Τη δεκαετία του 1990, όταν η εταιρική Ευρώπη κινούνταν προς τη συστημική τεχνοκρατία και την πολιτική και ιδεολογική της αφυδάτωση, η οριοθέτηση Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά επικρατούσε έναντι των προσδιορισμών Αριστερά – Δεξιά. Οι δομές της κοινότητας που εξελισσόταν σε ένωση, διευρύνοντας τα σύνορά της, επιθυμούσαν διακαώς κυβερνήσεις που θα διαδέχονταν η μία την άλλη διατηρώντας οριακές διαφορές στις επιλογές πολιτικής τους. Άρα όλα θα έπρεπε να συγκλίνουν σε ένα κέντρο και οι πολιτικές ιδεολογίες να μπουν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», για να θυμηθούμε μια κλισέ πλέον έκφραση στη χώρα μας. Από την εποχή εκείνη, με την εμπέδωση του ευρωκεντρισμού και της νεοταξικής, χρηματιστηριακού τύπου παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, οι ορισμοί της Δεξιάς και της Αριστεράς κρίθηκαν από τα δεσπόζοντα media και τους στρατευμένους διανοούμενους του τέλους της ιστορίας ως ντεμοντέ.
Σήμερα πλέον, δεκαετίες μετά, η Δύση του υστεροκαπιταλισμού και ο εταιρικός ευρωπαϊσμός καταρρέουν, και μαζί τους η μονοκρατορία του συστημικού Κέντρου, που πετροβολείται κυριολεκτικά από τους λαούς αλλά και καταγγέλλεται από μερίδα των ελίτ. Στην εποχή του αναθεωρητισμού αυτού, που εμπεδώνεται σε πολύ πιο σημαντικό βαθμό και βάθος μετά την εκλογή του αιρετικού Ρεπουμπλικανού Ντ. Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά πλέον αναζητούν τα πρόσωπα εκείνα αλλά και τη θεώρηση πραγμάτων που θα καθορίσουν την εκ νέου κυριαρχία τους στα πολικά συστήματα και τη διακυβέρνηση των σε διαδικασία εθνικοποίησης κρατών.
Η εποχή είναι δεδομένο ότι ευνοεί τη Δεξιά ως προς τις ιδέες αλλά και την ένταση της αναθεωρητικής κινητικότητας που επιβάλλεται προκειμένου να συγκροτηθεί ένα νέος συσχετισμός και ζωτικός χώρος, όχι πλέον στην Ευρώπη με τον στενό ορισμό, αλλά στην κατεύθυνση της σύνθεσης και των διαδικασιών μιας νέας Δύσης, με επίκεντρο των αποφάσεων στην Ουάσινγκτον και όχι στις Βρυξέλλες.
Από την άλλη πλευρά όμως, η επανεκκίνηση της αμήχανης Αριστεράς, με στόχο την πρόσκτηση αξιών και διαδρομών ενός κοινωνικού καπιταλισμού απέναντι στο νεοταξικό φιλελεύθερο κατεστημένο, δημιουργεί συνθήκες εξισορρόπησης και αρμονίας σε μια λειτουργική Δημοκρατία και κρίσιμη ευταξία στην αναζήτηση των εθνικών κρατών να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της γεωπολιτικής και της τεχνητής νοημοσύνης στην παραγωγή και την καθημερινότητα.
Η Αριστερά – Κεντροαριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται σε θέση αμηχανίας, όπως και στα περισσότερα ευρωπαϊκά συστήματα της Ευρώπης. Ο λόγος όχι για μια φιλελεύθερη Αριστερά του woke δικαιωματισμού της παγκοσμιοποίησης και του ετεροκαθορισμού των ευθυνών της διοίκησης από τις εθνικές ηγεσίες σε υπερκρατικές νομενκλατούρες, ούτε μια απόληξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που χαρακτηρίζεται ως καθοριστικός άξονας που οδήγησε σε πλήρη αποτυχία την Ευρώπη και τα έθνη της μέσα από τον ματαιόδοξο μεγαλοϊδεατισμό της απολιτίκ τεχνοκρατίας της.
Ο λόγος για μια Αριστερά που θα μπορέσει με την εμπειρία του ηγετικού της πυρήνα να υπερβεί το παρελθόν και να συνδιαμορφώσει με τις προσεγγίσεις, τον προβληματισμό και τις στρατηγικές της ένα μέλλον που ακόμη δεν έχει κριθεί ως προς τις παραμέτρους του.
Η Αριστερά αυτή θα είναι κρίσιμη για τη δεκαετία 2027-2037, όταν ο κόσμος θα ψάχνει να βρει την περπατησιά του προς την καρδιά του αιώνα, σε πολύ διαφορετική κατεύθυνση, όπως διαφαίνεται, από ό,τι συνέβη στον 19ο ή τον 20ό αιώνα. Η Αριστερά αυτή δεν θα προκύψει από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την Πλεύση Ελευθερίας ή κινήματα που ήδη έχουν αποτύχει όπως αυτό του κ. Κασσελάκη.
Η Αριστερά στην Ελλάδα έχει ηγέτη και είναι πρώην πρωθυπουργός που μπορεί -παρά τη μανία συστημικών δυνάμεων της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς στη χώρα μας, που ούτως ή άλλως καταρρέουν πλέον σε σχέση με τη συστημική τους αυτάρκεια- να οδηγήσει τις εξελίξεις σε μια πολιτική έκφραση και ορίζοντα. Αυτός είναι ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που δεν τον αφορά ούτε ο λαϊκισμός ούτε η συστημική κανονικότητα, αφού κυβέρνησε ανάμεσα σε αυτές τις πολιτικές σχολές, άρα μπορεί πλέον να τις υπερβεί.
Εφημερίδα Απογευματινή
