Ο ηγέτης του Κρεμλίνου είχε πλέον μόνο δύο επιλογές. Είτε να κερδίσει και άλλο λίγο χρόνο για τον ρωσικό στρατό, που προελαύνει στα εδάφη των τεσσάρων διεκδικούμενων περιοχών της Ουκρανίας, φέρνοντας όμως σε όλο και πιο δύσκολη θέση τον «υπεραισιόδοξο» συνομιλητή του από την πλευρά της Δύσης Ντ. Τραμπ, είτε να αποδεχθεί τον ρεαλισμό του απεσταλμένου της Ουάσινγκτον, Στιβ Γουίτκοφ. Ευτυχώς για αυτούς που πιστεύουν στο τέλος του πολέμου στην Ουκρανία και για μια «νέα τάξη» στις σχέσεις Δύσης – Ρωσίας, αποφάσισε το δεύτερο. Ενδεχομένως άλλωστε τις τέσσερις επαρχίες της Ουκρανίας, μαζί με τη νομιμοποίηση της ρωσικής παρουσίας στην Κριμαία, να μπορεί να τις κερδίσει πιο εύκολα με διαπραγματεύσεις για την ειρήνη και όχι με μια τελευταία φάση πολέμου.
Η Ρωσία εξάλλου άσχετα με την ιστορική περίοδο και την ηγεσία της λειτουργεί πάντα με τον ίδιο τρόπο. Πέραν από τις θυσίες ανθρώπων και υποδομών στους μεγάλους πατριωτικούς πολέμους, όπως τους χαρακτηρίζει, βλέπει μόνο το αποτέλεσμα. Και αυτό είτε θα προκύψει με την πλήρη κατάρρευση των δυνάμεων του αντιπάλου, όπως στην Τσετσενία, είτε με διαπραγματεύσεις για το πώς θα μοιρασθεί ο κόσμος και ειδικά η Ευρώπη, όπως διαφαίνεται στο μέτωπο της Ουκρανίας.
Οι Αμερικανοί φάνηκαν επαρκώς αξιόπιστοι προς τους Ουκρανούς, που πεθαίνουν στα μέτωπα του πολέμου και δεν διασκεδάζουν ή πολλαπλασιάζουν τις μαφιόζικες περιουσίες τους σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, εκτός Ουκρανίας. Επεδίωξαν κατ’ αρχάς μια τριμερή διαπραγμάτευση Πούτιν – Τραμπ με την παρουσία Ζελένσκι. Του νέου Τσόρτσιλ της Ανατολικής Ευρώπης, όπως επιδιώκουν να τον παρουσιάζουν οι Μακρόν, Μερτς και Στάρμερ.
Οι ηγέτες της Ε3 της Ευρώπης, που όμως όπως και ο Ουκρανός πρόεδρος του πολέμου και του «δεξιού τομέα» δεν θα κάτσουν στο βασικό τραπέζι της κουβέντας για μια νέα Γιάλτα. Ο Ρώσος είπε… αργότερα. Όταν οι συνθήκες ωριμάσουν. Θα τους ενημερώσει ο Αμερικανός όταν κλείσει το deal ποια είναι η μοίρα τους και τα όριά τους.
Ο Βλ. Πούτιν και το επιτελείο του θα έπρεπε να σπουδαιολογήσουν το μοντέλο κυρώσεων που θα ακολουθούσε η Ουάσινγκτον στην περίπτωση που δεν συμφωνούσαν στη διαπραγμάτευση αντί του πολέμου. Το να επιβληθούν ισχυροί δασμοί στην Ινδία και σε όσους άλλους τροφοδοτούνται και διακινούν ρωσικό πετρέλαιο θα ήταν ένα «στοίχημα» χωρίς λογική. Φυσικά θα μείνει μετέωρο το ερώτημα: Με την Τουρκία τι θα γινόταν; Ό,τι και με την Ινδία;
Οι Αμερικανοί θα έχουν τον πρώτο και κυρίαρχο λόγο για το πώς θα χωρισθεί ο κόσμος και όχι μόνον οι ζώνες επιρροής και οικονομικής συνεργασίας στην Ευρώπη. Οι Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο, οι βαλτικές χώρες μπορεί να αγωνιούν ή υποκρίνονται ότι αγωνιούν για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, αλλά η ουσία θα είναι αλλού.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα στις σχέσεις ΗΠΑ – Ρωσίας; Πόση απόσταση και με ποιες προϋποθέσεις και διασφαλίσεις θα έχει η Μόσχα από το Πεκίνο; Ποιο το εύρος της ζώνης εθνικής ασφαλείας για τη Ρωσία στον Καύκασο και στην Ανατολική Ευρώπη; Θα υπάρχει στο μέλλον Ουκρανία ή θα χωρισθεί σε ζώνες επιρροής όπως στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία; Ποιοι οι κανόνες του παιχνιδιού μετά το τέλος της παγκοσμιοποίησης και την επιστροφή στην οικονομία των εθνών σε ζώνες; Πώς θα κυβερνηθεί ο κόσμος; Ποιες οι δυνάμεις και με ποια ιεράρχηση θα κάθονται στο τραπέζι της νέας «Ιεράς Συμμαχίας»; Θα εμπλακεί το αμερικανικό μάνατζμεντ στο ρωσικό ολιγοπώλιο, επιχειρώντας κάτι πιο δημιουργικό από την εποχή Γιέλτσιν;
Πάντως κάπου εκεί στην Αραβία και όχι στην Τουρκία θα τεθεί ένα τέλος, μεταξύ άλλων, στον διπολισμό της Δύσης μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Θα λήξει το Μάαστριχτ. Ο νέος κόσμος είναι εμφανές ότι δεν χωράει δύο πόλους. Οι υπερασπιστές του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» και στην Ελλάδα ήρθε η ώρα να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αποτραβηχτούν στην απομαχία. Η εποχή τους πέρασε…
Εφημερίδα Απογευματινή
