ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΡΙΓΑ
Ήταν ένα υπέροχο γαλανόλευκο πρωινό χθες στη Ρίγα και όχι μόνο εξαιτίας του… ελληνικού ουρανού που φώτιζε την καταπράσινη πρωτεύουσα της Λετονίας. Θαρρείς και οι Έλληνες που έχουμε ταξιδέψει στα παράλια της Βαλτικής απαλλαχθήκαμε από ένα αβάσταχτο βάρος, λες και κουβαλούσαμε εμείς στις πλάτες μας τα απόνερα αυτής της αδιανόητης 16ετούς κατάρας πρόωρων αποκλεισμών σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις από το 2009.
Αυτά, βέβαια, αφορούν περισσότερο εμάς τους συνοδούς της «γαλανόλευκης» αποστολής, δημοσιογράφους, τεχνικούς και φιλάθλους. Γιατί εντός των τειχών της (επιτέλους, έπειτα από χρόνια) επίδοξης πρωταθλήτριας Ευρώπης, ρήματα όπως «πανηγυρίζω», «γιορτάζω», «ανακουφίζομαι», «λυτρώνομαι» αποτελούν, τουλάχιστον προς το παρόν… άγνωστες λέξεις.
Όπως ακριβώς διέσχιζε τη μεικτή ζώνη στα πρώτα παιχνίδια της Λεμεσού ο… βλοσυρός, σιωπηλός και αποφασισμένος Γιάννης Αντετοκούνμπο, το ίδιο έπραξε και μετά το τέλος του προημιτελικού με τη Λιθουανία. Ενδεχομένως όλους εμάς τους εκπροσώπους του Τύπου (Έλληνες και ξένους) να μας ενοχλεί ο τρόπος που μας… προσπερνά κάθε φορά μετά το τέλος των αγώνων της Εθνικής, από την άλλη, όταν βλέπουμε τη φλόγα κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου στα μάτια του, απλώς… παραμερίζουμε ευλαβικά.
Προφανώς και ο «Greek Freak» αποτελεί τον απόλυτο σταρ του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος από το ξεκίνημα της φετινής διαδρομής της στην τελική φάση του Eurobasket, ωστόσο δεν είναι το πρόσωπο που συζητιέται περισσότερο στα… πηγαδάκια των αναλυτών εδώ στη Ρίγα.
Βλέπετε, ο Γιάννης κοσμεί εδώ και χρόνια το ρόστερ της «επίσημης αγαπημένης» και ουδέποτε κατάφερε να εμφανίσει το κυριαρχικό πρόσωπο που παρουσιάζει στη διοργάνωση. Μοιάζει πιο απελευθερωμένος από ποτέ και απολαμβάνει να αξιοποιεί τους ελεύθερους χώρους που συναντά στο διάβα του κάθε φορά που ξεκινά τους… καλπασμούς του.
Εμπιστοσύνη στο δημιούργημα
Για να συμβαίνουν όλα αυτά, όμως, έχει χρειαστεί να βάλει το χεράκι του, ή καλύτερα το… στοματάκι του, μία από τις πιο εμβληματικές και ηγετικές προσωπικότητες στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένας άνθρωπος που δεν έμαθε ποτέ να συμβιβάζεται με την ήττα και που μετέτρεψε τον όρο «σκληρή δουλειά» σε φιλοσοφία ζωής.
Όσο εμείς αναλύαμε τα θεωρητικά κενά που αντιμετώπιζε η εθνική μας ομάδα στις θέσεις «1» και «5», ο Βασίλης Σπανούλης -περί ου ο λόγος- εξέφραζε την απόλυτη εμπιστοσύνη στο ρόστερ που θα ταξίδευε σε Κύπρο και Λετονία.
Και τι βλέπουμε στα τελικά του Eurobasket; Τον… βενιαμίν Αλέξανδρο Σαμοντούροβ να αγωνίζεται στα παιχνίδια λες και διαθέτει την εμπειρία συμμετοχής σε καμιά δεκαριά Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη να μην περιορίζεται μόνο στα καθήκοντα του ενεργού εξολοθρευτή, αλλά να δείχνει απίστευτα αποφασιστικός σε κάθε του επιθετική προσπάθεια, τον Βασίλη Τολιόπουλο να εκτελεί τρίποντα με τη συνέπεια και τη σιγουριά ενός… άλλου Βασίλη, που τον παρακολουθεί και τον απολαμβάνει από τον πάγκο.
Εδώ ο Κώστας Αντετοκούνμπο έφτασε στο σημείο να θυμίζει… Σακίλ Ο’Νιλ στη διάρκεια του προημιτελικού με τη Λιθουανία, προσφέροντας ένα αδιανόητο block party στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου, στην κορυφαία -και με διαφορά- εμφάνισή του με το εθνόσημο στο στήθος.
Τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαίο! Κι όσο κι αν αρκετά από τα παιδιά που βρίσκονται στο τωρινό ρόστερ της Εθνικής δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να συγκριθούν με τον Σπανούλη σε επίπεδο ταλέντου, ο «Kill Bill» έχει καταφέρει να μεταλαμπαδεύσει σε όλους πολλά από τα χαρακτηριστικά της σπάνιας προσωπικότητάς του. Θαρρείς και βλέπεις… δώδεκα μικρούς Σπανούληδες στο παρκέ σε επίπεδο νοοτροπίας. Μας περιμένει ένα απίστευτο ντέρμπι με τους εξαιρετικούς Τούρκους, αλλά αυτή η εικόνα μάς κάνει να αισιοδοξούμε!
Εφημερίδα Απογευματινή
