Αν το σκεπτικό του προέδρου της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο, για τη διεξαγωγή ενός διευρυμένου καλοκαιρινού Μουντιάλ Συλλόγων σχετιζόταν απλώς με τον… χορό εκατομμυρίων που έχει στηθεί γύρω από τη διοργάνωση-παρωδία, η οποία φιλοξενείται αυτές τις ημέρες στις Ηνωμένες Πολιτείες, τότε ο Ιταλός μπορεί να αισθάνεται άκρως ικανοποιημένος από το «δημιούργημά» του. Τον στόχο του τον υλοποίησε στο ακέραιο!
Γιατί από όποια άλλη πτυχή προσεγγίσει κανείς τα παιχνίδια του τουρνουά που ξεκίνησε στις 14 Ιουνίου στο Μαϊάμι, δεν μπορεί παρά να αναδείξει τη συγκεκριμένη διοργάνωση ως το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου.
Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς ένα τουρνουά που αφήνει παγερά αδιάφορους ποδοσφαιριστές, προπονητές, θεατές και τηλεθεατές;
Ο όρος «Παγκόσμιο Κύπελλο» μοιάζει… προσβλητικός σε σύγκριση με τη μαγεία που χαρίζει κάθε τέσσερα χρόνια στον ποδοσφαιρικό πλανήτη το αυθεντικό Μουντιάλ των εθνικών ομάδων. Εκεί που χιλιάδες φίλαθλοι από κάθε γωνιά της υφηλίου συρρέουν στην οικοδέσποινα πόλη για να συμπαρασταθούν στις προσπάθειες των διεθνών τους.
Βλέπετε εσείς κάποιον… ξεσηκωμό στις τάξεις των φίλων της Μάντσεστερ Σίτι, της Τσέλσι, της Μπάγερν, της Ρεάλ, της Παρί ή των υπόλοιπων «θηρίων» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που υποχρεώθηκαν να διασχίσουν με όλα τα αστέρια τους τον Ατλαντικό για να ικανοποιήσουν ένα… καπρίτσιο του Ινφαντίνο και των συνεργατών του;
Ουσιαστικά οι μόνες ομάδες που έχουν κίνητρο διάκρισης στο τουρνουά είναι οι εκπρόσωποι της Λατινικής Αμερικής, αφενός γιατί πάντα βλέπουν τέτοιου είδους διηπειρωτικές συγκρούσεις ως μέσο επιβεβαίωσης της αξίας τους έναντι των πολυδιαφημισμένων πλουσίων της Γηραιάς Ηπείρου και αφετέρου επειδή οι περισσότεροι παίκτες της Φλαμένγκο, της Παλμέιρας, της Μπόκα Τζούνιορς, της Ρίβερ Πλέιτ, της Φλουμινένσε ή της Μποταφόγκο αξιοποιούν τα παιχνίδια του συγκεκριμένου τουρνουά ως… πασαρέλα επίδειξης του ταλέντου τους, που δύναται να τους ανοίξει τις πόρτες κάποιας μεγάλης ευρωπαϊκής λίγκας.
Ο Γολγοθάς των παικτών
Το προσωπικό φιάσκο του Ινφαντίνο, βέβαια, είναι αυτό που πρέπει να μας απασχολεί λιγότερο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορά τα… απόνερα που θα αφήσει το συγκεκριμένο τουρνουά στα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο θα διαχειριστούν προπονητές και ιατρικά επιτελεία την απίστευτη επιβάρυνση των ποδοσφαιριστών, που γίνεται ακόμη μεγαλύτερη λόγω των πολύ υψηλών θερμοκρασιών που επικρατούν στα αμερικανικά γήπεδα.
Σκεφτείτε πολύ απλά ότι ένας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται σε μια εθνική ομάδα που ήταν πέρυσι παρούσα στα τελικά του Euro, συμμετέχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και θα κληθεί του χρόνου να βρεθεί εκ νέου στις ΗΠΑ για το Μουντιάλ του 2026, δεν θα έχει πάρει ανάσα (κυριολεκτικά, καθώς δεν θα μπορέσει να χαρεί ούτε είκοσι μέρες διακοπές με τα αγαπημένα του πρόσωπα) για τρία διαδοχικά καλοκαίρια!
Όσο και αν η τεχνολογική και επιστημονική υποστήριξη των επαγγελματιών αθλητών δεν έχει καμία σχέση με εκείνη του 20ού αιώνα, τέτοιου είδους εξοντωτικά προγράμματα διαρκών αγωνιστικών υποχρεώσεων πολλαπλασιάζουν τους κινδύνους πολύ σοβαρών τραυματισμών αλλά και ασθενειών διαφορετικής μορφής.
Όταν ένας ανθρώπινος οργανισμός ξεπερνά τα όριά του, τότε το ίδιο το σώμα του εκδικείται και τον τιμωρεί. Και δεν ενδιαφέρεται διόλου αν το κορμί που ταλαιπωρείται αμείβεται με 700 ευρώ ή… 70.000 δολάρια τον μήνα!
Και όλα αυτά για ποιο λόγο; Για χατίρι των φιλάθλων; Μα δεν ασχολούνται καλά καλά ούτε οι οπαδοί των περισσότερων ομάδων που συμμετέχουν στο τουρνουά! Τα πάντα κινούνται για το χρήμα και τον ναρκισσισμό παραγόντων όπως ο Τζιάνι Ινφαντίνο, που αδιαφορούν ακόμη και για την υγεία των αθλητών προκειμένου να ποζάρουν γραβατωμένοι στον καθρέφτη τους!
Εφημερίδα Απογευματινή
