Η διπλωματία ως έννοια, έχει αποδειχθεί στη διεθνή πρακτική ότι δεν είναι το μέσον, απλώς της διαμόρφωσης των σχέσεων μεταξύ των κρατών. Είναι συγχρόνως η υποκριτική στις διεθνείς σχέσεις διότι είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι κατά την προσέγγιση δύο κρατών, στο πίσω μέρος του μυαλού τους δεν είναι η κυνική εξυπηρέτηση των συμφερόντων ενός εκάστου.
Αυτή την εκδήλωση της υποκριτικής που συναγωνίζεται τις καλύτερες των θεατρικών παραστάσεων την έχει ζήσει πολλές φορές στο πετσί της η χώρα μας και η πρόσφατη στάση της Αιγύπτου δεν αφήνει περιθώριο να ξεχάσουμε τι κατά καιρούς έχουμε υποστεί και από φίλα, υποτίθεται, προσκείμενες χώρες. Ας μη λησμονούμε άλλωστε ότι ακόμη και κατά την επίσκεψη στη χώρα μας του Αιγύπτιου υπουργού των Εξωτερικών και τις, υποτίθεται, εποικοδομητικές συζητήσεις μεταξύ των δύο χωρών η Αίγυπτος έστελνε ρηματική διακοίνωση με αφορμή τον ελληνικό Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό και αμφισβητούσε τα όρια της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και της υφαλοκρηπίδας στη Μεσόγειο.
Μάλλον η ετυμολογία της λέξης «διπλωματία» θα έπρεπε να ταυτίζεται με τη διπλή -και επομένως αμφιλεγόμενη- ερμηνεία κάθε κρατικής πρωτοβουλίας σε διεθνές επίπεδο. Προφανώς δε, δεν είναι τυχαίο ότι αμφισημίες που δικαιολογημένα προκαλούν δυσπιστία έχουν κατ’ επανάληψη και διαχρονικά χαρακτηρίσει στις συναλλαγές εκπροσώπους του αραβικού κόσμου. Είναι η λεγόμενη και υπό ευρεία έννοια «ανατολίτικη αντίληψη και συμπεριφορά» στοιχεία της οποίας μπορούμε να δούμε σήμερα στο παράδειγμα της Αιγύπτου.
Πώς αντιμετωπίζονται τέτοιες υποκριτικές και αμφιλεγόμενες στάσεις που συνήθως υποκρύπτουν άλλες υπόγειες ή μη συμφωνίες με τους αντίπαλους της χώρας που πέφτει θύμα στη συναλλαγή με τον απροκαλύπτως εξαπατούντα; Πρώτ’ απ’ όλα η σταθερότητα στις θέσεις που υπερασπίζονται και εξασφαλίζουν το αδιατάρακτο της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας. Μετά, μέσα στο πλαίσιο πάντοτε των όποιων μειονεκτημάτων των διπλωματικών επαφών και συνεννοήσεων που περιγράφηκαν πιο πάνω, η ανάπτυξη ευρύτερων συμμαχιών των οποίων τα συμφέροντα, ακόμη και τα βραχυπρόθεσμα, ταυτίζονται.
Από την άλλη πλευρά για τη μακροπρόθεσμη σημασία που έχει η ανάπτυξη ισχυρής αμυντικής και αποτρεπτικής ικανότητας που αποτελεί το ενισχυτικό υπόβαθρο κάθε εθνικής διπλωματίας. Οι λόγοι που επιβάλλουν αυτήν την ισχύ, καθώς και οι λόγοι για τους οποίους μέσω αυτής καθίσταται αποτελεσματικότερη η άσκηση της διπλωματίας είναι αυτονόητοι και δεν χρήζουν περαιτέρω διευκρίνισης.
Μία από τις παρατηρήσεις που είχε κάνει ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης -μία από τις σωστές παρατηρήσεις του- ήταν ότι η Ελλάδα είναι έθνος ανάδελφο. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορικής διαδρομής της χώρας καθώς περικλειόμαστε από άλλα έθνη, μερικά εκ των οποίων όχι μόνο δεν έχουν σχέση με τη φυλή μας αλλά ορισμένα εξ αυτών μας επιβουλεύονται κιόλας. Ας είναι οδηγός όχι μόνο η καλή προαίρεση αλλά και η συνεχής δυσπιστία….
Εφημερίδα Απογευματινή
