Η Αθήνα έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει στη διεθνή της πολιτική να επιμένει στην επίκληση και μόνον του Διεθνούς Δικαίου ως παγκόσμιου συντάγματος και εκτελεστικού νόμου. Είναι φανερό και από τα όσα εξελίχθηκαν σε υψηλό διπλωματικό επίπεδο στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ολλανδία ότι οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές.
Δεν μπορεί να πετύχεις ως εθνικό κράτος αλλά και δεν μπορείς να έχεις ισχύ ως εταίρος αν δεν μπαίνεις με άμεσο και σαφή τρόπο σε διεκδίκηση των συμφερόντων σου. Αν δεν είσαι ηχηρός και κάπως απρόβλεπτος στις κινήσεις και αποφασιστικός στις επιλογές σου, κανείς δεν θα σε λάβει υπόψη του. Θα κατευθύνουν την ατζέντα οι διεκδικήσεις και οι επιλογές άλλων χωρών και μάλιστα ανταγωνιστικών όπως η Τουρκία.
Σε όλα τα επίπεδα λαμβάνεται σοβαρά υπόψη το μέγεθος και γίνεται αποδεκτή ως μέθοδος η προβολή ισχύος. Η Ελλάδα για να είναι υπολογίσιμη έχει λόγο σε πρακτικό επίπεδο και όχι με επίκληση γενικών αρχών να προβάλει τα «θέλω» της και να οργανώσει τις συμμαχίες της λαμβάνοντας θέση υπέρ συμφερόντων άλλων, αλλά και ζητώντας στήριξη από αυτούς στα δικά της συμφέροντα, δικαιώματα και προθέσεις.
Σε ένα πρώτο επίπεδο εφαρμογής η Ελλάδα και η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, που συγκροτεί την ηγεσία της, δείχνει ότι επέλεξε πέραν των παραμέτρων του επανεξοπλισμού της Ευρώπης την «κινούμενη άμμο» της Λιβύης, να υπερασπιστεί σε πρακτικό επίπεδο τα συμφέροντά της. Πρώτον, σε σχέση με το μεταναστευτικό και δεύτερον, σε σχέση με τα κυριαρχικά δικαιώματά της στις ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης. Και στα δύο επίπεδα κάνει χρήση του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου και των συμφωνιών ή των αποφάσεων μεταξύ ευρωπαϊκής δομής και Λιβύης.
Υφίσταται συμφωνία με οικονομικά ανταλλάγματα και υποχρεώσεις της Λιβύης ως προς την ανάσχεση μεταναστευτικών ρευμάτων τόσο προς την Κρήτη όσο και ως προς τα ιταλικά παράλια. Είναι σαφής η τοποθέτηση πλέον όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης ότι δεν θα υπάρξει ομηρία από τους διακινητές και τις εγκληματικές οργανώσεις που τους κατευθύνουν. Η Τρίπολη αλλά και η Βεγγάζη θα πρέπει να σεβασθούν και να υπηρετήσουν τις ευρωπαϊκές συμφωνίες τους.
Από την άλλη πλευρά η Λιβύη έχει ανακοινώσει ενεργειακά οικόπεδα, όπως και η Ελλάδα αντίστοιχα. Ο τρόπος που έχουν οριοθετηθεί τα θαλάσσια οικόπεδα αυτά ένθεν και ένθεν, δεν προκαλούν πρόβλημα παρά το γεγονός ότι δεν υφίσταται διμερής συμφωνία για το εύρος των ΑΟΖ. Γίνεται σεβαστή εκ των πραγμάτων η μέθοδος της «μέσης γραμμής» που λύνει, τουλάχιστον επί του παρόντος, το πρόβλημα. Η τοποθέτηση του υπουργού Ενέργειας κ. Παπασταύρου από την προηγούμενη Κυριακή έχει δώσει σαφές στίγμα για το πώς κινείται το θέμα και αν συνδέεται με το τουρκολιβυκό μνημόνιο .
Ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης στη βάση της ανάσχεσης του μεταναστευτικού από τη Λιβύη προς τη χώρα μας δοκιμάζει κάθετες πρακτικές, τύπου 2020, για την προστασία των συνόρων και την ανάσχεση από πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και όχι μόνον του Λιμενικού πλέον.
Από την άλλη, η συνέντευξη που παραχώρησε χθες στο ραδιόφωνο των Παραπολιτικών ο υπουργός Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτης είναι πολύ διαφορετική, όχι μόνον ως προς τους τόνους, αλλά και ως προς το περιεχόμενο από την προηγούμενη, προ ολίγων ημερών, στον διαδικτυακό τόπο του Capital.
Ο κ. Γεραπετρίτης διαμαρτύρεται συχνά ότι είναι θύμα κακόπιστης κριτικής για το έργο του, το δικό του και της κυβέρνησης στην εξωτερική πολιτική ή επιμένει ότι βρίσκεται εκτεθειμένος αδίκως σε πλειοδοσία κριτικής.
Μπορεί να υπάρχουν κακόπιστοι ή πολιτικοί αντίπαλοι. Αλλά η αγωνία είναι το αν η χώρα θα περάσει από τη θεωρία περί δικαίου στην πράξη της διπλωματίας που, όπως και να το κάνουμε, θα πρέπει να είναι και συναλλακτική…
Εφημερίδα Απογευματινή
