∆εν ξέρω γιατί ένα από τα απωθηµένα των ανθρώπων, ειδικά δε των πολιτικών, είναι να γίνουν δηµοσιογράφοι. Για την ακρίβεια, να παριστάνουν τους δηµοσιογράφους. Φαντάζοµαι ότι το απωθηµένο αυτό έχει προκληθεί από το γεγονός ότι οι δηµοσιογράφοι δεν αφήνουν τους πολιτικούς σε χλωρό κλαρί. Μόνο που, απ’ ό,τι έχει δείξει η διαχρονική εµπειρία, κανέναν πολιτικό δεν έχουν δεχθεί εφηµερίδες και τηλεοπτικοί σταθµοί, ενώ αντιθέτως πολλούς δηµοσιογράφους έχει δεχθεί η πολιτική µε ανοικτές αγκάλες. Ας πρόσεχε η πολιτική.
Μία άλλη παρόρµηση που έχουν οι πολιτικοί, έχουν δεν έχουν κλίση προς αυτό στο οποίο θέλουν να επιδοθούν, είναι να µείνουν στην ιστορία και ως συγγραφείς. Γι’ αυτό γράφουν βιβλία, περίπου αυτοβιογραφικού περιεχοµένου, µολονότι θα ήταν µάλλον καλύτερα να γράψουν άλλοι γι’ αυτούς. Το περίεργο είναι ότι όλοι περιµένουν πώς και πώς να κυκλοφορήσουν τα βιβλία αυτά, προφανώς για να εµπεδώσουν όλα όσα έχουν υποστεί από τον πολιτικό. ∆ιότι, ως γνωστόν, σπάνια το πάθηµα γίνεται µάθηµα. Ετσι λοιπόν κυκλοφορούν πληροφορίες ότι αριστερός πολιτικός -κάτι αντίστοιχο προς τον αριστερό ψάλτη-, κορυφαίος µάλιστα διότι έχει κυβερνήσει κιόλας τη χώρα, έχει αποσυρθεί για να τελειώσει το βιβλίο του – αφού απέτυχε να τελειώσει εµάς.
Οπως είναι φυσικό, το σχετικό πόνηµα αναµένεται µε µεγάλο ενδιαφέρον και πρόκειται να κυκλοφορήσει µε τα πρώτα κρύα, για να είναι το περιβάλλον αντίστοιχο µε τις κρυάδες που θα πιάνουν τους αναγνώστες όταν θα διαβάζουν και θα θυµούνται τα όσα τράβηξαν και τα όσα παρ’ ολίγον να πάθουν. Υπό αυτήν την έν νοια δεν ξέρω αν είναι καλή η ιδέα, για τον εν λόγω συγγραφέα-πολιτικό, ενός βιβλίου που θα φέρνει στη µνήµη του αναγνωστικού κοινού τα όσα θα συνέφεραν τον συγγραφέα να ξεχαστούν. Εκτός κι αν πρόκειται για µυθοπλασία, όπως άλλωστε ήταν και η διακυβέρνησή του. Ή µπορεί στην ουσία να είναι ένα παιδικό βιβλίο µε παραµύθια, όπως αυτά που έλεγε στον κόσµο, µε την αµφίβολη βεβαίως προοπτική να τα καταλαβαίνουν τα παιδιά, οπότε εξ ίσου αµφίβολες θα είναι και οι πωλήσεις. Εκτός κι αν οι γονείς το αγοράζουν για πάρτη τους.
Προσωπικώς θα συνιστούσα σε παρόµοιους επίδοξους συγγραφείς να ξανασκεφτούν την ιδέα τους. ∆ιότι ενίοτε είναι µεν συµφέρον το «καλύτερα να µας ακούν, παρά να µας βλέπουν», αλλά ακόµη πιο συµφέρον το «να µη µας θυµούνται ούτε να µας διαβάζουν». Τι να πει κανείς όµως; Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, ειδικά αν νοµίζει ότι στη ζωή του τα έχει όλα καλώς καµωµένα και πρέπει να τα παρουσιάσει και ως παράδειγµα στους υπόλοιπους. Εκτός και να προκαλούν γέλιο, οπότε µπορεί στον πρόλογο του βιβλίου να εύχεται «καλή διασκέδαση»…
Εφημερίδα «Κυριακάτικη Απογευματινή»
