Όσοι παρακολουθούν στοιχειωδώς την πολιτική και ειδικότερα τα συμβαίνοντα στη διεθνή σκηνή ασφαλώς και δεν περίμεναν τον Ντράγκι για να τους μιλήσει για την ευρωπαϊκή ουτοπία και κυρίως για την ψευδαίσθηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι είναι μια οντότητα κρατών με παγκόσμια ισχύ. Ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός και κεντρικός τραπεζίτης στην ΕΕ ήταν ωμός στις διαπιστώσεις του όσον αφορά την Ένωση, επισημαίνοντας αυτό που όλοι πλέον αντιλαμβάνονται. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση στα διεθνή γεγονότα και ειδικότερα στις συγκρούσεις όπως στην Ουκρανία και τη Γάζα έχει περιθωριακό ρόλο. «Αυτά τα γεγονότα, είπε συγκεκριμένα ο Ντράγκι, έχουν διαλύσει κάθε ψευδαίσθηση ότι η οικονομική διάσταση από μόνη της εξασφαλίζει οποιαδήποτε μορφή γεωπολιτικής ισχύος». Μια διάσταση πάντως που είναι αμφίβολο αν την έχει η ΕΕ. Έτσι πιστεύω, όταν μάλιστα με τόση ευκολία υποτάχθηκε στον Τραμπ…
Το πρόβλημα που θα έπρεπε να είχε απασχολήσει όλους τους λαούς ήταν αν η Ευρώπη «των ονείρων μας», όπως είχε αποκληθεί η προοπτική της συνεχούς διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα είχε μια εξέλιξη που δεν θα ωφελούσε τους λαούς, αλλά θα εξυπηρετούσε τους ευρύτερους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους των μεγάλων. Όπως και συνέβη.
Οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» αποδείχθηκαν, πολύ σύντομα μάλιστα, μια ουτοπία.
Και ιδού το γιατί. Πρώτον αποδείχτηκε στην πράξη ότι δεν πρόκειται να υπάρξει μια ομοσπονδία των κρατών και των λαών της Ευρώπης, καθότι η εκτελεστική εξουσία και οι αποφάσεις της δεν θα είναι αποτέλεσμα των προθέσεων των λαών αυτών που θα εκφράζονται μέσα από μια άμεση ψηφοφορία. Όπως υποστηρίχτηκε μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο από τον ευρωπαϊκό Τύπο, οι τεχνοκρατική ισχύς θα κυριαρχήσει επί των δημοκρατικών δομών.
Κατά δεύτερο λόγο εξελιχθήκαμε αναγκαστικά σε μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Διότι όσο διευρυνόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο θα… διαιρούνταν από τη στιγμή που ο σκληρός πυρήνας της, δηλαδή οι μεγάλες χώρες, ακολούθησαν ρυθμούς ανάπτυξης μεγαλύτερης ταχύτητας από εκείνους που θα είναι σε θέση να ακολουθήσει η περιφέρεια. Κοινώς, όσο διευρυνόταν η Ευρώπη πριν από την κρίση που τελικώς την έπληξε, τόσο διευρυνόταν και το χάσμα μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών και της περιφέρειας.
Τελικώς σήμερα, με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι επιβεβαιώθηκαν
οι σκεπτικιστές που υποστήριζαν προ ετών ότι η συγκεκριμένη Ευρώπη που δημιουργούνταν δεν θα ήταν σε θέση να επεξεργαστεί σχέδια που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αντίβαρο στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η οποία θα κατέληγε σε βάρος των λαών. Επιβεβαιώθηκαν ακόμη όταν υποστήριζαν ότι η Γερμανία και οι παραδοσιακοί δορυφόροι της θα αποτελούν, όλο και περισσότερο το κέντρο βάρους της Ευρώπης, ενώ θα εντάσσονται όλο και περισσότερο απροκάλυπτα σε μια παγκόσμια δυναμική που κυριαρχείται από τους Αγγλοσάξονες. Αυτή ακριβώς η Ευρώπη δεν θα έχει περιθώρια να επιτύχει αυτονομία στη λήψη αποφάσεων, καθόσον η Αμερική διά των εκπροσωπούντων αυτήν συμμάχων της στην Ευρώπη θα καραδοκεί.
Εξαπατήθηκαν άραγε οι ευρωπαϊκοί λαοί και είναι ανάγκη οι ηγεσίες, τουλάχιστον των μικρών κρατών, να αναθεωρήσουν ορισμένες επιλογές τους; Μάλλον δύσκολο το δίλημμα, από τη στιγμή που μια μικρή χώρα μακριά από τους μεγάλους της Ευρώπης δεν θα είχε στον ήλιο μοίρα. Επομένως είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε, με όποιο κόστος, απλώς και μόνο όχι για να έχουμε περισσότερα οφέλη, αλλά για να μην υποστούμε μεγαλύτερη ζημιά.
Για όση σημασία έχει σε σχέση με τα παραπάνω, θα ήθελα να υπενθυμίσω το περιεχόμενο ενός βιβλίου που έχω και άλλοτε, με άλλη σχετική ευκαιρία, αναφέρει. Έχει τίτλο «Τhe Deep State of Europe», δηλαδή «Το βαθύ κράτος της Ευρώπης». Συγγραφέας του ο συμπατριώτης μας, παλαιός δημοσιογράφος Βασίλης Κορωνάκης, ο οποίος εκδίδει στις Βρυξέλλες, εδώ και πολλά χρόνια, την εφημερίδα που αναφέρεται στα όσα συμβαίνουν στην ΕΕ και φέρει τον τίτλο «Νew Europe». Στο βιβλίο του λοιπόν αυτό ο Κορωνάκης περιγράφει τα αμαρτήματα και τα σκάνδαλα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και γι’ αυτό εύστοχα στον πρόλογό του που φέρει τον τίτλο «Δέκα μικρά σκάνδαλα» -προφανώς εμπνευσμένος από τους «Δέκα μικρούς νέγρους» της Άγκαθα Κρίστι- περιγράφει για ποιο λόγο όσοι αναφέρονται στις Βρυξέλλες ως την «πόλη της αμαρτίας» δεν υπονοούν πορνεία, ναρκωτικά ή τη μαφία. Αλλά τα «εγκλήματα» που έχουν διαπραχθεί από την ελίτ της ευρωπαϊκής εξουσίας σε βάρος αυτού του ίδιου του Ευρωπαϊκού Σχεδίου.
Εφημερίδα Απογευματινή
