Το διεθνές περιβάλλον, αλλά και η γεωστρατηγική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην περιοχή μας, πέραν του στοιχείου της διατήρησης της πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας, για την οποία μιλάμε συνεχώς από αυτό εδώ το μετερίζι, απαιτεί και μία ακόμη προϋπόθεση, προκειμένου η Ελλάδα να αντιμετωπίσει τις σχετικές προκλήσεις. Πολλώ δε μάλλον, από τη στιγμή κατά την οποία τα εν λόγω μέτωπα είναι ταυτόσημα με την έννοια της αναπτυξιακής προοπτικής και της διαφύλαξης των μεταμνημονιακών κατακτήσεων.
Ο λόγος για την τόλμη, την εγρήγορση, την αποφασιστικότητα και ταυτόχρονα τον ρεαλισμό και την ορθή ανάλυση των πραγμάτων, που είναι υποχρεωτικό να διέπουν τις πρωτοβουλίες της Ελλάδας σε αυτό το επίπεδο. Η εμφανής πρόθεση της Τουρκίας να μεταφέρει το πεδίο της επίδειξης κυριαρχίας της και της προσπάθειας να ενισχύσει την παρέμβασή της στην ευρύτερη περιοχή, πλέον και προς τη Δύση μετά την Ανατολή, δημιουργεί νέα δεδομένα και ζητούμενα για την ελληνική διπλωματία.
Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι το όχημα γι’ αυτήν τη διαδικασία δεν είναι άλλο από το… μισό της Λιβύης, με το οποίο η Αθήνα είχε αναπτύξει κοινούς κώδικες επικοινωνίας, το όλο σκηνικό περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. Η επιρροή της Άγκυρας στις ενέργειες της κυβέρνησης της Βεγγάζης και του Χαφτάρ, στους οποίους αναφερόμαστε, είναι -αν μη τι άλλο- ξεκάθαρη. Έμμεση ή άμεση αμφισβήτηση (ή έστω διάθεση για ανακάτεμα της τράπουλας) της λογικής και των προβλέψεων του Διεθνούς Δικαίου στον θαλάσσιο χώρο νότια της Κρήτης, πίεση στην Ευρώπη για οικονομικά οφέλη με εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ροών από τη βόρεια Αφρική και καθημερινά ήξεις αφήξεις που παραπέμπουν στις… κορυφαίες στιγμές της εξωτερικής πολιτικής του Ταγίπ Ερντογάν.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα σε πρώτη φάση επιχειρεί να καταδείξει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει ούτε βήμα στις πάγιες θέσεις της. Εξού και οι διαδοχικές τοποθετήσεις περί συνέχισης του project με τους αμερικανικούς κολοσσούς που ενεπλάκησαν στην εν λόγω θαλάσσια ζώνη. Το ίδιο ισχύει και για το Μεταναστευτικό, όπου ο νέος αρμόδιος υπουργός, Θάνος Πλεύρης, εκπέμπει αυστηρά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση, πως η χώρα επ’ ουδενί δεν θα καταστεί… ξέφραγο αμπέλι, ατάκα που χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Φυσικά, πέραν των δηλώσεων και της προσέγγισης της Ελλάδας στο κομμάτι της ρητορικής, πρέπει να φανούν σαφή αποτελέσματα της κυβερνητικής στρατηγικής στις δύο αυτές κομβικές παραμέτρους.
Παράλληλα όμως με αυτήν την πλευρά της υπόθεσης που είναι και η πιο ουσιαστική, υπάρχει και μια άλλη. Αυτή του κινδύνου που μπορεί να προκαλέσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή οι λαϊκίστικες κορόνες της Δεξιάς -κατά βάση- αντιπολίτευσης, επίλεκτοι εκπρόσωποι της οποίας είναι εσχάτως και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς. Ο πρώτος εξακολουθεί να λησμονεί την… κουμπαριά του με τον Τούρκο πρόεδρο, τον οποίο τώρα χαρακτηρίζει επικίνδυνο, ενώ ο δεύτερος σήκωσε το λάβαρο της αντεπίθεσης έναντι της Άγκυρας με κάποια χρόνια καθυστέρηση, αφού στη διάρκεια της πρωθυπουργίας του μια χαρά είχε επικρατήσει η μετριοπαθής προσέγγιση του άλλοτε συγκυβερνήτη του, Ευάγγελου Βενιζέλου.
Εφημερίδα Απογευματινή
