Η περίφημη συνάντηση Τραμπ και Πούτιν χαρακτηρίστηκε ως νέα Γιάλτα. Δικαιολογημένα ίσως για ορισμένους, υπό την έννοια του μοιράσματος του κόσμου ως προς τις επιρροές των Μεγάλων. Όμως αυτή η συνάντηση κορυφής της Αλάσκας προσομοίαζε περισσότερο προς μια άλλη συνάντηση κορυφής, με περισσότερα χαρακτηριστικά εκείνης της Αλάσκας, όταν είχαν συναντηθεί κατά μόνας δύο άλλοι μεγάλοι για να μοιράσουν όχι ακριβώς τον κόσμο, αλλά συγκεκριμένη περιοχή. Τη δική μας. Και εννοώ τη συνάντηση της Μόσχας τον Οκτώβριο του 1944 μεταξύ Στάλιν και Τσόρτσιλ, που σε μια χαρτοπετσέτα και χωρίς να ανακοινωθεί τίποτε έγραψαν τα ποσοστά επιρροής τους στα Βαλκάνια και ευτυχώς εμείς βρεθήκαμε στην πλευρά της Δύσης και έτσι γλίτωσαν οι μανάδες μας από το να γίνουν παραδουλεύτρες.
Αναλυτές των πεπραγμένων της διεθνούς σκηνής και δημοσιογράφοι προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν ακόμη και με τη γλώσσα του σώματος το τι αποφάσισαν οι δύο ηγέτες, επί ματαίω, βεβαίως, καθώς τυχόν ακριτομυθίες από τους παρατρεχάμενούς τους δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσουν περιεχόμενο αξιόπιστου ρεπορτάζ. Έτσι, όσα «συμπεράσματα» επιχειρήθηκε να βγουν μάλλον θα διαψευσθούν από τα πραγματικά γεγονότα των προσεχών εβδομάδων ή και μηνών. Αυτό που είναι πραγματικό είναι τα όσα συζητήθηκαν μεταξύ τους για ένα δεκάλεπτο που είχαν μείνει μόνοι, χωρίς να παρίσταται κανένας άλλος. Όπως ακριβώς σε εκείνη την ιστορική συνάντηση της Μόσχας πριν από 81 χρόνια.
Αν θέλαμε να μαντέψουμε –και μόνο- τι αποτελέσματα είχε η συνάντηση αυτή, θα λέγαμε δύο πράγματα: Πρώτον ότι εκτός του ότι ο Τραμπ έβγαλε από τη διεθνή απομόνωση τον Πούτιν –κάτι που έχει χιλιοειπωθεί άλλωστε- αλληλοεξυπηρετήθηκαν. Διότι στην ουσία ο Τραμπ… «εκοπράνθη και η βάρκα έγειρε» όσον αφορά στην Ουκρανία και αφήνει τον Πούτιν να κάνει το παιγνίδι του. Ο ίδιος, από την άλλη, θα αφεθεί να εκμεταλλευθεί τις ενεργειακές γαίες της Ουκρανίας, με την οποία άλλωστε υπέγραψε σχετική συμφωνία προ τετραμήνου. Χώρια που έτσι και σταματήσει ο πόλεμος θα διεκδικεί και Νόμπελ… Ειρήνης! Ενώ αφήνεται από τον Πούτιν να κάνει το δικό του παιγνίδι στη Γάζα…
Το δεύτερο που πρέπει να επισημανθεί για μία ακόμη φορά είναι η επιβεβαίωση του πάντα επίκαιρου Θουκυδίδη. Η επιχειρηματολογία των ισχυρών που ανευρίσκεται στον Έλληνα ιστορικό είναι τριών τύπων: (α) «Το συμφέρον σας είναι να κάνετε αυτό που σας ζητάμε» (β) «Εμείς έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας, ενώ οι αντίπαλοί μας αδικούν» (γ) «Εμείς είμαστε πιο δυνατοί, άρα επιβάλλουμε τη θέλησή μας». Έννοιες που θα βρει κανείς επαναλαμβανόμενες στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και κυρίως στον διάλογο Μηλίων και Αθηναίων. Αν, μάλιστα, κάνουμε μια προβολή των δύο αυτών πλευρών στη σημερινή πραγματικότητα, θα δούμε πόσο όμοια είναι η συμπεριφορά των σημερινών ισχυρών προς εκείνη των «ιμπεριαλιστών» της εποχής, δηλαδή των Αθηναίων.
Εφημερίδα Απογευματινή
