Φεύγοντας για το αεροδρόμιο στην Ουάσινγκτον οι ηγέτες της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ, προφανώς είχαν καταλάβει ποια θα ήταν τα όρια συμμετοχής των ΗΠΑ στις ξένες εγγυήσεις ασφαλείας της Δυτικής Ουκρανίας στην περίπτωση που προκύψει αρχική συμφωνία Κιέβου – Μόσχας. Και με ποιους όρους. Ο πρόεδρος Τραμπ, τόσο μπροστά στους δημοσιογράφους και σε κάθε περίπτωση πίσω από τις κλειστές πόρτες, ήταν ξεκάθαρος. Οι ΗΠΑ θα συμμετείχαν στην αεροπορική επιτήρηση του εναερίου χώρου της Δυτικής Ουκρανίας, στο πεδίο των πληροφοριών -με την αξιοποίηση των δορυφόρων- αλλά και στον συντονισμό διεθνικής δύναμης την οποία οραματίζεται ή τουλάχιστον διακηρύσσει η «συμμαχία των προθύμων» που εδράζεται στην Ευρώπη. Οι αντιδράσεις των εκεί ηγετών από την Ευρώπη παρέπεμπαν σε ανακούφιση για την αμερικανική συμμετοχή.
Ταυτόχρονα έγινε γνωστό, μέσω διαρροών στους «Financial Times», ότι υπήρξε συμφωνία Τραμπ – Ζελένσκι στις μεταξύ τους συνομιλίες για παροχή πακέτου εξοπλισμών από τις ΗΠΑ στην Ουκρανία ύψους 100 δισ. δολαρίων που θα χρηματοδοτήσουν από το δικό τους κοινό ταμείο οι Ευρωπαίοι. Οι Αμερικανοί εξάλλου προφανώς ως ανταπόδοση στην Ουκρανία θα κατασκευάσουν με σύμπραξη drones αξίας 50 δισ. δολαρίων. Προφανώς τέτοια μεγάλης αξίας συμπαραγωγή τη στερούνται πολεμικά εργοστάσια άλλων χωρών της Ευρώπης ή μελών του ΝΑΤΟ, τύπου Τουρκίας στην Ασία. Οι αντιδράσεις των εκεί ηγετών από την Ευρώπη παρέπεμπαν σε ανακούφιση για την αμερικανική συμμετοχή.
Επιστρέφοντας στις χώρες τους ή στη βάση τους και μιλώντας προς τους δημοσιογράφους που τους συνόδευαν, άρχισαν η γκρίνια και οι περιπλοκές σε σχέση με τις συζητήσεις στην Ουάσινγκτον. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής ηγεσίας που ευρισκόμενη σε στρατηγική αμηχανία και ταυτόχρονα σε κατάσταση μεγαλοϊδεατισμού εκφράζει την πικρία της για την ύπαρξη του Ντ. Τραμπ στον Λευκό Οίκο και για την πλήρη ανατροπή που έχει επιφέρει σε αυτό το οποίο χαρακτήριζαν κανονικότητα και διεθνή τάξη.
Αυτή όμως η στάση τους δεν αλλάζει την πραγματικότητα της Ευρώπης. Οι κύριες χώρες της, άλλοτε «αυτοκρατορίες», σήμερα είναι χωρίς στρατούς, χωρίς τεχνολογίες αιχμής και χωρίς οικονομικά αποθέματα που θα έφερναν ένα «θαύμα» στη γεωπολιτική τους θέση στον κόσμο. Οι ηγεσίες της Γαλλίας, της Γερμανίας, ακόμη και της Βρετανίας, που θέλουν να ανακτήσουν πρώτο ρόλο στα πεδία των μαχών, έχουν διαλύσει τους στρατούς τους και έχουν περιορισθεί σε σώματα ειδικών δυνάμεων, αεροπορίας -ειδικά η Βρετανία που έχει συμμετάσχει σε πεδία πολέμων τις τελευταίες δεκαετίες στο πλευρό των Αμερικανών- και εν πολλοίς το πολεμικό τους ναυτικό για να χρηματοδοτήσουν την «πράσινη ανάπτυξη», τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και άλλες εκτός τόπου και χρόνου στρατηγικές πλέον. Οι πολιτικές ηγεσίες επίσης είναι απολύτως «άκαπνες», τα υπουργεία Οικονομικών και η Κομισιόν, ούτε καν καταλαβαίνουν την παραμετροποίηση της «πολεμικής οικονομίας» αφού οι περισσότεροι αξιωματούχοι από την εποχή που ήταν ακόμη φοιτητές ήταν πεπεισμένοι ότι δεν θα υπάρξει πλέον ανάγκη «πολεμικής οικονομίας» στην Ευρώπη και τον «πολιτισμένο» κόσμο.
Πέραν των πολιτικών, των τεχνοκρατών, των τραπεζιτών και των διανοούμενων, αίσθηση πολέμου στο πεδίο έχουν από τους στρατιωτικούς μόνον όσοι φορούν αμερικανικές και βρετανικές στολές. Ενδεχομένως και κάποιοι με στολές Αυστραλίας, Καναδά ή Νέας Ζηλανδίας. Πάντως όχι οι προερχόμενοι από τα μέλη της ΕΕ.
Οι ασκήσεις επί χάρτου, οι επιτελικές δομές, οι υπηρεσίες πληροφοριών του ΝΑΤΟ είναι κρίσιμης σημασίας, αλλά δεν υποκαθιστούν την επιχειρησιακή δεινότητα που λείπει στην Ευρώπη και δεν μπορεί να αποκτηθεί αύριο το πρωί.
Μπορεί η Ελλάδα ως ιδιαιτερότητα να έχει επιχειρησιακές ένοπλες δυνάμεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την όλη πραγματικότητα. Αποτέλεσμα. ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν δεν ένιωσε καταισχύνη για το γεγονός ότι υποστήριξε πως η Τουρκία, τόσο στο έδαφος όσο και στη θάλασσα (!), είναι η κρίσιμη δύναμη να εφαρμόσει αυτή στο πεδίο τις εγγυήσεις ασφαλείας της Ευρώπης. Ένα «βατερλό» έρχεται για τις Βρυξέλλες στην Ουκρανία και μάλιστα χωρίς πόλεμο…
Εφημερίδα Απογευματινή
