«Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει», υποστηρίζει ο θυμόσοφος λαός και ενδεχομένως η συγκεκριμένη παροιμία να ταιριάζει γάντι στο ποδοσφαιρικό πρότζεκτ του Άρη, ολίγον παραφρασμένη: «Όπου λαλούν πολλές μεταγραφές, μην περιμένεις να ξημερώσει χαρούμενη μέρα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις».
Για άλλον ένα χρόνο ο πολύπαθος κόσμος των «κίτρινων» της Θεσσαλονίκης είδε την ομάδα του να βιώνει έναν ακόμη αγωνιστικό διασυρμό, πληρώνοντας το αντιποδοσφαιρικό μοντέλο που υπηρετεί εδώ και χρόνια ο Θεόδωρος Καρυπίδης. Όσο υγιείς και αν είναι οι προθέσεις του ιδιοκτήτη του Άρη, όσα χρήματα και αν δαπανά, δεν υπάρχει περίπτωση να δει την ομάδα του να βαδίζει στο μονοπάτι των επιτυχιών όσο λειτουργεί κάθε καλοκαίρι με τη λογική σουπερμάρκετ!
Τι ευθύνες, αλήθεια, να ζητήσεις από τους εκάστοτε προπονητές (με τελευταίο τον Μαρίνο Ουζουνίδη), που εμφανίζουν εντελώς ανέτοιμες ομάδες στα καλοκαιρινά προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, όταν καλούνται να στελεχώσουν τις ενδεκάδες τους με παίκτες που καλά καλά δεν γνωρίζουν τα μικρά ονόματα των συμπαικτών τους;
Πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι από το 2016, που ανέλαβε τις διοικητικές τύχες της ΠΑΕ, ο Άρης δεν έχει καταφέρει να βρεθεί ούτε μία φορά σε φάση ομίλων -ή League Phase- ευρωπαϊκής διοργάνωσης;
Και μη μας πείτε ότι οι «κίτρινοι» έχουν διασταυρωθεί με θηρία στον δρόμο τους. Την τελευταία δεκαετία έχουμε δει να στήνουν πάρτι πρόκρισης στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ομάδες όπως η Κόλος Κοβαλίβκα και η Αράζ. Το μέγεθος της φετινής αποτυχίας του Άρη μάλιστα σε κάνει να… τραβάς τα μαλλιά σου από απόγνωση, καθώς οι Θεσσαλονικείς δεν θα μπορούσαν να φανταστούν πιο βατό μονοπάτι για να βρεθούν στη League Phase του Conference League. Όταν ξεκινάς με το ranking σου στα τάρταρα και συνειδητοποιείς ότι το πιο δύσκολο εμπόδιο που θα κληθείς να ξεπεράσεις για να υλοποιήσεις τον στόχο σου είναι η Ομόνοια, η αποτυχία σου κάλλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί ασυγχώρητη!
Χημεία, μια άγνωστη λέξη
Ας μείνουμε, όμως, στα αίτια του νέου ευρωπαϊκού βατερλό του Άρη και ας επικαλεστούμε απλά αριθμητικά δεδομένα για να καταγράψουμε τα αίτια μίας ακόμη αποτυχίας. Την τελευταία πενταετία (από το καλοκαίρι του 2021 μέχρι και το φετινό που διανύουμε) ο Άρης έχει πραγματοποιήσει συνολικά 81 μεταγραφές! Κατά μέσο όρο, λοιπόν, οι Θεσσαλονικείς διαφοροποιούν περισσότερους από 16 ποδοσφαιριστές του ρόστερ τους! Πώς να αποκτήσει χημεία μια ομάδα; Πώς να βρει ποδοσφαιρική ταυτότητα, αυτοματισμούς, πώς να ανταποκριθεί σε βασικές αρχές του αθλήματος χωρίς έναν στοιχειώδη κορμό παικτών;
Ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός μεταγραφών, βέβαια, σκιαγραφεί και μια πολύπλευρη αποτυχία του πρότζεκτ που υλοποιούν η διοίκηση Καρυπίδη και όλοι οι υπεύθυνοι του μεταγραφικού σχεδιασμού, καθώς είτε τα περισσότερα αποκτήματα αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ομάδας είτε έρχονται στη Θεσσαλονίκη με συμβόλαια μικρής διάρκειας και επιλέγουν για διαφορετικούς λόγους να αποχωρήσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Αφήστε που οι λέξεις «Έλληνας ποδοσφαιριστής» μοιάζουν πλέον… άγνωστες στο «Βικελίδης». Η παραγωγή ταλέντων από τις ακαδημίες θυμίζει… θερμοκρασία Αλάσκας και κινείται σταθερά υπό το μηδέν, ο Άρης επιμένει να επενδύει στις αγορές του εξωτερικού και αδιαφορεί για «ελληνικά προϊόντα» που μπορεί να υπάρχουν εντός συνόρων με αποτέλεσμα το γηγενές στοιχείο στο ρόστερ να αγνοείται. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 81 μεταγραφές της τελευταίας πενταετίας μόλις οι οκτώ αφορούσαν Έλληνες παίκτες!
Ο αποκλεισμός από την Αράζ συνιστά προφανώς μεγάλο πρόβλημα για τη φετινή σεζόν του Άρη. Το ζητούμενο ωστόσο είναι να αντιληφθούν άπαντες στη Θεσσαλονίκη την πηγή του κακού και να αλλάξουν ποδοσφαιρικό τρόπο σκέψης.
Εφημερίδα Απογευματινή
