο λαός του, οι µάζες στρέφονται κατά του Νετανάχιου, ο οποίος µε τον νέο αυτό πόλεµο επιχειρεί να προκαλέσει µία εθνική συσπείρωση, από την οποία θα βγει κερδισµένος, σε µία περίοδο έντονης εσωτερικής αµφισβήτησής του.
Το αποτέλεσµα είναι ότι και στη µία και στην άλλη χώρα αθώοι άνθρωποι βλέπουν οι οικογένειές τους να ξεκληρίζονται, τα σπίτια τους να γκρεµίζονται, η ζωή τους να καταστρέφεται. Επειδή έτσι, τελικώς, αποφάσισαν οι ηγέτες τους.
Εχουµε συνηθίσει να βλέπουµε και να µιλάµε για µετανάστες, λαθραίους και µη, που είτε αναζητούν ένα καλύτερο αύριο είτε επιχειρούν να φύγουν από το καθεστώς της χώρας τους. Ας αναλογιστούµε όµως τι είναι ένας πρόσφυγας πολέµου και ας κάνουµε δική µας την κατάστασή του. Να ξυπνάς µία µέρα µε γκρεµισµένους τους τοίχους του σπιτιού σου, αν δεν σε έχει πλακώσει εσένα και την οικογένειά σου. Να πρέπει να καταφύγεις κάπου για να διασωθείς µε έναν µπόγο ρούχων µόνο στην πλάτη και ενδεχοµένως µε άδειες τις τσέπες. Και να πας πού; Να αρχίσεις -και από πού- µία καινούργια ζωή που δεν θα είναι σαν την προηγούµενη. Τελικώς οι λαοί είναι θύµατα των ηγεσιών τους και όταν µετανιώνουν για τις επιλογές τους είναι συνήθως αργά. Πολύ αργά..
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Απογευματινή»
