Η Ελλάδα, στο πέρασμα στην επόμενη εποχή για τον πλανήτη και τη μεσογειακή Ευρώπη, έχει ένα κύριο στοίχημα. Να κατοικηθεί εκ νέου η επικράτειά της. Οι Έλληνες κλεισμένοι σε δύο βασικές πόλεις και μια σειρά από περιφερειακές για σειρά δεκαετιών, που υπερβαίνουν τον μισό αιώνα, δεν αξιοποίησαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια στον μέγιστο βαθμό για να ανακτήσουν τη χώρα τους.
Προφανώς γιατί έλειπε η στρατηγική από τις κυβερνήσεις αλλά και από τις εγχώριες δεξαμενές σκέψης, πανεπιστημιακές, τεχνοκρατικές και τραπεζικές, να ανακτηθεί η χώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προχώρησαν, άλλοτε μέσω οικονομικών σκανδάλων και άλλοτε με ταχύτητα και τεχνική επάρκεια, μεγάλα δομικά έργα.
Αυτοκινητόδρομοι, λιμάνια, αεροδρόμια, ηλεκτροδότηση, επικοινωνίες, φράγματα. Όμως αφού δεν διατυπώθηκε και δεν μονοπώλησε τον δημόσιο διάλογο, όχι μόνον στο πεδίο της πολιτικής, η συζήτηση για μια αναστροφή της αντιπαροχής των μεταπολεμικών δεκαετιών αλλά και για μια στρατηγική για νέο παραγωγικό μοντέλο, που να αφορά τις ζώνες της χώρας στην ολότητά τους, ηπειρωτική ζώνη και νησιωτικές ζώνες, βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε ιδέες και πραγματικότητες και σήμερα.
Οι τεχνολογίες όμως προχωρούν. Ζητήματα απομόνωσης που απασχολούσαν στο παρελθόν σήμερα πλέον είναι απολύτως ξεπερασμένα. Η εξέλιξη από τις τηλεφωνικού τύπου επικοινωνίες προχωρά στην τηλεϊατρική, την εργασία εκ του μακρόθεν, την προβολή προϊόντων διεθνώς από το σπίτι σου, την αγορά καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών χωρίς επαφή.
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη, χωρίς φανφάρες και μεγάλα λόγια, προχωρά με επιμελημένο και μεθοδικό τρόπο στα σχέδια ανάπτυξης της κάθε περιφέρειας της χώρας ξεχωριστά. Αυτό τελικά συνιστά έναν εθνικό σχεδιασμό για μια επόμενη Ελλάδα. Ίσως να πρέπει η δημόσια συζήτηση αυτή να αναβαθμισθεί επικοινωνιακά. Αλλά από την άλλη, προφανώς χρειάζεται χρόνος για να συγκροτηθεί ο συγκεκριμένος περιφερειακός σχεδιασμός.
Διαφεύγει της δημοσιότητας αιχμής το γεγονός ότι πολυεθνικές εταιρείες μελετών και συμβουλευτικές επενδύσεων έχουν ήδη δραστηριοποιηθεί σε διάφορες σημαίνουσες αλλά και δευτερεύουσες από πλευράς προβολής περιοχές της Ελλάδας μακριά από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Φυσικά, για να υπάρξει λειτουργικότητα στην επικράτεια, προϋποτίθεται ότι θα επιστρέψει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των πόλεων στους τόπους καταγωγής του στην επικράτεια ή και σε διάφορα σημεία της χώρας που θα επιλέξουν ειδικά οι νεότερες γενιές. Το συγκεκριμένο εθνικό στοίχημα έρχεται μετά την πλήρη αποτυχία των λογιζόμενων ως «εκσυγχρονιστών» να αναπτύξουν τη χώρα. Αυτοί έμειναν τις προηγούμενες δεκαετίες εγκλωβισμένοι ως σκέψη στις πόλεις. Αυτό σήμερα πλέον κοστίζει σε όλους. Η Ελλάδα μετά την εποχή των μνημονίων ή και της πανδημίας παραμένει μια χώρα σε παρακμή ή και σε μηδενιστική κατάθλιψη, αναζητώντας με όρους πλέμπας των πόλεων μια εξαιρετικά «μικροαστική» με σύγχρονους όρους επόμενη ημέρα.
Η κυβέρνηση όμως και ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης δείχνουν ότι έχουν αντιληφθεί το επείγον της ανάκτησης της ζωής στην επικράτεια. Και ότι λειτουργούν στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά η Ελλάδα παραμένει έρημη και χέρσα στο μεγαλύτερο μέρος της. Πέραν λοιπόν των δομικών έργων, είναι πολύ κρίσιμο να υπάρξει συζήτηση για τα επιμέρους προβλήματα σε τοπικό επίπεδο. Οι βουλευτές όλων των κομμάτων σε συνεργασία με τις ηγεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα πρέπει να υπερβούν τον κομματισμό και τα προσωπικά τους και να μεταφέρουν εικόνες και ανάγκες της επικράτειας στην κεντρική διοίκηση. Να ανακτήσουν δηλαδή τον ρόλο τους ως εκπροσώπων των περιφερειών στο κέντρο.
Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη και ειδικά ο πρωθυπουργός έχουν να σκεφτούν την αναγκαιότητα να κηρυχθεί μια νέα περίοδος ανασυγκρότησης τύπου 1955-1961 για την Ελλάδα με τα νέα δεδομένα, της εικοσαετίας 2030-2050. Και να λειτουργήσουν ηγετικά την εθνική προσπάθεια την τετραετία 2027-2031. Είναι κύρια αποστολή τους, εφόσον ζητούν την ψήφο των πολιτών για την επόμενη τετραετία.
Εφημερίδα Απογευματινή
