Φέτος τον Μάιο συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη και μόλις προχθές 14 χρόνια από τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου. Είναι, ακόμα και σήμερα, οι δύο πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες της εγχώριας, δογματικής και ανανεωτικής, Αριστεράς, που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο δημοκρατικό οικοδόμημα της Μεταπολίτευσης. Δεν ήταν πολιτικοί παρίες, αντιθέτως είχαν τη δυνατότητα να συνομιλούν με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κ.ά. Και το έπρατταν ισότιμα διότι και οι «αντίπαλοί» τους αναγνώριζαν το ειδικό βάρος τους. Το οποίο δεν είχε να κάνει με τα ποσοστά των κομμάτων τους, αλλά με την επιρροή τους, με το κύρος τους, την κοινωνική τους γείωση. Μια οποιαδήποτε δήλωση είτε του Φλωράκη είτε του Κύρκου μπορούσε να διαμορφώσει καταλυτικά το πολιτικό κλίμα, να «κατευθύνει» τις μάζες. Για παράδειγμα, τις τραγικές μέρες της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη όταν η χώρα ήταν στα πρόθυρα του απόλυτου διχασμού και αρκούσε μια σπίθα για να πάρει φωτιά το πολιτικό σύστημα, οι δηλώσεις που έκαναν οι δύο Αριστεροί ηγέτες συνέβαλαν όσο τίποτα άλλο για να καταπέσουν τα πάθη.
Αμφότεροι είχαν ζήσει την κατοχή, τον εμφύλιο, το μετεμφυλιακό παρακράτος της Δεξιάς, τη χούντα των συνταγματαρχών. Είχαν βιώσει στο πετσί τους το αδελφικό μίσος, το συγγενικό αίμα, γνώριζαν από πρώτο χέρι τι σήμαινε παρανομία, απομόνωση, φυλακή. Διασώθηκαν διότι «αγάπαγαν το κελί τους, έτρωγαν το φαΐ τους, διάβαζαν πολύ». Όλο το απόσταγμα της σοφίας τους και της εμπειρίας τους το αφιέρωσαν στα κόμματά τους και εντέλει στη χώρα. Διότι τα δύο «Κ», το ΚΚΕ και το αντίστοιχο του «Εσωτερικού», είναι μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι τέσσερις πραγματικοί πυλώνες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.
Με αφορμή, λοιπόν, τις πρόσφατες επετείους των θανάτων των δύο μεγάλων ηγετών, οφείλουμε να το θυμίζουμε. Διότι πολλοί στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη προσπαθούν με διάφορες αφορμές να ξαναγράψουν την ιστορία ή και να διαγράψουν την ιστορία, εν προκειμένω της Αριστεράς. Η Αριστερά δεν είναι μια απλή ιστορία γι’ αυτόν τον τόπο. Έχει βαθιές ρίζες, φαίνεται ακόμα και σήμερα από την επιρροή του ΚΚΕ. Και κάτι ακόμα. Υγειές πολιτικό σύστημα χωρίς την Αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει. Το εκκρεμές τότε θα πάει μόνο δεξιά και ακροδεξιά. Το βλέπουμε σε πολλές χώρες. Γι’ αυτό και είναι πολιτικά ανόητοι όσοι πιάνονται από μια ρήση του Λεωνίδα Κύρκου και τι θα είχε συμβεί αν είχε επικρατήσει η Αριστερά τη δεκαετία του ‘40. Ο Κύρκος αναφερόταν σε συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι στις ιδέες της Αριστεράς. Άλλωστε άφησε για παρακαταθήκη το μήνυμα που διαβάστηκε στην κηδεία του: «Φεύγω. Ζήσαμε μια συναρπαστική περιπέτεια κι έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου στον αγώνα για το δίκιο και την ανθρωπιά. Να συνεχίσετε τον αγώνα για τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία, γιατί δεν έχει άλλη λύση ο κόσμος». Ας μην φέρνουν λοιπόν κάποιοι τον Λεωνίδα Κύρκο στα (φαιδρά) μέτρα τους για να δικαιολογήσουν τη μετάλλαξή τους!
Εφημερίδα Απογευματινή
