Ακόμη δεν έχουμε δει τα πρακτικά αποτελέσματα της συνάντησης κορυφής στην Αλάσκα, όπου κάθισαν και συζήτησαν Τραμπ και Πούτιν με εμφανή τη διάθεση να δείξουν στους υπόλοιπους ότι τους γράφουν στα πιο παλιά τους παπούτσια.
Από τις αναλύσεις που έγιναν για τη συνάντηση εκείνη -και που απλώς, όπως έγραψα σε προηγούμενο, προ ημερών σημείωμα, όλοι προσπαθούσαν να βγάλουν συμπεράσματα από τη λεγόμενη γλώσσα του σώματος των δύο ηγετών, διότι καμιά διαρροή ουσίας δεν υπήρξε- θέλω να κρατήσω την εξής σωστή, εκ πρώτης όψεως, παρατήρηση: ότι η συνάντηση έγινε στην Αλάσκα, σε αμερικανικό έδαφος, διότι ο Πούτιν… καταζητείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και ενδεχομένως να τον συνελάμβαναν αν η συνάντηση γινόταν λ.χ. σε μια χώρα της Ευρώπης.
Πρόκειται για σόκιν ανέκδοτο. Δηλαδή κοτζάμ Πούτιν -τον οποίον έβαλε μάλιστα στο παγκόσμιο παιγνίδι ένας πλανητάρχης- θα φοβόταν μη συλληφθεί από τους ψοφοδεείς Ευρωπαίους! Δηλαδή θα του περνούσαν μπροστά στα μάτια του Τραμπ χειροπέδες! Ποιοι άραγε, για να πάρουμε μία μία τις μεγάλες, υποτίθεται, ευρωπαϊκές δυνάμεις; Οι Γερμανοί, παλιοί και σταθεροί νταραβεριτζήδες μαζί του, που κοιτάνε την πάρτη τους; Ή οι Γάλλοι «πουρκουάδες»; Οι Ιταλοί; Φαντάζομαι ότι αν μάθαινε η Μελόνι ότι πάτησε το πόδι του στη γηραιά ήπειρο ο Βλαδίμηρος, θα του έστελνε τον Αντρέα Μποτσέλι να του τραγουδήσει το «bienvenuto»! Απλώς ο Πούτιν δεν ήθελε να τους φέρει σε δύσκολη θέση, αρχικώς αυτούς και κατά δεύτερο λόγο να ερχόταν σε δύσκολη θέση το Κρεμλίνο, γιατί με χειροπέδες στον Βλαδίμηρο όλο και κανένα ρωσικό ντου θα έπρεπε να γίνει, όχι για τα μάτια του κόσμου, αλλά για τη βλακεία των Ευρωπαίων.
Και ο Τραμπ, διαλέγοντας αμερικανικό έδαφος για τη συνάντηση, έδειχνε ως οικοδεσπότης το πόσο εγκρίνει τον φιλοξενούμενό του και τον αναγνωρίζει όσο κανέναν από τους Ευρωπαίους, που τους έχει για παρακατιανούς, αφού τους έβαλε και να ξοδέψουν για την άμυνά τους και να μη τα περιμένουν όλα από εκείνον και τη χώρα του, αλλά και να ξοδέψουν πολλά δισεκατομμύρια σε επενδύσεις στην Αμερική. Καθόλου άσχημα. Για εκείνον βεβαίως…
Αργούν να καταλάβουν οι «ηγέτες» της Ευρώπης ότι είναι πλέον ο τελευταίος τροχός της αμάξης στη διεθνή σκηνή. Δεν πάνε να βάζουν όρους και δήθεν να ασκούν πιέσεις! Κανένας από τους δύο της Αλάσκας δεν τους λαμβάνει υπόψιν. Είναι οι ουραγοί της διεθνούς σκηνής και, βεβαίως, αυτό οφείλεται και στις ανεπαρκέστατες ηγεσίες των υποτιθέμενων ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, που κατάφεραν απλώς να συντηρήσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια ενιαία οικονομική αγορά απλώς, αντί να την καταστήσουν ομοσπονδία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Και αυτό κάποια στιγμή θα είχε το τίμημά του. Μια θέση στο διεθνές περιθώριο…
Εφημερίδα Απογευματινή
