Λίγες ημέρες πριν ανοίξουν οι σχολικές αίθουσες για να υποδεχθούν τα παιδιά μας, η ειδησεογραφία δυστυχώς είχε μια σειρά από περιστατικά που σκόρπισαν οδύνη σε κάποιες οικογένειες και θλίψη σε όλους όσοι τα πληροφορηθήκαμε. Ο λόγος για τα σοκαριστικά τροχαία δυστυχήματα σε διάφορες περιοχές της χώρας, με θύματα που δεν πρόλαβαν να ενηλικιωθούν.
Κάθε φορά που χάνονται ζωές στην άσφαλτο η πικρή διαπίστωση είναι πως οι δρόμοι μας παραμένουν επικίνδυνοι. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο όσους οδηγούν σήμερα, αλλά και εκείνους που μεγαλώνουν και διαμορφώνουν συνήθειες: τα παιδιά μας.
Ελλάδα εξακολουθεί να καταγράφει υψηλό αριθμό θυμάτων στην άσφαλτο. Το 2024 σκοτώθηκαν περίπου 650 άνθρωποι, ενώ μόνο στους πρώτους μήνες του 2025 είχαμε ήδη πολύ μεγάλο αριθμό νεκρών σε τροχαία. Δεν μιλάμε πια μόνο για ατυχήματα στις εθνικές οδούς, όπως παλαιότερα, αλλά για δυστυχήματα μέσα στις πόλεις και στους περιφερειακούς δρόμους, εκεί όπου κινούνται καθημερινά οικογένειες, μαθητές, ηλικιωμένοι. Τι άλλο χρειάζεται πλέον για να επενδύσουμε επιτέλους σε μια νέα νοοτροπία οδικής ασφάλειας, που θα ξεκινά από την παιδική ηλικία;
Στο δημοτικό, στο γυμνάσιο αλλά και στο λύκειο ίσως τα παιδιά μας πρέπει να μαθαίνουν όχι μόνο γράμματα και αριθμούς αλλά και ότι η ζώνη ασφαλείας σώζει ζωές. Ότι το κράνος είναι προϋπόθεση για να ανέβουμε σε μοτοσικλέτα. Ότι το πορτοκαλί φανάρι δεν είναι για να επιταχύνουμε και φυσικά ότι το κόκκινο είναι για να σταματάμε. Αν η γνώση έρθει μέσα από το παιχνίδι και τη βιωματική δραστηριότητα, τότε μπορεί να γίνει πιο εύκολα κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Έτσι ώστε ως ενήλικοι να έχουμε την αναγκαία παιδεία για να σεβαστούμε τον συνάνθρωπό μας, αναλαμβάνοντας την ατομική ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας.
Η οικογένεια παίζει επίσης καθοριστικό ρόλο. Το παιδί παρακολουθεί τους γονείς. Αν οδηγούν χωρίς ζώνη ασφαλείας ή κράνος, πώς θα πειστεί ότι είναι απολύτως αναγκαίο για να προστατέψει τη ζωή του και τις ζωές των άλλων; Το καλό παράδειγμα είναι ίσως η πιο καταλυτική μορφή μάθησης.
Η Πολιτεία από την πλευρά της πρέπει να αποκτήσει ένα σοβαρό μακροπρόθεσμο σχέδιο με στόχο να μειωθούν δραστικά οι θάνατοι και -γιατί όχι;- να φτάσουμε κάποτε στο μηδέν. Αυτό το σχέδιο χρειάζεται συνέχεια, αποφασιστικότητα, υποδομές, ελέγχους αλλά και συμπερίληψη με ουσιαστικό τρόπο της κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία ως κάτι ζωντανό και όχι τυπικό.
Υπάρχουν μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις που απέδειξαν ότι αυτό που θεωρούμε αδύνατο είναι εφικτό. Στο Ελσίνκι εφαρμόστηκε μια πολιτική που στόχευε σε μηδενικούς θανάτους μέσα στην πόλη (vision zero) για παράδειγμα . Και πράγματι, ολόκληρο το 2024 σε μια πόλη 700.000 ανθρώπων δεν υπήρξε νεκρός σε τροχαίο. Η επιτυχία δεν είχε να κάνει μόνο με τους σύγχρονους δρόμους και τις βαριές ποινές στους παραβάτες. Ήταν η διαμόρφωση μιας νοοτροπίας που ξεκίνησε από τα σχολεία για να φτάσει στην καθημερινή συμπεριφορά του πολίτη. Γιατί άραγε δεν μπορούμε και εμείς να βάλουμε μακροπρόθεσμα φυσικά έναν τέτοιο στόχο;
Εφημερίδα Απογευματινή
