Υπό μία έννοια, αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία είναι και μία όχι απλώς εθνική αλλά ευρωπαϊκή υπόθεση. Κι αυτό διότι πρόκειται για τη δεύτερη σε ισχύ οικονομία της Ευρώπης και, επομένως, καθώς εκτιμούν οι οικονομικοί αναλυτές, δεν πρόκειται από τη γαλλική αυτήν κατάσταση να μείνει αλώβητη η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό δηλαδή που φοβούνται είναι το ενδεχόμενο ενός ντόμινο.
Αλλά πέραν αυτού του προβλήματος δεν πρέπει να παραβλέπεται και η πολιτική του διάσταση, καθώς μια ισχυρή χώρα της ΕΕ κλυδωνίζεται πολιτικά με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, ως παράδειγμα προς αποφυγήν για άλλες χώρες που αφελώς νομίζουν τόσο οι πολιτικές ηγεσίες τους όσο και ο λαός τους ότι έχουν την πολυτέλεια είτε της πολιτικής αστάθειας είτε της ακυβερνησίας.
Η Γαλλία είναι η χώρα που επειδή η επανάστασή της μεταλαμπάδευσε στον υπόλοιπο κόσμο τις έννοιες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας -μαζί βεβαίως με την έννοια της τρομοκρατίας-, πίστεψε ότι αυτές οι έννοιες μπορεί αενάως να εξυπηρετούνται ανεξαρτήτως συνθηκών και δυνατοτήτων. Χώρια που ως έννοιες ελαστικοποιήθηκαν, ώστε να προσαρμόζονται στις σκοπιμότητες των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα. Με άλλα λόγια και προκειμένου να φανεί ότι η Γαλλία είναι πιστή στις αρχές της επανάστασης που την άλλαξαν, αλλά και υπό την πίεση της Αριστεράς, που έχει την άνεση να χαϊδεύει αυτιά, ακολουθήθηκε από συντηρητικές και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις μια πολιτική που, υποτίθεται, εξυπηρετούσε τις διακηρύξεις περί ελευθερίας και ισότητας της Βαστίλλης.
Όμως αυτή η απελευθέρωση, όπως σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Ρότζερ Σκρότον στο βιβλίο του «Τρελοί, τσαρλατάνοι, ταραχοποιοί», δεν σημαίνει απελευθέρωση από την πολιτική καταπίεση λ.χ. ή το δικαίωμα να κάνεις τη δουλειά σου ανενόχλητος. «Σημαίνει χειραφέτηση από τις “δομές”: τους θεσμούς, τα έθιμα και τις συμβάσεις που διαμόρφωσαν την αστική τάξη πραγμάτων και τα οποία καθιέρωσαν κοινό σύστημα κανόνων και αξιών στην καρδιά της δυτικής κοινωνίας…Κατά τον ίδιο τρόπο, στόχος της “κοινωνικής δικαιοσύνης” δεν είναι πλέον η ισότητα απέναντι στον νόμο. Στόχος είναι μια συνολική αναδιάρθρωση της κοινωνίας, ώστε προνόμια, ιεραρχίες, ακόμη και η άνιση κατανομή αγαθών να ανατραπούν …».
Αυτές τις «ανατροπές», που συνοδεύτηκαν και από μια συνεχή δημοσιονομική παρέκκλιση προκειμένου να εξασφαλίζεται, υποτίθεται, η κοινωνική δικαιοσύνη, τις πληρώνει σήμερα η Γαλλία, που οδεύει σε αδιέξοδο καθώς τα δύο άκρα της Αριστεράς και της Δεξιάς έχουν σκοπό όχι να συνεργαστούν αλλά να επιβάλουν τη δική τους ατζέντα, ακόμη και από το μειοψηφικό τους μετερίζι.
Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, η Γαλλία, που βρίσκεται περίπου στην κατάσταση στην οποία είχαμε βρεθεί και εμείς, αποτελεί πλέον ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Και που αναδεικνύει τη σημασία της οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας, ειδικά για λαούς που ξεχνούν τι πέρασαν και είναι έτοιμοι για επικίνδυνους πειραματισμούς…
Εφημερίδα Απογευματινή
