Κάποιες φορές η πολιτική δηµιουργεί προβλήµατα. Πάντοτε, όµως, είναι η µόνη λύση. Προφανώς βρισκόµαστε παγκόσµια σε µια εποχή γενικευµένης αµφισβήτησης, όπου η λέξη «πολιτική» συνοδεύεται συχνά από δυσπιστία, απογοήτευση και σε µερικές περιπτώσεις οργή. Οι πολίτες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους µε τρόπους που δείχνουν την απαξίωσή τους για την πολιτική. Και αν κάτι τέτοιο είναι αιτιολογηµένο για αρκετές περιπτώσεις, βλέποντας την ανθρώπινη Ιστορία σε µακρύ χρόνο, είναι αδικαιολόγητο και επικίνδυνο.
Η ∆ηµοκρατία, που και αυτή είναι υπό αµφισβήτη ση, προφανώς δεν είναι τέλεια, αφού περιέχει εγγενώς τις ανθρώπινες ατέλειες – είτε αυτός είναι ο πολίτης είτε κυρί ως ο πολιτικός, ο οποίος έχει και τη βασική ευθύνη να θέ τει το πλαίσιο. Οµως η ∆ηµοκρατία είναι το µόνο πολίτευ µα που για λόγους αυτοσυντήρησης επιτρέπει-επιβάλλει την αυτοδιόρθωση. Μια απλή µατιά να ρίξουµε στην Ιστο ρία, θα δούµε ότι αυτή η αυτοδιόρθωση και το προχώρη µα έχει γίνει µόνο µέσα από την πολιτική – όχι έξω από αυ τήν. Τα προβλήµατα που δηµιουργούνται από την πολιτική ευθύνη που αναλαµβάνουµε -ως πολίτες- και κυρίως εµείς, οι πολιτικοί, ως εκπρόσωποί της. Και όταν κάποιοι απο γοητεύονται από τη λειτουργία της, η απάντηση δεν εί ναι η απόσταση. Η απάντηση είναι η διεκδίκηση, η βελτί ωση από µέσα. ή και από την ίδια την εξέλιξη της κάθε κοινωνίας µόνο η πολιτική µπορεί να τα επιλύσει. Ούτε η αντι-πολιτική ούτε το απολιτίκ.
Κάθε φορά που επιχειρήθηκε το αντίθε το, οπουδήποτε στον κόσµο, τα αποτελέσµατα ήταν ολέ θρια. Μάλιστα, αυτές τις µέρες κλείσαµε δέκα χρόνια από το δικό µας, τραγικό και παρ’ ολίγον ολέθριο παράδειγµα του δηµοψηφίσµατος του 2015. Τότε, η αντι-πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, µε όλα τα «αντί» που προσέφερε ως λύσεις και ακούγονταν πολύ ελκυστικά: αντι-µνηµόνιο, αντι-συστηµι σµός, αντι-Ευρώπη κ.λπ. οδήγησε την Ελλάδα στο χείλος της αβύσσου. Τότε, λοιπόν, ήρθε η πολιτική για να σώσει την Ελλάδα και τους Ελληνες από µια ανυπολόγιστη κατα στροφή. Μάλιστα, ακόµα και ο ΣΥΡΙΖΑ τότε επέστρεψε, έστω και προσωρινά, στην πολιτική, για να σώσει τον εαυ τό του, σώζοντας ευτυχώς και τη χώρα από εκεί που την είχε οδηγήσει η γενικότερη αντι-πολιτική του πρακτική. ∆ιότι η «αντι-πολιτική» δεν είναι απάντηση, είναι παγίδα. Ιστορικά, η απαξίωση της πολιτικής µέσα σε ∆ηµο κρατία, όταν ξέφυγε, υπήρξε το προοίµιο του αυταρχι σµού. Η πολιτική δεν είναι µια αφηρηµένη έννοια. Είναι η Η Ελλάδα έχει ανάγκη από περισσότερη πολιτική, όχι από λιγότερη. Από πολιτικούς που ακούν και πολίτες που συµµετέχουν. Από νέους ανθρώπους που θα µπουν στον δηµόσιο λόγο, όχι για να γκρεµίσουν, αλλά για να οικο δοµήσουν ένα καλύτερο µέλλον. Η πολιτική είναι η µόνη δηµοκρατική λύση στα προβλήµατα της ∆ηµοκρατίας.
Κάποιες φορές αυτό µοιάζει δύσκολο, αλλά είναι η µόνη ισορροπία στην οποία οφείλουµε και αξίζει να επιµένου µε. Οτιδήποτε άλλο η ζωή έχει αποδείξει ότι είναι ψευδαί σθηση. Ο Αϊνστάιν το έχει περιγράψει όλο αυτό, νοµίζω, µε ακρίβεια: Η πολιτική είναι ένα εκκρεµές, του οποίου οι ταλαντώσεις µεταξύ αναρχίας και τυραννίας τροφοδοτού νται από διαρκώς ανανεούµενες ψευδαισθήσεις.
Ζέτα Μ. Μακρή / Κυριακάτικη Απογευματινή
