Θα ήταν μάλλον μια πολύ αισιόδοξη άποψη αυτή που θα υποστήριζε ότι η Τουρκία δεν επρόκειτο να απαντήσει, με τον προκλητικό τρόπο που ξέρει, στις νόμιμες ενέργειες της ελληνικής πλευράς και συγκεκριμένα στην ανακοίνωση των θαλασσίων πάρκων σε Αιγαίο και Ιόνιο. Και οι τουρκικές αυτές «απαντήσεις», που εκδηλώνονται διαχρονικά, δεν έχουν άλλο σκοπό και στόχο παρά να υπενθυμίζουν στην Αθήνα ότι οι διεκδικήσεις της Τουρκίας παραμένουν αναλλοίωτες και να μη διατηρεί ψευδαισθήσεις.
Στην Ελλάδα βγάζουμε συνήθως γρήγορα συμπεράσματα λόγω αυθορμητισμού, ενώ θα πρέπει να παραμένουμε προσεκτικοί. Για παράδειγμα, όταν προ αρκετών ετών είχε κερδίσει για πρώτη φορά τις τουρκικές εκλογές ο Ερντογάν, που παρίστανε μάλιστα και τον ευρωπαϊστή, μόνο που δεν είχαμε πανηγυρίσει εδώ την εκλογή του εκείνη. Παραβλέπαμε όμως την πραγματικότητα, η οποία επιβεβαιώνεται συνεχώς τα χρόνια που ακολούθησαν. Ότι κανένας Τούρκος ηγέτης δεν μπορεί να παραβλέψει τα στενά συμφέροντα της χώρας του, την κοινή γνώμη, αλλά και τις εσωτερικές πιέσεις που δέχεται από την ευρύτερη αντιπολίτευση, όντας υποχρεωμένος, ως πολιτικός, να λαμβάνει υπόψιν το πώς η κοινή γνώμη, που είναι η πελατεία του, επηρεάζεται από την αντιπολίτευση.
Όσον αφορά στην τουρκική κοινή γνώμη (που αναγκαστικά πρέπει να λαμβάνει υπόψιν κάθε Τούρκος ηγέτης), έχει σημασία η διαχρονική αντιμετώπιση από τον τουρκικό λαό των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η τουρκική κοινή γνώμη εμφανίζεται συχνά διχασμένη, με τους μισούς να υποστηρίζουν ότι η Τουρκία δεν πρέπει να ακολουθήσει πολιτική υποχωρήσεων έναντι της Ελλάδας, και τους άλλους μισούς να τάσσονται υπέρ της πολιτικής προσέγγισης. Επομένως, καμιά τουρκική κυβέρνηση δεν μπορεί να παραβλέψει την πραγματικότητα αυτή, που δείχνει και κάτι άλλο. Εφόσον το -θεωρητικώς τουλάχιστον- ήμισυ του τουρκικού λαού επιμένει να συνεχίσει η Άγκυρα να αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα έναντι της Ελλάδας, είναι λογικό και η Άγκυρα να μην μπορεί -ή και να βρίσκει άλλοθι- να ανταποκριθεί στα ανοίγματα που εκάστοτε κάνει η ελληνική κυβέρνηση προς τους Τούρκους.
Εξίσου σημαντικό είναι το ποσοστό όσων θεωρούν την Ελλάδα ως τον κυριότερο εχθρό της Τουρκίας(!), ενώ πολύ αποθαρρυντικά είναι και τα ποσοστά που αναφέρονται στο Κυπριακό, υπό την έννοια ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων ουσιαστικά τάσσεται υπέρ της διχοτόμησης!
Το διά ταύτα. Πρώτον, όποιος και να είναι στην εξουσία στην Τουρκία, δεν μπορεί να μεταβάλει ριζικά τη μέχρι σήμερα πολιτική της χώρας αυτής έναντι της Ελλάδος. Δεύτερον, εξακολουθεί να είναι πιο αποτελεσματική, δυστυχώς, για τις σχέσεις των δύο χωρών η «ισορροπία του τρόμου». Τρίτον, αυτά που θεωρεί ζωτικά της συμφέροντα η Τουρκία καμία κυβέρνησή της δεν πρόκειται να τα απεμπολήσει, πολύ περισσότερο αφού φροντίσαμε, με την αδικαιολόγητη υπογραφή κάποιων διεθνών συμφωνιών (Μαδρίτη και Ελσίνκι), να τα αναγνωρίσουμε κι εμείς!!
Eφημερίδα Απογευματινή
