Δεν το ήξερα και πληροφορήθηκα με κάποια έκπληξη ότι πέρασε νόμος προ δύο-δυόμισι ετών που αν πρόκειται λ.χ. να παντρέψεις κάποιον ή να βαφτίσεις πρέπει να είσαι ο ίδιος βαφτισμένος χριστιανός και αν έχεις και σύζυγο πρέπει να την/τον έχεις παντρευτεί με θρησκευτικό γάμο!
Τι σχέση μπορεί να έχουν με το συγκεκριμένο μυστήριο η απόδειξη ότι ο κουμπάρος έχει βαφτιστεί ή έχει κάνει θρησκευτικό γάμο δεν έχω καταλάβει. Και ούτε ξέρω κανέναν μουσουλμάνο που να έχει παντρέψει χριστιανό. Και φαντάζομαι επίσης ότι όταν κάποιος συμμετέχει σε ένα μυστήριο της Εκκλησίας, αποδέχεται τη θρησκεία η οποία υπαγορεύει το μυστήριο αυτό!
Πρόκειται ασφαλώς για αναχρονισμό, που παραπέμπει σε χρόνια θρησκευτικού φανατισμού, από τον οποίο έχει απεξαρτηθεί -ευτυχώς- ο χριστιανισμός. Από την άλλη, όπως έχω αναφέρει και σε άλλη περίπτωση, η πίστη είναι μια τελείως προσωπική μεταφυσική κατάσταση, την οποία αυτός που την έχει δεν την ακολουθεί επειδή κάποιος Οργανισμός όπως η Εκκλησία και οι αντιπρόσωποί της του την επέβαλαν.
Αλλά επειδή νιώθει βαθιά μέσα του την ανάγκη να πιστέψει σε κάτι ανώτερο, Υπερκόσμιο. Άλλοι έχουν αυτήν την πίστη από παρόρμηση και άλλοι -οι λιγότεροι ίσως- από προσωπική μεταφυσική εμπειρία. Και μόνο να σκεφτεί κανείς πως ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, αστροφυσικός, βιολόγος και δεν ξέρω τι άλλο, εγκατέλειψε την επιστήμη και τη NASA για να γίνει αρχικώς μοναχός και να αφοσιωθεί στη θρησκεία, αξίζει μάλλον να προβληματιστεί κανείς γύρω από το ανεξήγητο φαινόμενο της εσωτερικής παρόρμησης να υπηρετήσεις μία Υπέρτατη Δύναμη.
Σίγουρα στη συνείδηση μεγάλης μερίδας του κόσμου οι αντιπρόσωποι του Θεού επί της γης έχουν μειονεκτήματα που δεν αποτελούν και το καλύτερο υπόδειγμα για το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Δεν ξέρω για την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και μόνο να διαβάσει κανείς αυτά που έχουν γραφεί κατά καιρούς για τη Ρωμαιοκαθολική και το Βατικανό καταλαβαίνει ότι το ευάλωτο της ανθρώπινης φύσης δεν αφήνει αλώβητους τους αυτόκλητους «αντιπροσώπους» του Θεού.
Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης και της απίθανης προόδου που έχει σημειώσει η ανθρωπότητα, αναχρονισμοί όπως αυτός που έδωσε την αφορμή για το σημερινό σημείωμα περισσότερο προκαλούν και λιγότερο ενδυναμώνουν την πίστη. Μου θυμίζουν όλα αυτά περιστατικό που μου συνέβη στο Άγιον Όρος. Καθόμουν στο πεζούλι της Λαύρας και συζητούσα με μοναχό, όταν μου έκανε παρατήρηση επειδή καθώς ήμουν σταυροπόδι, στη σόλα του παπουτσιού μου, συγκεκριμένης μάρκας, είχε διακρίνει χαραγμένα σχήματα σταυρού.
Και πώς ήταν δυνατόν να φοράω τέτοια παπούτσια! Το ανέφερα το περιστατικό σε φίλους μοναχούς στη Σιμωνόπετρα, που έχει τους καλογήρους με τα περισσότερα PhD! Και τι μου απάντησαν; -Τι λέει ο ανόητος; Δεν έχει δει τους χαραγμένους σταυρούς στο προαύλιο της μονής του και μέσα στο καθολικό, που τους πατάει κάθε μέρα;
Εφημερίδα Απογευματινή
