Υπό πολύ διαφορετικούς όρους προδιαγραφόταν η φετινή Σύνοδος Κορυφής του Ατλαντικού Συμφώνου στην Ολλανδία. Κάτι σαν μια μεγάλη διαπραγμάτευση μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων και της προεδρίας Τραμπ. Τίποτα φυσικά από όλα αυτά που παρέπεμπαν σε ένα «μεγάλο παζάρι» δεν επιβεβαιώθηκε.
Αντίθετα, πριν ακόμη αρχίσει η σύνοδος στη Χάγη, τα πάντα, ακόμη και η διάρκεια της συνάντησης κορυφής ή το πρόγραμμα, είχαν προσαρμοσθεί σε μια προσπάθεια των ευρωπαϊκών ηγεσιών, πρώτον, να πείσουν τον πρόεδρο των ΗΠΑ να ταξιδέψει στην Ευρώπη και, δεύτερον, να μείνει και να συζητήσει τις υποθέσεις της Συμμαχίας. Μάλιστα, για να είναι όλα στη θέση τους, ο γραμματέας του ΝΑΤΟ, πρώην Ολλανδός πρωθυπουργός, Μ. Ρούτε, είχε διαβεβαιώσει τον πρόεδρο Τραμπ ότι, αν και υπήρξαν δυσκολίες, είχε επιτευχθεί συναίνεση όλων ότι οι στρατιωτικές δαπάνες των κρατών τους θα φθάσουν στο 5% του ΑΕΠ για την επόμενη δεκαετία. Ουσιαστικά μιλάμε τελικά για μια προεξοφλημένη σύνοδο ως προς τα αποτελέσματά της, που είχε προδιαγραφεί ως μια πομπώδης υποδοχή του Αμερικανού προέδρου σε ευρωπαϊκό έδαφος, η πρώτη μετά το 2019, από τους ντόπιους εταίρους του.
Ίσως σημαντικό ρόλο σε αυτήν τη μετάλλαξη να έπαιξε η μεγάλη επιτυχία που είχε η στρατηγική του Λευκού Οίκου στην υπόθεση του Ιράν και του πολέμου που εξελισσόταν με το Ισραήλ. Στην πρώτη φάση οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στις εχθροπραξίες καταστρέφοντας με βομβαρδισμό τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, που ήταν και το κύριο ζητούμενο, ενώ στη συνέχεια διά άμεσων παρεμβάσεων του Αμερικανού προέδρου επήλθε η εκεχειρία.
Με τον αέρα του νικητή λοιπόν στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, ο πρόεδρος Τραμπ προσγειώθηκε στη Χάγη προκειμένου μόνος αυτός να φιλοξενηθεί τη νύχτα στο εντόπιο μεγαλόπρεπο παλάτι του Ηuis ten Bosch του θρόνου της Ολλανδίας, συμμετέχοντας στο δείπνο την πρώτη μέρα και στις ολιγόωρες συζητήσεις τη δεύτερη και τελευταία, πριν αναχωρήσει ως νικητής και τροπαιούχος για την πατρίδα του στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, πέραν των άλλων οι Ευρωπαίοι εταίροι κατά τις διαβουλεύσεις πέτυχαν έναν ακόμη κύριο στόχο τους. Να μείνει σε ισχύ το άρθρο 5 της Συνθήκης περί ενιαίας άμυνας στην περίπτωση που κάποιο μέλος του ΝΑΤΟ δεχθεί επίθεση. Βέβαια ο Ντ. Τραμπ έδωσε τη στήριξή του με τον απροσδιόριστο τρόπο που συνηθίζει, αλλά σίγουρα δεν αναφέρθηκε σε κατάργηση του άρθρου 5 περί στρατιωτικής συνδρομής των ΗΠΑ σε περίπτωση πολέμου. Στην Ατλαντική Συμμαχία δεν συμφωνούν όλα τα κράτη-μέλη στη δαπάνη του 5% του ΑΕΠ τους στις στρατιωτικές δαπάνες και εξοπλισμούς.
Κάποιες χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Σλοβακία ή και η Ιταλία θα προτιμούσαν το όριο να διαμορφωθεί στο 3%. Αλλά τελικά κανείς δεν αποφάσισε να διαφωνήσει δομικά σε μια τελικά απόφαση που μάλλον θα είχε υπαγορεύσει η αμερικανική αντιπροσωπεία στον επιστάτη της στο ΝΑΤΟ, Ολλανδό Ρούτε.
Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι ο πρόεδρος Τραμπ έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να συζητήσει και να φωτογραφηθεί έχοντας δίπλα του τον μόνο Ασιάτη ηγέτη της Συμμαχίας. Τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν. Αλλά και η οργανωτική επιτροπή στο μεγαλόπρεπο δείπνο υποδοχής επέλεξε στο τραπέζι του προέδρου Τραμπ οι συνδαιτυμόνες να είναι, πέραν του γραμματέα του ΝΑΤΟ και της συζύγου του και της αγαπημένης του προέδρου πρωθυπουργού της Ιταλίας Μελόνι ο Τούρκος ηγέτης Ερντογάν. Φυσικά η Τουρκία είναι το δεύτερο σε όγκο στρατιωτικών δυνάμεων μέλος της Συμμαχίας μετά τις ΗΠΑ και από τις χώρες με την πλέον αναπτυσσόμενη πολεμική βιομηχανία, αλλά οι συμβολισμοί υπερβαίνουν αυτού του τύπου τις παραμέτρους.
Κρίσιμο είναι, τέλος, ότι ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Β. Ζελένσκι, κυκλοφορούσε ως «παρίας», ενώ το θέμα του κοινού μετώπου εναντίον της Ρωσίας κατρακύλησε πολύ χαμηλά στη λίστα ενδιαφέροντος. Σχεδόν αγνοήθηκε, γιατί μειώθηκε, όπως είπαμε εξαρχής, η διάρκεια της συνόδου.
Εφημερίδα Απογευματινή
