Η Ελλάδα δεν σκοπεύει να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία στο πλαίσιο της «συμμαχίας των προθύμων». Η απόφαση αυτή είναι επίσημη και ανακοινώθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Μαρινάκη. Από την άλλη, αυτό που κινεί την ιστορία στην Ευρώπη είναι το πού θα βρεθούν χερσαία στρατεύματα για να εγγυηθούν την ασφάλεια του δυτικού τομέα έναντι μιας λογιζόμενης επιθετικότητας της Μόσχας στο μέλλον.
Στον βωμό αυτής της αναζήτησης εξελίσσονται μεγάλες ανατροπές στους συσχετισμούς, με τον πρόεδρο της Γαλλίας, Μακρόν, να παίρνει την πρωτοβουλία της τηλεφωνικής επικοινωνίας με τον Τ. Ερντογάν, ζητώντας τη συνδρομή της ογκώδους ασιατικής Τουρκίας σε αυτήν την κατά τα άλλα ευρωπαϊκή πρωτοβουλία προβολής ισχύος. Ο κ. Μακρόν μάλιστα, για να πείσει και να αναθερμάνει τις «παγωμένες» αν όχι εχθρικές σχέσεις με την Άγκυρα, προχώρησε σε υποσχέσεις για πολυεπίπεδη διμερή συνεργασία, ενώ εκδήλωσε τη σύμπτωση απόψεων της Γαλλίας με την Τουρκία για τη Γάζα και το Παλαιστινιακό.
Αν δούμε όμως τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, κ. Λαβρόφ, αλλά και κάποιες προσεγγίσεις από την πλευρά του προέδρου Ζελένσκι, θα αντιληφθούμε ότι όλη αυτή η αγωνία ευρωπαϊκών κεντρικών δυνάμεων για τη συγκρότηση μιας ογκώδους διεθνούς δύναμης για την ασφάλεια του Κιέβου μπορεί και να μην έχει επόμενη ημέρα.
Αντίθετα, ένα μοντέλο που θα στηρίζεται σε μια δοκιμασμένη συνταγή για δεκαετίες μπορεί να είναι η λύση. Αν υπάρξουν θετικές διαπραγματεύσεις για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία και για μια διαρκή ειρήνη, το πλέον αποδεκτό μοντέλο δείχνει το φινλανδικό. Η παρουσία του προέδρου της νεοεισελθείσας αυτής χώρας στο ΝΑΤΟ, κ. Αλεξάντερ Στουμπ, στην Ουάσινγκτον μπορεί να ήταν εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι ένας καλός και αγαπητός παίκτης του γκολφ για τον πρόεδρο Τραμπ, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο ότι είναι ο ηγέτης μιας σχετικά μικρής χώρας με κοινά σύνορα έκτασης 1.300 χιλιομέτρων με τη Ρωσία, που έμεινε στη μεταπολεμική ιστορία περίφημη για το ιδιότυπο καθεστώς ουδετερότητας. Την περίφημη «φινλανδοποίηση».
Ο κ. Στουμπ, ο οποίος δεν παίζει μόνο γκολφ με τον κ. Τραμπ, αλλά έχει και συχνές τηλεφωνικές επικοινωνίες με τον ίδιο αλλά και τους στενούς του συνεργάτες για την επόμενη ημέρα στην Ουκρανία, έκανε μια σύντομη και πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση κατά τη διάρκεια της διάσκεψης στον Λευκό Οίκο. «Εάν η Ουκρανία μπορεί να διατηρήσει την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία της, τότε η πραγματοποίηση ορισμένων de facto εδαφικών παραχωρήσεων μπορεί να είναι μια επώδυνη και αποδεκτή παραχώρηση».
Αν παρακολουθήσουμε το μοντέλο της Φινλανδίας απέναντι στην πολύ ισχυρή και εχθρική προς αυτήν Ρωσία, θα δούμε ένα μοντέλο εξοπλισμένης χώρας με αμυντικά όπλα, χωρίς μάλιστα τις πομπώδεις εγγυήσεις ασφαλείας που συζητούνται για τη Δυτική Ουκρανία, που μέσα στις δεκαετίες εξελίχθηκε και προόδευσε σε συνθήκες ειρήνης και καθεστώς ουδετερότητας έναντι της Δύσης (ΝΑΤΟ) και της Ρωσίας, με πλήρη δημοκρατία. Η Φινλανδία, σημειωτέον, εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1995 και στο ΝΑΤΟ το 2023.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός και η ελληνική διπλωματία προφανώς έχουν λόγο να συζητήσουν και να εναρμονιστούν σε τρίγωνο με Ελσίνκι – Ουάσινγκτον, δημιουργώντας έναν «κύκλο των ψύχραιμων» εντός της «συμμαχίας των προθύμων», προσεγγίζοντας και άλλες ευρωπαϊκές και μη ηγεσίες στη στήριξη μιας ρεαλιστικής λύσης, που δεν χρειάζεται τεράστιο όγκο στρατιωτικών δυνάμεων στα εδάφη της Ουκρανίας.
Το μοντέλο της Φινλανδίας των προηγούμενων δεκαετιών, ενισχυμένο από διμερείς συμφωνίες αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής στην περίπτωση που δεχθεί το Κίεβο επίθεση (τύπου άρθρου 5 του ΝΑΤΟ), θα είναι σαφώς πιο αποδεκτό και από τη Μόσχα. Άλλωστε Φινλανδία και Ρωσία σε βάθος πολλών δεκαετιών απέδειξαν ότι το μοντέλο αυτό λειτουργεί. Άρα είναι αποδεκτό στην αφετηρία σε μια τριμερή…
Εφημερίδα Απογευματινή
