Για πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια, το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας καλούνται να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει στον πλανήτη, και δη στη γεωστρατηγική γειτονιά μας και να επιδείξουν την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητα που αρμόζει στην περίσταση. Το νέο διεθνές περιβάλλον, που διαμορφώνεται βίαια και με πρωτοφανή ταχύτητα, έρχεται να μας υπενθυμίσει γι’ ακόμη μία φορά πως η Ελλάδα δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να παραμένει εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμό της και σε τερτίπια του παρελθόντος, τα οποία με μαθηματική ακρίβεια θα την καταστήσουν κομπάρσο των εξελίξεων. Είναι σαφές, πως παρά τα γενικότερα κακώς κείμενα, τα τελευταία χρόνια η χώρα έχει ανακτήσει την αξιοπιστία της, έχει πατήσει γερά στα πόδια της -παρά τα αδιαμφισβήτητα προβλήματα της καθημερινότητας- και έχει λόγο και ρόλο στη διπλωματική σκακιέρα, ανεξαρτήτως της δικαιολογημένης ή ανούσιας (ανάλογα με το πεδίο της συζήτησης) κριτικής που ακούγεται για τα αντανακλαστικά που επιδεικνύονται κατά καιρούς.
Με φόντο τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται εκτός συνόρων, η Αθήνα οφείλει να επαγρυπνά, δεδομένου του γεγονότος ότι παρά την ύφεση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, εξακολουθεί να έχει απέναντί της μία αναθεωρητική δύναμη, η οποία -εξαιτίας της στρατηγικής της σημασίας στην περιοχή- επιχειρεί να επωφεληθεί από την αναταραχή στο ρωσο-ουκρανικό και τη Μέση Ανατολή. Αντίστοιχα σημαντική ωστόσο για τη Δύση -ως ο πλέον σοβαρός και αδιαμφισβήτητος σύμμαχος στην ίδια γεωστρατηγική ζώνη που φλέγεται- είναι και η Ελλάδα, η οποία οφείλει να διεκδικήσει τη θέση που της αναλογεί σε αυτό το ριψοκίνδυνο παιχνίδι δύναμης και αναδιανομής ισχύος.
Η εικόνα αυτή έρχεται γι’ ακόμη μια φορά να φέρει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας την ανάγκη διατήρησης της πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας που έχει επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια και τη διαφύλαξη της αναπτυξιακής προοπτικής, που παρά τα προβλήματα είναι -αν μη τι άλλο- ιδιαίτερα αισθητή, πολλώ δε μάλλον αν μπει κανείς στη διαδικασία να αναλογιστεί πού ήταν η χώρα πριν από μία εξαετία.
Αν μπορούσε κανείς να δημιουργήσει έναν καμβά του πολέμου από τη μια και των συζητήσεων που απασχόλησαν το πολιτικό σκηνικό της χώρας τις προηγούμενες ημέρες από την άλλη, θα καταλάβει από πρώτο χέρι για ποιον λόγο στις δημοσκοπήσεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης συσπειρώνουν όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο γύρω τους το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που αγωνιά για το μέλλον και αναζητά ένα κατά το δυνατόν υγιές περιβάλλον εργασίας και διαβίωσης έναντι της δύσκολης συγκυρίας που βιώνουμε. Και πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, όταν κυριολεκτικά ο κόσμος καίγεται και οι άλλοι συζητούσαν με πάθος για το αν θα έπρεπε να κατηγορηθούν για εσχάτη προδοσία ο Νίκος Παπαθανάσης και η Ζωή Ράπτη.
Κάπου στη μέση το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ θεσμικότητας και τρέλας, αλλά και το γινάτι των Σαμαρά και Καραμανλή που, αν και έχουν απολέσει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της επιρροής τους στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος, η ιστορία γράφει ότι εισήλθαν σ’ ένα κάδρο πολύ διαφορετικό από αυτό που αντιπροσωπεύει η ιστορία της «γαλάζιας» παράταξης ως μόνης σταθερής αξίας της πολιτικής ζωής της χώρας μετά τη Μεταπολίτευση.
Όμως, για να εξακολουθήσει να διασφαλίζεται η ομαλότητα και η πολιτική σταθερότητα να συνεχίσει να συνιστά κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής ζωής, οφείλουν και οι εκπρόσωποι (τουλάχιστον εκείνοι που έχουν σχετική έφεση) του μοναδικού για την ώρα φορέα που έχει τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως αποκλειστικός της θεματοφύλακας να ξεπεράσουν μια για πάντα τις παιδικές ή σοβαρές ασθένειες, με κορυφαίο την αλαζονεία που λίγο έλειψαν να βυθίσει πριν από μερικούς μήνες το κυβερνών κόμμα και τη χώρα σε μία πιθανόν μοιραία κρίση. Τότε, παρά τα λάθη και τις αστοχίες, ήταν ο Μητσοτάκης που έσωσε την παρτίδα.
Αν όμως ορισμένοι δεν σταματήσουν να τζογάρουν πολιτικά, απολαμβάνοντας τις δάφνες της πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ, τότε είναι ορατό το σενάριο να βρεθεί αντίπαλος, που όλες οι παροχές του κόσμου δεν θα φτάνουν για την αντιμετώπισή του. Βλέπετε, δεν θα μιλάμε για ένα κόμμα με μια θεσμική υπόσταση, αλλά για ένα τέρας λαϊκισμού σαν κι εκείνο που λίγο έλειψε να ρίξει τη χώρα στον γκρεμό πριν σχεδόν από μια δεκαετία, μιας και σε λίγο θα θυμηθούμε τις θλιβερές επετείους του δημοψηφίσματος και του τρίτου μνημονίου, ο μοιραίος εμπνευστής των οποίων επιχερεί πλέον την ολική του επαναφορά εν είδει… σωτήρα του έθνους.
Εφημερίδα Απογευματινή
