Το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι αλήθεια ότι βρίσκεται σε εξέλιξη µια γενικότερη συζήτηση, που σχετίζεται µε τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό, οι κάθε λογής αναλύσεις προφανώς κι έχουν την τιμητική τους αφού, σε ένα απολύτως ρευστοποιημένο διεθνές περιβάλλον, κανείς (µα κανείς) δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι μπορεί να ξημερώσει την επόμενη μέρα για τη χώρα. Αυτή ακριβώς η αβεβαιότητα είναι που φωτίζει ακόμα περισσότερο την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε ως πολίτες µε σοβαρότητα τις τύχες µας!
Αν κοιτάξει κανείς γύρω του και ανεξάρτητα από πολιτικές προτιμήσεις ή οτιδήποτε άλλο, χωρίς δεύτερη σκέψη, προφανώς και θα επιλέξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως καπετάνιο του πλοίου σε αυτήν τη δύσκολη φουρτούνα. Είναι το λογικό και το σίγουρο, που κερδίζει κάθε άλλη σκέψη, που µε μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην περιπέτεια. Στο ρευστοποιημένο και συνάμα αβέβαιο περιβάλλον, ο Έλληνας πρωθυπουργός φαντάζει όαση, ακόμα και για τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης! Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εφησυχάζουμε πρωτίστως ως κοινωνία και δευτερευόντως ως σύστημα. Απεναντίας, οι τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται γύρω µας οφείλουν να µας ωριμάσουν ως λαό.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ψήφος αποτελεί πράξη ευθύνης, που διαμορφώνει το παρόν και καθορίζει (εν πολλοίς) το μέλλον ενός λαού. Σε αυτήν τη φάση, που όλα αλλάζουν, οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα. Το γεγονός ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα κατακλύζεται η επικαιρότητα από µια ακατάσχετη σκανδαλολογία µόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει στην οικονομία και στη χώρα. Και μπορεί η σχετική συζήτηση να «πουλάει» και να κάνει νούμερα σε τηλεοράσεις, sites και social media, στο τέλος όμως, όπως έχει αποδειχτεί στο πέρασμα του χρόνου, οδηγεί σε άσχημα μονοπάτια.
Από τη µια έχουμε µια αντιπολίτευση που επενδύει στην τοξικότητα και τη σκανδαλολογία, πατώντας πάνω σε διάφορες εισαγγελικές προτάσεις, ανώνυμες καταγγελίες και θεωρίες τηλεοπτικής φαντασίας, και από την άλλη µια κυβέρνηση που κινείται πλέον σταθερά στη λογική του «φυσικού δικαστή». Είναι ένας λάθος δρόμος, που οδηγεί σε αδιέξοδο, παρά το γεγονός ότι σε αυτήν τη φάση μπορεί και να µη φαίνεται. Όσο η τοξικότητα παίρνει τη θέση της λογικής, άλλο τόσο χάνεται η µπάλα από το γήπεδο.
Και επειδή ως κοινωνία έχουμε µια ροπή στη σκανδαλολογία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου οφείλει να καταλάβει σε τι αποσκοπεί όλη αυτή η συζήτηση µε τα σκάνδαλα, τα λεφτά, τους υπουργούς και τους εισαγγελείς.
Κακά τα ψέματα, κυρίαρχος στόχος είναι ο ίδιος και κανείς άλλος. Όσο αυξάνεται ο αριθμός των κυβερνητικών στελεχών που θα οδηγούνται στον φυσικό τους δικαστή, άλλο τόσο θα πλησιάζει η ώρα να µπει στο κάδρο της σκανδαλολογίας ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Γι’ αυτό απαιτείται εδώ και τώρα να αντιμετωπιστεί πολιτικά η προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας. Γιατί περί αυτού πρόκειται, όταν κάθε μέρα που περνά βλέπουμε να «αποκαλύπτεται» και από ένα σκάνδαλο.
Όσοι πιστεύουν ότι η λογική του «φυσικού δικαστή» βγάζει από το κάδρο τον ίδιο τον Μητσοτάκη, απλώς αυταπατώνται.
Πριν να είναι αργά, επιβάλλεται η ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών από την πλευρά του πρωθυπουργού, αν θέλει να σταματήσει το ατελείωτο γαϊτανάκι της σκανδαλολογίας. Διαφορετικά, μετά τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, θα ακολουθήσουν τα ψηφιακά, λίγο πιο κάτω θα αναδειχθούν τα προγράμματα της Στρατινάκη στο Εργασίας και λίγο παρακάτω οι εισαγγελείς θα ασχοληθούν µε τα γεύματα των μεταναστών και πάει λέγοντας.
Μιλάμε για µια ατελείωτη διαδικασία, που γεμίζει µε τοξικότητα την πολιτική σκηνή, ακυρώνοντας κάθε θετικό αφήγημα. Μπροστά σε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση, εξυπακούεται ότι η θεωρία της θεσμικότητας ενδεχομένως να µην έχει και τόσο ενδιαφέρον.
Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν ότι µία από τις πολιτικές πρωτοβουλίες που έχει (ακόμη) τη δυνατότητα να αναλάβει ο πρωθυπουργός συνδέεται µε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Όλα όσα βλέπουμε δικαιολογούν το άλμα προς τα εμπρός. Να βγει, δηλαδή, και να πει ότι σε αυτήν τη φάση, που όλα αλλάζουν στον διεθνή χάρτη, δεν μπορεί να αφήσει απροστάτευτη τη χώρα στα «θέλω» όσων επιθυμούν να εκμεταλλευτούν την αποσταθεροποίηση.
Και δεν μιλάμε για εκλογές που θα αποτελέσουν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αλλά για την ανάγκη να δοθεί µια νέα εντολή και συνάμα ένα τέλος στην «εισαγγελοποίηση» της πολιτικής. Επειδή ο Μητσοτάκης έχει αποδείξει ότι έχει αυξημένο το αίσθημα της πολιτικής αυτοσυντήρησης, νομίζω ότι διακρίνει το παράθυρο ευκαιρίας (ενδεχομένως να είναι και το τελευταίο), που δεν είναι άλλο από τις πρόωρες κάλπες.
Δημοσιεύθηκε στο Secret της εφημερίδας «Παραπολιτικά» το Σάββατο 28.6.2025
Εφημερίδα Απογευματινή
