Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, µε αντικείµενο τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής για τα Τέµπη, ανέδειξε και ζητήµατα ηθικής τάξης και πολιτικής υποκρισίας, που καλό είναι να τα λαµβάνει υπόψη η κοινωνία, αν δεν θέλει οι επιλογές της να αποβαίνουν τελικά σε βάρος της. Ηθική και υποκρισία στην πολιτική είναι δύο έννοιες αλληλένδετες. ∆ιότι είναι φυσικό ο έχων µειονεξίες σε θέµατα ηθικής τάξης πολιτικός να υποκρίνεται, επειδή δεν θα νοµιµοποιούνταν να πει όσα λέει εξ αιτίας της παραπάνω µειονεξίας του.
Η έννοια της ηθικής στην πολιτική είναι στοιχείο πρωτίστως αξιοπιστίας γι’ αυτόν που απευθύνεται στην κοινωνία και ζητά την ψήφο της. Πολύ περισσότερο όταν ζητά την ψήφο αυτή είτε µε τη φιλοδοξία κάποια στιγµή να κυβερνήσει είτε για να αποτελέσει παράγοντα κοµβικό στη διαµόρφωση του πολιτικού κλίµατος. Ενίοτε και παράγοντα κυβερνησιµότητας. Εποµένως, όταν στερείται ηθικού αναστήµατος, επειδή αποκαλύπτονται συµπεριφορές που επιβεβαιώνουν την έλλειψη ηθικού βάρους και, κατ’ επέκτασιν, την υποκρισία του, τότε θα πρέπει και η κοινή γνώµη να γνωρίζει ότι αυτά ακριβώς τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον πολιτικό θα καθορίζουν και τη συµπεριφορά του απέναντι στην κοινωνία. Είτε διοικώντας την είτε κατευθύνοντάς την.
∆υστυχώς, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που εξέπληξαν τον λαό, καθώς έφεραν, µε συγκεκριµένες αφορµές, στην επιφάνεια την έλλειψη ηθικού βάρους πολιτικών ανδρών. Και γυναικών βεβαιότατα! Πολιτικών που εκµεταλλεύθηκαν τη λαϊκή εµπιστοσύνη προκειµένου να εξυπηρετήσουν ίδια συµφέροντα ή και κοµµατικά. Στη δεύτερη µάλιστα περίπτωση προφανώς και δεν είναι αθώο του αίµατος το κόµµα που ωφελήθηκε από την ανήθικη συµπεριφορά του στελέχους του. Πάντως, έστω και αργά, ο λαός πάντοτε τιµωρεί αυτούς που τον εξαπατούν.
∆εδοµένου ότι -όπως προαναφέρθηκε- οι έννοιες της ηθικής, της έλλειψής της και της υποκρισίας είναι αλληλένδετες στην πολιτική, οι πολιτικοί που αποδεδειγµένα χαρακτηρίζονται από τα στοιχεία αυτά είναι και επικίνδυνοι. ∆ιότι χρησιµοποιώντας συνήθως ως αιχµή του δόρατος της επιχειρηµατολογίας τους κατά των πολιτικών τους αντιπάλων ζητήµατα ηθικής τάξης, την οποία κατά τα άλλα στερούνται, διαθέτουν και το θράσος να επιδεικνύουν µία ασυδοσία προκειµένου να επιτύχουν τον στόχο τους. Βεβαίως στα πλοκάµια της υποκρισίας τους το πρώτο θέµα είναι η κοινωνία και όσοι εξ αυτής πείθονται από τον ψευδή εαυτό που εµφανίζουν.
∆εν στερούµαστε τέτοιων προσώπων στη σηµερινή πολιτική σκηνή. Είναι αυτοί που επιβεβαιώνουν και τον Αίσωπο, που λέει ότι «ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει, την µεν έµπροσθεν, την δε όπισθεν». Οπότε είναι φυσικό να βλέπει το περιεχόµενο του σάκου που έχει µπροστά του και όχι το περιεχόµενο αυτού που έχει στην πλάτη του. Πάντα όµως θα δίδονται ευκαιρίες σε δηµόσιες παρεµβάσεις για να αποκαλύπτονται οι υποκριτές, καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια όσα τους βαρύνουν, αλλά επιµεληµένα αυτοί αποκρύπτουν από την κοινωνία.
Κυριακάτικη Απογευματινή
