Τα όσα συμβαίνουν στη Μονή Σινά, με μοναχούς να θέλουν να καθαιρέσουν τον ηγούμενο Δαμιανό και να «πολιορκούν» τη μονή, είναι μία ακόμη ένδειξη πως, τελικώς, στο πλαίσιο θρησκειών ο φανατισμός μπορεί να είναι ή να εξελιχθεί σε εκρηκτικό. Άλλωστε ένα τέτοιο παράδειγμα δεν έχει δώσει το Ισλάμ και οι αφιονισμένοι οπαδοί του;
Τα όσα συμβαίνουν στη μονή νομίζω -και αυτό είναι προσωπική άποψη, χωρίς να εκφέρω γνώμη ειδικού- ότι πρέπει να αξιολογηθούν ανεξάρτητα από τα νομικά ζητήματα για την περιουσία της, που προέκυψαν από τη γνωστή απόφαση του αιγυπτιακού δικαστηρίου. Αυτά μπορεί να είναι το ενισχυτικό πρόσχημα στους λόγους για τους οποίους 15 μοναχοί ζητούν την παύση του Δαμιανού. Απλώς δεν τον θέλουν, με το επιχείρημα μάλιστα ότι δεν τον θεωρούν πλέον πνευματικό τους πατέρα, επειδή, όπως υποστηρίζουν, επισκέπτεται σποραδικά μόνο το μοναστήρι. Βεβαίως το επιχείρημα αυτό στερεί αυτούς που το επικαλούνται από την υποτιθέμενη εσωτερική δύναμη που πρέπει να έχουν αυτού του είδους οι ασκητές, ώστε να επιτυγχάνουν μια αυτόνομη ώσμωση με την Υπέρτατη Δύναμη, χωρίς την καθημερινή ανάγκη ενός καθοδηγητή, που μπορεί να αποδειχθεί στην πορεία ότι δεν είναι και ο καταλληλότερος.
Πάλι εκφράζοντας προσωπική άποψη και λαμβάνοντας υπόψιν άλλες περιπτώσεις ανταγωνισμών μέσα στο πλαίσιο της Εκκλησίας, είτε της Ορθοδόξου είτε της Καθολικής που πολλές φορές αντιπροσωπεύουν μυθιστορηματικές καταστάσεις, θα τολμούσα να πω ότι τα όσα λαμβάνουν χώρα στη Μονή Σινά είναι μια διελκυστίνδα εξουσίας. Κάτι που κανείς βεβαίως δεν θα το ομολογήσει απροκάλυπτα. Διότι και σε πλαίσιο θρησκευτικού οργανισμού η εξουσία είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση.
Και με άλλη ευκαιρία έχω υποστηρίξει ότι άλλο πράγμα η πίστη και άλλο πράγμα η θρησκεία, και μάλιστα η οργανωμένη σε πυραμιδική μορφή, που αποκαλύπτει και τις βαθμίδες εξουσίας εντός αυτής. Και ακριβώς αυτή η εξουσία είναι που πυροδοτεί και τους εσωτερικούς «πολέμους». «Πολέμους» στους οποίους δεν μπορούν να αντισταθούν, απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε οι αφοσιωμένοι, υποτίθεται, στον Θεό, από τους οποίους εμείς οι λοιποί θνητοί δικαιολογημένα έχουμε την απαίτηση να τάσσονται υπεράνω των γήινων ανταγωνισμών, των μικροτήτων και κάθε ενέργειας που ακυρώνει την πνευματικότητά τους και την υποτιθέμενη φιλοσοφική ή μεταφυσική δομή της σκέψης τους, που τους κατηύθυνε προς την απομάκρυνση από τον κόσμο και τα ανθρώπινα…
Επειδή όλα αυτά που δεν έπρεπε να συμβαίνουν λαμβάνουν χώρα σε πλαίσιο θρησκείας, ίσως είναι σημαντική η παρατήρηση του Γάλλου φιλοσόφου Πολ Ρικέρ που λέει ότι οι θρησκείες, αν όντως πρέπει να επιζήσουν, «οφείλουν κατά πρώτο λόγο να απαρνηθούν κάθε λογής δύναμη, παρεκτός από εκείνη του ανήμπορου λόγου…».
Οι εκπρόσωποί τους όμως μάλλον αδυνατούν να απαρνηθούν την όποια δύναμη κατέχουν…
Εφημερίδα Απογευματινή
