Ό,τι κι αν ειπώθηκε, όπως και αν σχολιάσθηκε ή αναλύθηκε η συνάντηση Τραμπ – Πούτιν στην Αλάσκα, δεν μπόρεσε να περιγράψει όσα η προχθεσινή ημέρα στον Λευκό Οίκο έκαναν έκδηλο, όχι απλώς φανερό. Ο κόσμος άλλαξε. Τουλάχιστον σε αυτό που ορίζουμε ως Δύση.
«Ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει ο φρικτός πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας είναι να προχωρήσουμε άμεσα σε μια ειρηνευτική συμφωνία, η οποία θα λήξει τον πόλεμο, και όχι σε μια απλή συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, η οποία συχνά δεν έχει διάρκεια. Ο πρόεδρος Ζελένσκι θα επισκεφθεί το Οβάλ Γραφείο στην Ουάσινγκτον το απόγευμα της Δευτέρας. Αν όλα πάνε καλά , θα προγραμματίσουμε μια συνάντηση με τον πρόεδρος Πούτιν». Αυτό είναι το περιεχόμενο μιας ανάρτησης στο X του Ντόναλντ Τραμπ λίγο πριν από την έναρξη της επονομαζόμενης πλέον διάσκεψης στον Λευκό Οίκο για το Ουκρανικό. Το απόγευμα της Δευτέρας, ελάχιστα πριν το βράδυ καλύψει τον ουρανό στην Ουάσινγκτον, η ηγεσία της εμπόλεμης Ουκρανίας και η ηγεσία της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ, ύστερα και από ένα τηλεφώνημα συντονισμού Τραμπ – Πούτιν, είχαν καταλήξει σε αυτήν την προλεγόμενη από τον Αμερικανό πρόεδρο εξέλιξη.
Οδηγούμαστε σε μια διμερή και στη συνέχεια τριμερή συνάντηση Πούτιν – Ζελένσκι αρχικά, με τη συμμετοχή Τραμπ στη συνέχεια για την άρση των διαφωνιών που θα μένουν στο τραπέζι, πιθανόν στη Γενεύη ή και αλλού, μέσα στο επόμενο δεκαήμερο του Αυγούστου για να κλείσει το «deal». Αυτή θεωρεί αποστολή του ο πρόεδρος Τραμπ και μέχρι εκεί θα πάει. Τις λεπτομέρειες από τον πόλεμο στην ειρήνη, τη διαμόρφωση από πλευράς εφαρμογής εγγυήσεων ασφαλείας στο νέο status quo της διχοτομημένης πλέον Ουκρανίας, θα τις χειρισθούν και θα δουλέψουν επί αυτού οι διπλωμάτες, οι στρατιωτικοί, οι σύμβουλοι εθνικής ασφαλείας, οι υπουργοί, οι τεχνοκράτες των κυβερνήσεων και των κρατών. Δεν είναι δουλειά του οι λεπτομέρειες, αλλά η συμφωνία. Το deal. Δεν τον ενδιαφέρουν οι παράμετροι, αλλά το έργο. Το τέλος του πολέμου και η εγκαθίδρυση μιας διαρκούς ειρήνης.
Αν είχαν δίκιο οι άλλοι και όχι ο πρόεδρος Τραμπ και η «σχολή σκέψης» των συμβούλων και των αξιωματούχων εμπιστοσύνης του, τότε θα είχαν πετύχει οι συμφωνίες του Μινσκ των Ευρωπαίων να μην ξεκινήσει πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας το 2022. Δεν θα είχε τεθεί από τους κύκλους και το βαρύ παρασκήνιο των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ το θέμα της ένταξης στο ΝΑΤΟ της Ουκρανίας και της Γεωργίας το 2007-2008. Δεν θα υπήρχαν οι ταραχές και το πολιτικό πραξικόπημα της εκλεγμένης, φιλορωσικού κλίματος, κυβέρνησης Γιανουκόβιτς στο Κίεβο, οι διωγμοί από τους Αζόφ και τους νεοναζί των Ρωσόφωνων από το 2012-2014 που κατέληξαν στην προσάρτηση από τη Ρωσία της Κριμαίας.
Αν όλα αυτά δεν είχαν συμβεί, δεν θα προέκυπτε ένας μεγάλος πόλεμος στην Ευρώπη το 2022, ο πρώτος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το όλο και πιο διευρυμένο ΝΑΤΟ, με 32 μέλη πλέον, που περικυκλώνει τη Ρωσία όχι μόνον από τις Βαλτικές αλλά και στον κλειστό πυρήνα εθνικής ασφαλείας για τη Μόσχα (Ουκρανία,
Καζακστάν, Λευκορωσία, Μολδαβία) δεν ήταν ένα σχέδιο επί χάρτου, αλλά μια πραγματικότητα.
Ο πρόεδρος Τραμπ και αυτή η νέα σχολή του αμερικανικού ρεπουμπλικανισμού, που δεν αγαπούν τους «μύθους» των Ευρωπαίων ούτε τη Δύση που δομήθηκε με έξοδα αποκλειστικά των ΗΠΑ, δεν θα είχαν δυνατότητες επιβολής αν όλα αυτά δεν είχαν συμβεί. Ούτε ο πρόεδρος Πούτιν που προφανώς έχει πλέον αποφασίσει να χτίσει μια νέα «αυτοκρατορία του Βορρά» σε συντονισμό με τις ΗΠΑ του Τραμπ χωρίς πρωταρχικό λόγο των ευρωπαϊκών δυνάμεων, δεν θα είχε περιθώρια.
Το τέλος ενός πολέμου, μια νέα τάξη στα δυτικά ειωθότα όπως την είδαμε με κινηματογραφικό τρόπο να εκτυλίσσεται στο σκηνικό του Λευκού Οίκου τη Δευτέρα και ο επόμενος παγκόσμιος συσχετισμός ισχύος με σφραγίδα Τραμπ, έχουν μια οργανική σχέση μεταξύ τους που μέχρι τώρα κανείς δεν τολμά ή έχει τη δυνατότητα να διακόψει.
Εφημερίδα Απογευματινή
