Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες αθλητές όλων των εποχών, που βυθίζεται εδώ και σχεδόν μία διετία στη δίνη του «σκοτεινού» εσωτερικού του κόσμου. Ένα παλικάρι 27 ετών, που κατάφερε να βάλει την Ελλάδα στο… άβατο του παγκόσμιου τένις και να αναρριχηθεί στο Top 10 της παγκόσμιας κατάταξης, υλοποιώντας ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά θαύματα στην ιστορία της χώρας μας.
Ένας πρωταθλητής που στερήθηκε την αθωότητα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας του, που μεγάλωσε σε ένα σκληρό και απαιτητικό οικογενειακό περιβάλλον (χωρίς το οποίο ενδεχομένως να μην κατακτούσε τις κορυφές που έφτασε, για να δούμε και τις δύο όψεις του νομίσματος) και που κάποια στιγμή έχασε ολοκληρωτικά την πυξίδα και το νόημα της ζωής του.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν είναι απλώς μία από τις πιο εκρηκτικές και ιδιαίτερες προσωπικότητες που απασχόλησαν την εγχώρια αθλητική κοινωνία μας. Αποτελεί ένα φαινόμενο που κάποια στιγμή αξίζει να μελετηθεί από επιστήμονες κοινωνιολογικά. Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν εκεί έξω τόσοι άνθρωποι που χαίρονται με το δράμα ή τα προβλήματα ενός νέου ανθρώπου;
Αφήστε στην άκρη το αν ο Τσιτσιπάς κρίνεται πετυχημένος ή όχι, τις συζητήσεις για τον χαρακτήρα του, τις ακραίες -πολλές φορές- δημόσιες τοποθετήσεις του. Άλλο είναι το ερώτημα που έδωσε το έναυσμα για τον προβληματισμό του σημερινού κειμένου…
Ο Τσιτσιπάς είναι αυτός που είναι, με τα καλά του και τα ανάποδά του. Υπεύθυνος για πολλά από τα «αμαρτήματα» που του καταλογίζονται, αλλά και απόλυτος πρωταγωνιστής ενός εκ των μεγαλύτερων υπερβάσεων στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Να μη χαίρεται κανείς με τις επιτυχίες του είναι και θεμιτό και σεβαστό. Δεν είναι απαραίτητο να μοιράζεσαι τη χαρά ενός αθλητή με τον οποίο δεν ταυτίζεσαι.
Η αντιπάθεια και το μίσος
Να χαίρεσαι όμως με το δράμα του ξεφεύγει από τα όρια της αντιπάθειας και φτάνει σε αυτά του μίσους. Ο όρος «haters», που «φοριέται» κατά κόρον τα τελευταία χρόνια και αποδίδεται στους ανθρώπους που δίνουν νόημα στην καθημερινότητά τους εκφράζοντας ανοιχτά το μίσος τους για δημόσια πρόσωπα, δεν αποτελεί… κτήμα της δικής μας κοινωνίας.
Απλώς ακόμη και οι haters διαθέτουν καρδιά, στοιχειώδη συναισθήματα ανθρωπιάς. Αν έριχνε κανείς μια ματιά στα σχόλια που συνόδευαν τα κείμενα αθλητικών ιστοσελίδων για τον αποκλεισμό του Τσιτσιπά από τον Ρογέρ και πολύ περισσότερο στο δηλητήριο που ξεχείλιζε στα social media την ώρα που ο Έλληνας πρωταθλητής υπέφερε με πόνους στη μέση, θα απορούσε για το πόσο μίσος υπάρχει ακόμη αδιάθετο στην κοινωνία μας.
Δεν γουστάρεις τον Τσιτσιπά ή τον κάθε Τσιτσιπά; Δικαίωμά σου! Θέλεις να τον βλέπεις να χάνει σε κάθε παιχνίδι του, γιατί θεωρείς ότι προσβάλλει την αθλητική αισθητική σου; Επίσης, αναφαίρετο δικαίωμά σου!
Νιώθεις κάποιου είδους κόμπλεξ ή φθόνο απέναντί του, επειδή στο δικό σου μυαλό έχεις πειστεί ότι είναι ένα «κακομαθημένο πλουσιόπαιδο» που τα βρήκε όλα εύκολα στη ζωή του; Και αυτό δεκτό.
Να χαίρεσαι όμως με τον πόνο του άλλου, να μαθαίνεις ότι τίθεται σε κίνδυνο η καριέρα ενός 27χρονου πρωταθλητή λόγω προβλημάτων τραυματισμού και εσύ να στήνεις… πάρτι στα social media, πανηγυρίζοντας διαδικτυακά πάνω από το λαβωμένο κορμί του, δεν συνιστά πρόβλημα του Τσιτσιπά.
Μάλλον εσύ ο ίδιος πρέπει να βρεις το σθένος να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να αντιληφθείς τι δεν έχεις κάνει καλά στη δική σου ζωή. Γιατί όταν παράγεις τόση ποσότητα μίσους για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζεις καν, μάλλον αναζητείς υποσυνείδητα άλλοθι για να δικαιολογήσεις δικές σου λανθασμένες αποφάσεις ή αποτυχίες.
Εφημερίδα Απογευματινή
